Μετά από αρκετό καιρό απραξίας, αποφάσισα ότι καλό είναι να βγω για μια τσάρκα σε αχαρτογράφητα για μένα νερά.
Έτσι λοιπόν κάθισα στο κόκπιτ και ταξίδεψα στην περιοχή πέριξ ιεράς οδού. Το παντελόνι μου ήταν φουσκωμένο μπρος και στην κωλότσεπη (με χαρτί)...αλλά;! δεν...τζίφος. Τα κράτησα και τα υγρά & τα χαρτιά. Από αύριο τα νεότερα.
Οι σημερινές απογευματινές βάρδιες ήταν απογοήτευση, τόσο από θέμα ποιότητας όσο κι από μια αίσθηση ντεκαντάνς στα ιδρύματα που επισκέφτηκα.
Ξεκίνησα τη βόλτα με πρώτο σταθμό Σπ. Πάτση 40 γιατί όπως διαφημιζόταν, εργάζονταν 2 κορασίδες, αμφότερες με τα βάρη της ηδονής στο έμπροσθεν του σώματός τους. Μαρίνα και Σάρα περίμενα να δω, αλλά τελικά η υπηρεσία (κάτι μεταξύ Στάθη Ψάλτη και ηλεκτροπληξίας) μου εξήγησε ότι είχα κάνει λάθος, ανταπέδωσα ότι στην ιντερνετική βιτρίνα τους έχουν και τις 2, αλλά μάλλον κάποια παρεξήγηση παρεγκεφαλικής φύσεως έδωσε τέλος στο θέμα. Παρουσιάσθηκε λοιπόν η εργαζόμενη, ονόματι Μαρίνα (άλλη μια Μαρίνα ναι) ξανθό, κοντό σε κοθόρνους με άχαρο περπάτημα, γυφτέ φάτσα ξανθο ντεκλασέ μαλλί αλλά τέτοιο βυζί μόνο ο σκιτσογράφος Edica προσφέρει. Παρόλες τις παροτρύνσεις και τα τερτίπια της υπηρεσίας δεν ευδοκίμησε η σκέψη να βάλω το χέρι στην τσέπη και να περάσω. Η άχαρη και λίγο ''μάγκικη'' συμπεριφορά της εργαζόμενης καθώς και το επίπεδο προσέγγισης από σπίτια στη ''Φυλής'' (δίχως διάθεση να θέλω να προσβάλλω κανέναν, αλλά κατανοείτε ότι άλλο το στούντιο άλλο το ντέλο) με έσπρωξαν γρήγορα στο αριβεντέρλα ρόμα και χαιρέτησα αμφότερες. Κρίμα που δεν ήταν η Σάρα, οι φωτογραφικές απεικονίσεις της μου είχαν τραβήξει την προσοχή τόσο ώστε να σκέφτομαι να ξοδέψω βενζίνα και σπέρμα.
Επόμενο πείραμα. Είπα να τσεκάρω τη σειριακή τοποθέτηση των Κασσανδρεϊκών ιδρυμάτων. Ξεκίνησα με το 3 που είχε τη Λάουρα. Λίγο σμπρώξιμο ήθελα και θα έμπαινα, αλλά η μυρωδιά ζαρζαβατικών και τα κουζινικά μου την έδωσαν τη σπαλιόρα και έφυγα. Βύζος πάντως, εξαιρετική χειμωνιάτικη συνεύρεση, χιόνι έξω, μέσα τζάκι και πάνω στη φλοκάτη με το λαμπραντόρ και τη Λάουρα, Λαγκαβούλιν και Μόντε Κρίστο...όλα χάθηκαν μέσα στην οσμή του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού.
Βγαίνοντας πέρασα απέναντι στο 8 (;)...που έχει δυο πόρτες, μπήκα στη δεξιά που δούλευε η Μόνικα, γνωστή μου παλιά από γερμανοαλυσίδα, καλό κορίτσι, καλό βυζί, καλό σερβίτσιο, αλλά ήταν απασχολημένη σε δωμάτιο, αργούσε κι εγώ είχα πρόγραμμα που δεν έπαιρνε καθυστέρηση.
