Βεγκανάκο,
νομίζω μας διαβάζεις βιαστικά.
Είπαμε και χθες ότι η κοινωνία δεν αντιτίθεται μόνο στο αγοραίο σεξ, αλλά γενικά στο σεξ.
Διότι το σεξ είναι μια πρόβα ελευθερίας,
ένα βίωμα που κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο (αντί για βόιδι- το οποίον, παρεμπιπτόντως αδίκως το αναφέρω, διότι γαμεί ασυστόλως βοσκώντας, μουκανίζοντας τα ερωτικά του καλέσματα και κοπρίζοντας κατά βούληση τα δοξασμένα υψίπεδα της Πίνδου μας).
Επομένως, στη βάση της αντίθεσης (τάχα μου) της κοινωνίας στην πουτανιά βρίσκεται η παραδοχή ότι σεξ = κακό, "τζιζ".
Η κοινωνία μέσω των ηθικών κανόνων της θα κάνει ό,τι μπορεί, για να κρατήσει τον κόσμο καταπιεσμένο.
Και πιο αποτελεσματική καταστολή από την καταπίεση των ερωτικών ενστίκτων δεν υπάρχει.
Εάν, για να αναφερθώ στο παράδειγμά σου, έλεγες σε κάποιον ότι τη βουλγάρα την απασχόλησες όχι 3 ώρες με μασάζ,
αλλά ήλιο με ήλιο να σου τινάξει τις ελιές στο χωριό με για ένα πιάτο φαϊ,
τότε όχι μόνο δε θα εισέπραττες απαξίωση,
αλλά, αντίθετα θα θεωρούσουν και μάγκας.
Πρώτα πρώτα, γιατί δε θα έκανες το ανοσιούργημα να γαμήσεις (= εισιτήριο για την κόλαση - και σε κοινόχρηστο καζάνι).
Κι έπειτα, διότι θα δικαίωνες ένα άλλο εξουσιαστικό μοντέλο: αυτό του εξουσιαστή-νοικοκύρη, που ξέρει να τα βγάζει πέρα πουλώντας εξουσία και εκμετάλλευση.
Το ότι η μαγκιά αυτή είναι τζάμπα, αφού ο μετανάστης σε έχει ανάγκη και για ένα πιάτο φαϊ μπορεί να κάνει και τούμπες δεν απασχολεί κανέναν.
Εξουσίασες; Ε, 'σ' ωραίος να 'ουμ'.
Με λίγα λόγια ο κόσμος πρέπει να μάθει να αποδέχεται και να αναπαράγει εξουσιαστικά μοντέλα συμπεριφοράς.
Να αποθεώνει την εξουσία/εκμετάλλευση, να αποδέχεται την καταπίεση/τον εξευτελισμό/τη ρουφιανιά, όταν βρίσκεται στην από κάτω.
Τα ίδια μοντέλα ισχύουν και στο σεξ.
Το οποίο είναι γενικά κακό.
Θεμιτό είναι μόνο, όταν μπορείς να παίξεις και στο σεξ ρόλο εξουσίας.
Εάν, όπως λες και στο παράδειγμά σου, μπορείς να είσαι η περίπτωση του ,
δηλ, ένα μοντέλο ισχυρού-εξουσιαστή (στο ερωτικό πεδίο),
τότε το σεξ γίνεται αιφνιδίως καλό, καθαγιάζεται, εξαγνίζεται και νομιμοποιείται,
εφόσον αναπαράγει το μοντέλο της εξουσίας, που γουστάρει η κοινωνία.
Αντίθετα, ο αγοραίος έρωτας αποτελεί διάψευση αυτού του μοντέλου: αντί να είσαι ο πληρώνεις, δλδ στην ουσία εκλιπαρείς για τον έρωτα,
τον οποίο, υποτίθεται, πρέπει να αποσπάς με το σπαθί σου ωσάν άλλος Μάρκος Μπότσαρης του σεξ.
Δε θεωρείσαι δυνατός, δεν εξουσιάζεις, είσαι αδύναμος, αποτυχημένος.
Εκεί που οι άλλοι κάνουν σαφάρι γυναικών,
εσύ πας και αγοράζεις ένα μπούτι (ή στήθος, το οποίο προσωπικά προτιμώ) κατεψυγμένο, έτοιμο και συσκευασμένο απ' το σούπερ μάρκετ.
Μα, θα μου πεις, τι να κάνω, να ψοφήσω της πείνας;
Όχι, βέβαια, τη γνώμη μου την έγραψα και χθες.
Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι στον κόσμο που ζούμε, όλες οι κρίσεις και οι ελλείψεις αγαθών είναι τεχνητές.
Κατασκευάζουν την πείνα, για να μας ξεφτιλίζουν.
Και για να αποκτά υπεραξία ως εμπορεύσιμο αγαθό το κρέας, το εμφιαλωμένο νερό και btw και ο έρωτας,
που, αν ήταν ελεύθερος, δε θα είχαμε κανένα λόγο να τον ψωνίσουμε απ' τα μασατζίδικα.
Δε βαριέσαι.
Απλώς κάποια ρημάδα στιγμή καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσει ο κόσμος κάποια πράματα.
Και να μην νοιάζεται να μπαίνει σε μοντέλα ηλίθια.
Αυτό αφορά άνδρες + γυναίκες.
Αλλά, αντί να περιμένεις ως τότε
και
και
και
και
ή έστω
ελευθέρως.
Φρι, ρε φίλε.
Τελείως, όμως.