Σε αυτό το θέμα είχε τοποθετηθεί από το ΒΗΜΑ τον Ιούλιο του 2008 ο εκλεκτός δημοσιογράφος Γιάνης Μαρίνος, με δύο άρθρα του , τη συρραφή των οποίων σας την παραθέτω... Είναι αξιόλογα τα άρθρα , αξίζει να τα διαβάσετε ...
"Διαβάζω τίτλους εφημερίδων: Κοκτέιλ τρόμου στις αγορές του κόσμου. Πανικόβλητη η φυγή των κεφαλαίων από τις μετοχές - Ευρωρεκόρ ακρίβειας - Ο εφιάλτης του πληθωρισμού πλανάται πάνω από την Ευρώπη - Σκηνές πανικού από την πετρελαϊκή βόμβα - Ποιος θα μας σώσει από τους οικονομικούς εφιάλτες; Ακόμη και οι τηλεοπτικοί σταθμοί, που ως τώρα περιορίζονταν στην ανατίμηση της βενζίνης από τους έλληνες κερδοσκόπους(!) και στην τιμή της ντομάτας, άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι συμβαίνει διεθνώς. Ωστόσο, ενώ δικαιολογημένα διεκτραγωδούν το οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, άφησαν ασχολίαστα γεγονότα που αμφισβητούν τη δραματική εικόνα της ακρίβειας, όπως παρουσιάζεται.
Είναι σχεδόν απίστευτη η πληροφορία που προκύπτει από την ειδησεογραφία για την επικείμενη συναυλία της Μαντόνας. Για την ίδια συναυλία στο Αμστερνταμ οι τιμές των εισιτηρίων ορίστηκαν από 59 ως 108 ευρώ, στο Παρίσι από 73 ως 149 ευρώ και στην Αθήνα από 80 ως 250 ευρώ!!!
Οι τιμές των εισιτηρίων είναι γνωστό ότι καθορίζονται από το πόσα είναι διατεθειμένοι ή μπορούν να πληρώσουν οι φιλοθεάμονες. Οι μάνατζερ της πολυσυζητημένης τραγουδίστριας διαπίστωσαν λοιπόν ότι οι Ελληνες, είτε έχουν είτε δεν έχουν λεφτά, προσφέρονται να πληρώσουν τα πιο ακριβά εισιτήρια. Και δεν διαψεύστηκαν: Οι ουρές που σχηματίστηκαν και η εξάντληση ιδίως των πιο ακριβών εισιτηρίων μέσα σε ελάχιστη ώρα απέδειξαν ότι είναι πάρα πολλοί οι Ελληνες που έχουν λεφτά (αλλά παριστάνουν τους φτωχούς καθώς φοροδιαφεύγουν μη δηλώνοντας έσοδα από παραοικονομία και κάθε φύσεως μίζες και δωράκια). Αλλά και αν δεν έχουν, πληρώνουν όσα και να τους ζητήσεις. Εδώ ξημεροβραδιάζονται στα πανάκριβα καφέ Starbucks πληρώνοντας εξωφρενικές τιμές και δεν θα αγόραζαν τα εισιτήρια της Μαντόνας; Σημειώνω ότι η διάσημη αλυσίδα Starbucks έκλεισε πολυάριθμα καταστήματά της στις ΗΠΑ ελλείψει πελατών για τον πανάκριβο καφέ της. Στην Ελλάδα η ίδια φίρμα δεν προλαβαίνει να ανοίγει νέα καταστήματα. Για το εισιτήριο της Μαντόνας μπορεί να πήραν και καταναλωτικό δάνειο. Θα βρουν άλλωστε ενθουσιώδεις συνηγόρους όταν τους βγάζουν οι τράπεζες στο σφυρί το σπίτι ή το αυτοκίνητό τους. Κατά τους τηλεσχολιαστές, φταίει η αναλγησία των τραπεζιτών και όχι η βλακεία των δανειζομένων για να αγοράσουν πανάκριβα τζιπ ή να πάνε για ψώνια στο Λονδίνο ή για να παρακολουθήσουν το Ευρωποδόσφαιρο στη Βιέννη.
Οι τακτικοί αναγνώστες μου έχουν πληροφορηθεί ότι οι φτωχοί στην Ελλάδα είναι πολύ λιγότεροι από όσους αριθμούν οι επίσημες στατιστικές. Συνεπώς το φαινόμενο των ανάρπαστων πανάκριβων εισιτηρίων της Μαντόνας επιβεβαιώνει ότι πολλοί από τους δήθεν φτωχούς έχουν άφθονα άδηλα εισοδήματα. Και όταν εκφράσεις σχετική απορία, εισπράττεις την ελληνικής ευρεσιτεχνίας ρήση: «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση».
Δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι όλοι αυτοί που εκστρατεύουν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, και πολύ περισσότερο τις τριήμερες και βάλε διακοπές, με το ΙΧ τους για να πάνε στο εξοχικό τους ή με το ακτοπλοϊκό για να κάνουν ένα μπανάκι σε νησί χρεώνονται στις τράπεζες για αυτό.
Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά είναι και τα στοιχεία για τις πωλήσεις αυτοκινήτων. Μολονότι οι τιμές τους μειώθηκαν κατά 2,8%, η δαπάνη για εισαγωγές αυτοκινήτων το πεντάμηνο Ιανουαρίου - Μαΐου αυξήθηκε κατά 18% και ας μην αυξήθηκε ο αριθμός των πωληθέντων. Η εξήγηση που διάβασα στο «Βήμα» είναι ότι αυξήθηκε ο μέσος κυβισμός των νέων αυτοκινήτων.......
Παρατηρείται όμως επίσης και το παράλογο αλλά πραγματικό γεγονός ότι μια μεγάλη κατηγορία Ελλήνων και Ελληνίδων, μολονότι δεν έχουν αρκετά λεφτά, ξοδεύουν αφειδώς αγοράζοντας κατά προτίμηση ακριβά, έστω και αν καταφεύγουν στον απερίσκεπτο δανεισμό ή στη στέρηση άλλων στοιχειωδών αγαθών. Πριν από τρεις δεκαετίες, ως νεόκοπος οικονομικός συντάκτης, εξέφραζα την κατάπληξή μου στον αείμνηστο οικονομολόγο, δημοσιογράφο, πολιτικό και δάσκαλό μου Αθανάσιο Κανελλόπουλο για το εξής: σε υπόγειο της διπλανής από τη δική μου πολυκατοικίας, χωρίς φως και καθαρό αέρα, κατοικούσε μια κοπέλα που δούλευε ως υπάλληλος σε κάποιο μικρό μαγαζί με ελάχιστο μισθό. Εξ ου και δεν μπορούσε να νοικιάσει μια κάπως υγιεινότερη κατοικία. Διέθετε όμως αυτοκίνητο, και μάλιστα κομβέρτιμπλ, το οποίο χρησιμοποιούσε μόνο για να επιδειχθεί στις παρέες της.
Ο Κανελλόπουλος μου εξήγησε ότι είναι κλασική περίπτωση του οικονομικού φαινομένου που καλείται από την επιστήμη demonstration effect (σύνδρομο της επίδειξης). Πληρώνεις ακριβά, μολονότι δεν έχεις λεφτά, για να δείξεις ότι είσαι κάποιος. Και όσο πιο στερημένος και κοινωνικά υποδεέστερος αισθάνεσαι τόσο προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι κάτι άλλο, καλύτερο. [size=12pt]Καθώς μας διακατέχει ακόμη το σύνδρομο της Ψωροκώσταινας προσπαθούμε με κάθε θυσία να αποδείξουμε το αντίστροφο[/size]. Και καθώς το φαίνεσθαι μετράει περισσότερο από το είναι, η επίδειξη αναδεικνύεται συχνά πρώτη προτεραιότητα. Νέες κοπέλες εργαζόμενες σπαταλούν σχεδόν όλον τον μισθό τους για την αμφίεση και την εμφάνισή τους. Νεαροί αγοράζουν ακριβές μηχανές ή αυτοκίνητα με το υστέρημα του μπαμπά τους ή σπαταλούν τον μισό μισθό τους για να πάνε στο εξωτερικό να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα. Μικρόνοες που μετά βίας συντηρούν ένα μικροαστικό σπιτικό ψωνίζουν από μπουτίκ του Κολωνακίου για να πουν την επομένη στο γραφείο πόσο έγιναν απλησίαστες οι τιμές αναφέροντας φυσικά από πού αγόρασαν.
Ρώτησα μια μέρα έναν γνωστό καταστηματάρχη που πουλάει φωτιστικά είδη πώς μπορεί να ξεφορτωθεί τα ντεμοντέ ή αυτά που δεν ζητούνται. Υπάρχει ένας συχνά πολύ αποτελεσματικός τρόπος. Αυτό που σε τιμή 20 ευρώ έμεινε αζήτητο το βάζεις 200 και το παρουσιάζεις με ύφος εμπιστευτικό στον αδαή πελάτη που ζητάει κάτι καλό. Είναι σπάνιο κομμάτι, του λες, λίγο ακριβό αλλά μοναδικό. Συνήθως το παίρνει.... "