Πάω δίπλα στο αριστερά του...εκεί έμπλεξα. Μπαίνω στο διάδρομο, μακρύς, ατελείωτος...φτάνω σε τοίχο κι εκ δεξιών πόρτα πράσινο κουδούνι...στρίβω 180ο αριστερά ίδια πόρτα πράσινο κουδούνι. Πατάω το αριστερό. Ανοίγει παλαιστής που μου παρουσιάζει την Κων/να, κορασίδα που κάνει μια πιρουέτα στο σωλήνα και χάνεται όπως ήρθε, χάθηκα κατά τον ίδιο τρόπο. Πάω απέναντι, ανοίγει κάποια σα γερμανοτραφής παρουσιάζοντάς μου μια Μαριάνα (μάλλον), ίσως και το καλύτερο κορίτσι από άποψη στυλ κι εμφάνισης που είδα απόψε. Παρόλ'αυτά δε μου έκανε το κλικ για να περάσω.
Φεύγω και κινούμαι πάλι προς τα πάνω Κασσανδρεϊκός συνεχίζοντας.
Στα αριστερά μου έχει ένα σπίτι με πολλά φυτά, σκαλοπάτια που όπως φτάνω στην πόρτα αυτή είναι κλειστή, κουδούνι δε βλέπω και περνάω έτσι στο αμέσως διπλανό του που είναι 2 εργαζόμενες, μια Αφροδίαιτη και μια άλλη που όμως δεν καταφέρνω να δω παρόλο που ο υπηρέτης (κάτι σε Αδερφούς Κατσάμπα) μου λέει κάτσε, κάτσε και θα με θυμηθείς. Τον θυμήθηκα φεύγοντας και γέλασα...του έλειπε το σομπρέρο κι η κιθάρα.
Μιας που ήμουν εκεί, είπα να κάνω μια γύρα κι από τις σιδηροδρομικές γειτονιές, να ελέγξω τι γίνεται όταν η τουλούμπα έχει διπλή ράγα...
Περνάω λοιπόν απέναντι. Κων/λεως, ανεβαίνω σε ένα (92?) σκαλοπάτια κι άλλα σκαλοπάτια, κρέμονταν καλώδια. Δούλευε η Κάτια, αλλά όπως τα είδα τα πράγματα καλύτερα να μην είχα τη φωτογραφία μου εκεί. Δεν πρόκανα να τη δω αφού η αντιπαθής τσατσά μου είπε ότι είναι σε δωμάτιο με πελάτη. Ακόμη έχω την ηχώ της μεταλλικής πόρτας στα αυτιά μου. Τσαλακώθηκαν τα τύμπανα. Σμπάνγκ...δε θα ξαναπεράσω.
Στα ισόγεια, μια Λάουρα και Κέλλυ μου την έπεσαν αμφότερες λέγοντας ''παρτούζα''; ''Παρτουζίτσα θέλεις;;;''...μου θύμισαν κι οι 2 γκροτέσκες φιγούρες του σιρκ ντε σολέϊγ, δυσκολεύτηκα να την κάνω από το στενό μαρκάρισμα. Η Κέλλυ ίσως για μια γερή πίπα θα ήταν καλή, η άλλη μάλλον για δίαιτα, εντατικά.
Στο επόμενο ισόγειο της Κων/λεως, κολλητά με το 92 (μάλλον το 94) δούλευαν 2 κορίτσια, μια ψηλή αλογομούρα (με ωραίο δέρμα όμως) που δε συγκράτησα το όνομα και η Ρομπέρτα, κομοδινοειδές με περιττά κιλά, με έπιασαν κι αυτές στο ντήρι ντήρι για παρτούζα κι εκτοξεύτηκα πάλι από το μαγαζί.
Η περιπέτεια τελειώνει με αναμονή στο Ευνειδών, όπου παρουσιάζεται ένα θλιβερό πλάσμα Αντζελα(;) με βαριεστημένο στυλ. Έφυγα ενόσω η υπηρεσία μου έλεγε τα προγράμματα.
Ίσως έχω ξεχάσει και 1-2 ακόμη στα πέριξ.
Στα παραπάνω μπορεί να υπάρχουν κι αστοχίες, όταν πάω σε πολλά στη σειρά χάνω ακριβώς αυτό...τη σειρά. Συγγνώμη εκ των προτέρων παίκτες.