...Σύντομα ο Χάρολντ, κατευθύνθηκε στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε έξι ημέρες, ξεκουράζοντας του μαχητές που νίκησαν τους Νορβηγούς, και προσπαθώντας να στρατολογήσει νέους από τις γύρω επαρχίες...Αμέσως, έσπευσε νότια, με σκοπό να καταλάβει κάποια κομβική θέση, που θα εμπόδιζε τον εισβολέα να κατευθυνθεί στην κεντρική Αγγλία...Δεν έτρεφε αυταπάτες και γνώριζε πως θα χρειαζόταν και αρκετή τύχη, μια και ο Γουλιέλμος διέθετε, εκτός από τη γενναιότητα του Χάραλντ Χααρντράντε, ιδιοφυή σκέψη, ρεαλισμό και οξεία τακτική αντίληψη! Γνώριζε πως ο Δούκας ήταν στρατοπεδευμένος λίγα μίλια από το Χέιστινγκς, και τον περίμενε...Οι κατάσκοποι του Χάρολντ γύρισαν με τα πρόσωπα γεμάτα έκπληξη, αφού "στο στρατό του Δούκα υπάρχουν πολλοί παπάδες και λίγοι μαχητές"!!!Δε γνώριζαν πως τα έθιμα των Νορμαδών επέβαλαν κοντά μαλλιά και ξυρισμένα πρόσωπα, σε αντίθεση με την Αγγλία, όπου οι ευγενείς έφεραν πλούσια κόμη και γένια. Ο Χάρολντ, που γνώριζε, τους απάντησε πως "Αυτοί που είδατε δεν είναι ιερωμένοι, αλλά σκληροί πολεμιστές, και θα έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε σύντομα"!!!
Ο Σαξωνικός στρατός, όχι χωρίς φόβο, κινήθηκε προς τις θέσεις του Γουλιέλμου και άρχισε να λαμβάνει θέσεις στο ύψωμα Σένλακ. Ο Χάρολντ, γνώριζε πως δε μπορούσε να αναλάβει επιθετική πρωτοβουλία απέναντι στις θυελλώδεις επελάσεις που πραγματοποιούσαν οι Νορμανδοί ιππείς, άλλωστε δε διέθετε ιππικό, και προτίμησε να στηρίξει τα λάβαρά του στην κορυφή του λόφου...Δίπλα του, βρίσκονταν η προσωπική του φρουρά, τα αδέρφια του, πλην του Tostig που σκοτώθηκε στο πλευρό του Βίκινγκ βασιλιά, η Σαξωνική αριστοκρατία και ο στρατός, ένα σύνολο 8000 περίπου πολεμιστών...Αν η συμπαγής μάζα των Σαξόνων άντεχε, θα μπορούσε να αντεπιτεθεί και να καταδιώξει τον εισβολέα.
Κύρια όπλα των σαξόνων, το δόρυ, κατασκευασμένο από ξύλο φλαμουριάς, χρησιμοποιούμενο κυρίως για νύξη, το αμφίστομο ξίφος, κατασκευασμένο από κράμα χάλυβα και σιδήρου, και το φοβερό "Danish battle axe" ( Δανέζικος πέλεκυς ) με λαβή μεγαλύτερη του ενός μέτρου και λεπίδα 30 εκατοστών!!! Υπήρχαν και κάμποσα τόξα (long bows), μήκους 1,5 μέτρου, και βεληνεκούς 200 μέτρων, τα οποία οι Άγγλοι δεν εμπιστεύονταν, και αρκετοί "ριπτόμενοι πέλεκεις" (Γνωστά με την ονομασία fransica, με τα οποία ο Κάρολος Μαρτέλλος διέλυσε τους Άραβες το 732 στο Πουατιέ).
Ο Νορμανδικός στρατός, άρχισε να προσεγγίζει το λόφο, βαδίζοντας πειθαρχημένα, τραγουδώντας το "έπος του Ρολάνδου" και έχοντας μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων.Ξημερώνοντας το Σάββατο, άρχισε να παρατάσσεται απέναντι στους αμυνόμενους, σύμφωνα με τις διαταγές των βαρώνων του...
Ο Γουλιέλμος, είχε διαιρέσει το στρατό του σε τρία τμήματα, το καθένα από τα οποία είχε τρεις γραμμές. Τοξότες και πεζικάριοι στην πρώτη, για καταπόνηση του αντιπάλου, λογχοφόροι στη δεύτερη και ιππότες στην τρίτη, που με τις επελάσεις τους αναμενόταν να καθαρίσουν την υπόθεση...
Το έναυσμα για τη σύγκρουση, έδωσε, ο παράτολμος Νορμανδός Teilefer, που έφυγε από τις γραμμές του και εκτελώντας ακροβατικά με το σπαθί του κάλπασε μόνος προς τις γραμμές του Χάρολντ, χωρίς να φτάσει ποτέ!!!
