Ο Καραμανλής είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, ξύπνιος, με αίσθηση του χιούμορ (λέει απίστευτα ανέκδοτα), καλοφαγάς, αντικομφορμιστής (αν και πλούσιος) και πολύ καλός πατέρας. Ο τύπος που όλοι θα θέλαμε για παρέα μας.
Βέβαια για πρωθυπουργός όχι μόνον δεν ήταν κατάλληλος, αλλά ούτε καν που το ήθελε να γίνει! Με το ζόρι τον κάνανε, λόγω ονόματος φυσικά.
Στου Μαξίμου πήγαινε κατά τις 9.30, άνοιγε τους φακέλλους που του πήγαιναν, έβλεπε τα χάλια μας και καταλάβαινε τί έπρεπε να γίνει αλλά ήξερε πως ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει, οπότε τον έπιανε σύγκρυο, τους ξανάκλεινε και πριν τη μία ξαναπήγαινε στη Ραφήνα να παίξει playstation με τα παιδιά του.
Παρά ταύτα κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις (λογικό αφού είχε αντίπαλο το Γιωργάκη που ήταν εξοφθάλμως καθυστερημένος, κι εγώ θα τις κέρδιζα!) και ουσιαστικά στην τρίτη είχε αυτοβούλως παραιτηθεί, ακριβώς γιατί δεν μπορούσε να κάνει αυτά που του έλεγαν πως έπρεπε να κάνει.
Ο Γιώργος βέβαια (ως μικρόνους και με άγνοια κινδύνου) απεφάσισε να τα κάνει αυτός ενώ το εγχείρημα ήταν απίστευτα δύσκολο υποθέτοντας πως θα ήταν αρκετό να κάνει απλά ότι του έλεγαν οι Ευρωπαίοι, σαν ένα πρωτοετή φοιτητή της ιατρικής που αναλαμβάνει να κάνει μια δύσκολη επέμβαση ελπίζοντας πως θα τα καταφέρει με συβουλές από το τηλέφωνο και το βιβλίο της χειρουργικής ανοιχτό.
Τελικά πάντως τον Καραμανλή κανένας δεν τον βρίζει, αλλά και κανένας δεν τον επαινεί. Θα έλεγα πως ως πρωθυπουργός υπήρξε μάλλον αδιάφορος.
Προσωπικά θα σταθώ λίγο αρνητικά απέναντί του, διότι όταν έβλεπε πως κάτι διάολο έπρεπε να γίνει αλλά αυτός φοβόταν (ίσως όχι άδικα) να το κάνει, μπορούσε ειδικά μετά την δεύτερη επανεκλογή του και επικαλούμενος (υπαρκτούς και σοβαρούς) οικογενειακούς λόγους (υγείας της συζύγου του), να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και να αφήσει κάποιον άλλον από το κόμμα του στη θέση τους για να έκανε επί τέλους κάτι!
Θα είχε αφήσει πολύ καλύτερη εικόνα ο ίδιος και ως χώρα ίσως να είχαμε κερδίσει κάποιον χρόνο για να συμμαζεύαμε το χάλι μας νωρίτερα...