ΣτΕ 2700/2009
Επειδή, προβάλλεται, στη συνέχεια, ότι κατ‘ εσφαλμένη ερμηνεία της διάταξης του άρθρου 105 Εισ.Ν.Α.Κ. δέχθηκε το εφετείο ότι δεν θεμελιώνεται ευθύνη του Δημοσίου προς αποζημίωση του αναιρεσείοντος γιατί δεν υφίσταται αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της ζημιογόνου πράξεως (πυροβολισμός) και του ζημιογόνου αποτελέσματος (τραυματισμός και σοβαρή αναπηρία), εφόσον τόσο ο αιτών, όσο και ο πυροβολήσας συνάδελφός του δεν τελούσαν κατά τη στιγμή του τραυματισμού σε διατεταγμένη υπηρεσία, ενώ, περαιτέρω δέχθηκε ότι αποκλειστικώς υπαίτιος του τραυματισμού του ήταν ο ίδιος ο αναιρεσείων, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τη σκοπιά του και είχε αποθέσει το όπλο του χωρίς να του αφαιρέσει το γεμιστήρα. Ο λόγος αυτός προβάλλεται βασίμως, γιατί, όπως έγινε δεκτό στην τέταρτη σκέψη, η ευθύνη του Δημοσίου από πράξεις ή παραλείψεις οργάνων του, όπως είναι και οι στρατιώτες που υπηρετούν τη θητεία τους, θεμελιώνεται και από πράξεις στις οποίες τα όργανα αυτά προβαίνουν εντός του χώρου της στρατιωτικής μονάδας και συνάπτονται προς την εκτέλεση της υπηρεσίας ή γίνονται καθ’ υπέρβαση αυτής, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της μη επιτρεπόμενης χρήσεως πυροβόλου όπλου κατά παράβαση των κανόνων πειθαρχίας του στρατεύματος. Είναι δε διαφορετικό το ζήτημα του ποσοστού συνυπαιτιότητος του τραυματισθέντος από την παράνομη χρήση του όπλου του, το οποίο έπεται του ζητήματος της ευθύνης του Δημοσίου και αφορά στο ύψος της αποζημίωσης που θα επιδικασθεί στον παθόντα. Συνεπώς, θα πρέπει για το λόγο αυτό να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και η υπόθεση, που χρειάζεται διευκρίνιση κατά το πραγματικό, να παραπεμφθεί στο ίδιο δικαστήριο για νέα κρίση.
και το ΣτΕ συμφωνεί μαζί σου