Ήταν σειρά των τοξοτών του Γουλιέλμου, να βάλουν κατά των Σαξόνων, υποχρεώνοντάς τους να κολλήσουν τις ασπίδες τους, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να χειριστούν τα μεγάλα πελέκια, που άλλωστε απαιτούσαν και τα δύο χέρια...
Ακολούθησαν οι πεζοί λογχοφόροι του Δούκα, που δέχτηκαν σφοδρό καταιγισμό από δόρατα και πέτρες και οπισθοχώρησαν χωρίς να έχουν πετύχει κάτι σημαντικό...
Είχε έρθει πια η σειρά του φοβερού ιππικού των Νορμανδών να επελάσει, χωρισμένο σε τρία σώματα. Στο μεσαίο, φαινόταν καθαρά το λάβαρο του Πάπα, και οι Σάξωνες υπέθεταν πως εκεί θα βρισκόταν και ο Γουλιέλμος με την αφρόκρεμα των βαρώνων του και 1000 από τους καλύτερους ιππότες. Δεξιά, άλλοι 400 ιππότες, υπό τις οδηγίες του Eustace de Boulogne (θα τον συναντήσουμε και πολλά χρόνια αργότερα, στην Α' Σταυροφορία, στο εκστρατευτικό σώμα της Φλάνδρας, με τον αδερφό του Geoffrey), και αριστερά παρατάχθηκαν 500 Βρεττόνοι ιππότες με αρχηγό τον Alan Fergant.
Όσο οι Σάξονες διατηρούσαν τη συνοχή τους, αποτελούσαν αδιαπέραστο τείχος για τους επιτιθέμενους.Καθώς, πλέον οι δύο μάζες των στρατών συγκρούονταν με σφοδρότητα, ανταλλάσσοντας δυνατά χτυπήματα, χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα που διέθεταν, σπαθιά, δόρατα, πελέκια, κορίνες, προσπαθούσαν να κάμψουν το φρόνημα των αντιπάλων τους με κραυγές και κατάρες, κι ας μη γνώριζαν ο ένας τη γλώσσα του άλλου...
καθώς το αριστερό άκρο των Βρεττόνων αντιμετώπιζε ένα, όπως αποδείχτηκε, πολύ ισχυρό Σαξονικό απόσπασμα, υποχώρησε, και οι πεζοί Σάξονες το καταδίωξαν με ενθουσιασμό, ενώ κυκλοφόρησε και η φήμη πως σκοτώθηκε ο Γουλιέλμος!!!Ο αδερφός του Γουλιέλμου Odo, επίσκοπος Bayeaux (τότε πολεμούσαν και οι παπάδες!!!), επενέβη και αναπτέρωσε το ηθικό των ιπποτών, ενώ ταυτόχρονα εμφανίστηκε και ο Δούκας, με αποτέλεσμα οι Βρεττόνοι να ανασυνταχθούν και να κυνηγήσουν με τη σειρά τους τους Σάξονες...Ο Γουλιέλμος οδήγησε ο ίδιος τους Βρεττόνους και αφού απέκοψε το Σαξονικό απόσπασμα από το σύνολο του στρατού το κατέσφαξε μέχρις ενός!!!
Η επίθεση των ιπποτών ήταν πιά θυελλώδης, και αφού διέσπασαν τις Σαξονικές γραμμές, είχαν φτάσει στο λάβαρο του Χάρολντ Η σφαγή, πλέον, δεν είχε τελειωμό και ο Γουλιέλμος σκότωσε σε προσωπική μονομαχία τον αδελφό του Χάρολντ, Gyrth, χάνοντας όμως το άλογό του..Παρά το σφυροκόπημα που δεχόταν για ώρες ο Σαξονικός στρατός, από τις διαδοχικές επελάσεις του ιππικού, και παρά την αγριότητα της μάχης (ο ίδιος ο Γουλιέλμος έχασε τρία άλογα!!!), οι Σάξονες, συνασπισμένοι γύρω από το λάβαρο του Χάρολντ πολεμούσαν παράφορα, με τα τεράστια τσεκούρια τους, προκαλώντας απώλειες στις τάξεις του εχθρού...
Ο γουλιέλμος, αποφάσισε να θέσει σε λειτουργία την τακτική των παραπλανητικών υποχωρήσεων, για να "τραβήξει" τον αντίπαλο από την οχυρή θέση του. Πράγματι, σε αρκετές περιπτώσεις, οι Σάξονες λειτούργησαν απερίσκεπτα και προσπάθησαν πεζή να καταδιώξουν έφιππους αντιπάλους οι οποίοι ανασυντάσσονταν και τους προλάβαιναν ακάλυπτους σε αναπεπταμένο πεδίο, με συνέπεια να τους σκοτώνουν μέχρις ενός...
