Επισκεφθηκα τη Χριστινα του Φ65 για δευτερη φορά, μετα απο καιρο.
Ειναι μια γλυκια, χαμογελαστη κοπελα που σ' αφηνει να την μπαλαμουτιασεις στα όρθια πριν γονατισει για πίπα [σσ στα συν της κι αυτο, οτι δλδ γονατιζει και δεν σε αναγκαζει να ξαπλωσεις ανασκελα ή γενικως ν' ανεβεις στο κρεβατι απευθείας]. Δυστυχως βαζει απεριοριστο τζελ με αποτελεσμα να νιωθεις οτι γαμας το Σαρωνικό Κολπο, ενώ ειναι και λιγο μυγιαγγιχτη οταν βαρεσεις λιγο πιο δυνατα μπατσακια στον ωραιο πλαδαρο κωλο της - βασικο κινητρο για την καταθεση του μπλε χαρτιου, τουλαχιστον κατ' εμέ.
Η συνολικη αποτιμηση ειναι θετικη μιας που προκειται για μια καλοσυνατη, αρκετα εμφανισιμη πουτάνα, σχετικα δεκτικη και σιγουρα οχι βιαστικη ή σπασαρχιδω. Ειναι απ' τις πουτανες που οταν επαναφερω στη μνημη μου τη συνευρεση μαζί τους (καλη ωρα τωρα) μου σηκωνεται λες κι εχω παρει βιαγκρα.
ΥΓ. Σχετικα ανεκτή η κατασταση του δωματιου αλλά δεν ειχε χαρτι (ζητησα), ηταν μισοβουλωμενος ο νιπτηρας και δυο ευδιάκριτες λιμνουλες σπερματος κοσμουσαν το δάπεδο [ισως εχω χασει τα κριτηριά μου περι υγιεινης, τωρα που το σκεφτομαι, μετα απο τοσα χρονια μπουρδελιαρης, παντως εχουν δει και πολυ χειροτερα τα ματια μου].
Καλή συνέχεια σύντροφοι!