Ο Ήλιος έφτανε στη δύση και παρά το ότι οι Νορμανδοί ήταν βέβαιοι νικητές, επέμεναν να εξοντώσουν ακόμα και τον τελευταίο θύλακα αντίστασης, με τον Χάρολντ, στην κορυφή του υψώματος...Ο Γουλιέλμος, διέταξε τους τοξότες του να βάλουν υπό μεγάλη γωνία, ώστε οι αμυνόμενοι να αναγκαστούν να κρατήσουν ψηλά τις ασπίδες τους, πράξη που αφενός προκαλούσε μεγαλύτερη κόπωση, αφετέρου, τους καθιστούσε ευάλωτους σε χαμηλά χτυπήματα...Παρόλα αυτά, οι Σάξονες άντεχαν μέχρι τη στιγμή που ένα βέλος βρήκε το Χάρολντ στο μάτι...Ήταν εύκολο πια, για τους ιππότες, να τον απομονώσουν και να τον κατακρεουργήσουν με φρικιαστικό τρόπο! Όλοι οιθ ευγενείς, έπεσαν μαζί με το Χάρολντ, ενώ οι απλοί στρατιώτες που είχαν απομείνει διασκορπίστηκαν στα γύρω δάση...
Οι απώλειες ήταν πολλές, κυρίως για τους αμυνόμενους, και όπως λένε οι χρονικογράφοι της εποχής "ο Παντοδύναμος Κύριος, εκείνη τη μέρα, τιμώρησε πολλούς αμαρτωλούς και από τις δύο πλευρές"..
Το ξημέρωμα της Κυριακής, βρήκε τους Νορμανδούς να ψάχνουν τους συντρόφους τους για να τους θάψουν, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής αναζητούσαν κι αυτοί τους ανθρώπους τους ανάμεσα στο σωρό των άψυχων σωμάτων.Πολλοί έμειναν άταφοι, και χρονικογράφοι του 12ου αιώνα ισχυρίζονται πως τα οστά τους βρίσκονταν στην περιοχή ακόμα και στην εποχή τους!!!
Το πτώμα του Χάρολντ, είχε παραμορφωθεί τόσο, που ακόμα και οι συγγενείς του αδυνατούσαν να τον γνωρίσουν! Τον αναγνώρισε η δεύτερη γυναίκα του Edith (το ίδιο όνομα είχε και η πρώτη), ακόμα και μέσα στο σφαγείο στο οποίο είχε μετατραπεί το ύψωμα Σένλακ!
Κατά τη διάρκεια της περιγραφής, όσοι είχαν την υπομονή να διαβάσουν, θα διαπίστωσαν την τρομακτική αγριότητα με την οποία διεξάγονταν οι μάχες τότε, κυριολεκτικά φωτιά και τσεκούρι, αδιαφορώντας για θέματα όπως "ηθική" ή "ανθρώπινη ζωή"..Οι μαχητές, εμφορούμενοι από διηγήσεις και οράματα δόξας, τιμής, αφοσίωσης και γενναιότητας, έβρισκαν στο πεδίο της μάχης την ευκαιρία να μιμηθούν τα κατορθώματα των προγόνων τους έστω και με κίνδυνο της ζωής τους. Αυτό έπραξαν και οι ηττημένοι σύντροφοι του Χάρολντ, και οι νικητές Νορμανδοί.Ο Χάρολντ, όπως και πολλοί άλλοι ηγέτες, προτίμησε το δρόμο του ένδοξου θανάτου, παρά την επιδίωξη κάποιου ατιμωτικού, κατά τη γνώμη του, συμβιβασμού...
Από την άλλη πλευρά, ο Γουλιέλμος της Νορμανδίας, με τον άριστο έλεγχο του στρατού του, την ηγετική του προσωπικότητα, τη γενναιότητά του, και την αναπτυγμένη τακτική του αντίληψη, είχε καταφέρει, με ένα κτύπημα, να διαλύσει τη ραχοκοκαλιά του Αγγλικού στρατού...Την αποφασιστικότητά του απέδειξε διαλύοντας κάθε εστία αντίστασης στο Νησί, πράγμα που του πήρε συνολικά πέντε χρόνια...
Έχοντας όμως συντρίψει τον κύριο όγκο των Άγγλων ευγενών, η ηγεσία του Αγγλικού βασιλείου θα περιερχόταν στα χέρια του και σ' αυτά των Νορμανδών ευγενών...
Η 25η Δεκεμβρίου του 1066, βρήκε το Γουλιέλμο να στέφεται, στο αββαείο του Ουεστμίνστερ, Βασιλιάς της Αγγλίας, όχι πια ως "ο Νόθος", αλλά ως "ο Κατακτητής"
