Η Θέση

[kappa_fi]

Στην περίφημη ομηρική νέκυια, όπου ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον κάτω κόσμο για να πάρει οδηγίες από τον Τειρεσία σχετικά με το δρόμο της επιστροφής του στην Ιθάκη, συναντάει μια σειρά από πρόσωπα, τώρα πια σκιές, με τα οποία και συνδιαλέγεται. Τελευταίον απ' όλους συναντάει τον Ηρακλή.

Τι ζητάς εδώ, τον ρωτάει ο Ηρακλής, κι ο Οδυσσέας του εξηγεί το πώς και το γιατί της καθόδου του στον Άδη, οικτίροντας την τύχη του που τον έβαλε ο Θεός σημάδι και περιπλανιέται δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το πέρας του πολέμου χωρίς να μπορεί να βρει τον δρόμο της επιστροφής.

Νομίζεις ότι είσαι άτυχος; του λέει ο Ηρακλής. Εγώ που υπήρξα ημίθεος κι όχι ένας κοινός θνητός, υπηρετούσα για κακή μου τύχη κάποιον πολύ χειρότερό μου, ο οποίος για να με δει ν' αποτυγχάνω με έβαζε να εκτελώ για χάρη του άθλους. Κι εγώ τους εκτελούσα! Αυτό ήταν το πεπρωμένο που επιφύλασσε για μένα η Μοίρα, τον ημίθεο.

Κι ο Οδυσσέας σιώπησε.

Μέσα σ' αυτή τη σιωπή κυλάει η ζωή μας. Δεν είναι ότι βρισκόμαστε στην υπηρεσία ηλιθίων που ζητάνε πάντα το κάτι παραπάνω από μας, αλλά ότι αυτό το κάτι αποδίδεται με τίμημα μια ανεκτίμητη χασούρα, την εξομοίωσή μας με αυτούς για τους οποίους λένε ότι όλοι τους έχουν την ίδια μούρη.

Χάρη σ' αυτό το καθ' ομοίωσιν, δηλαδή στη βούλησή μας, πλαστήκαμε άλλοτε για να γίνουμε θεοί. Τώρα είμαστε μάρτυρες και πρωταγωνιστές μιας πτώσης που μας εξομοιώνει όλους κι όλες με γουρούνια και δεν ανησυχεί κανένας και καμία γιατί δεν έχει ακουστεί ακόμα ο γδούπος, δεν έχουμε δει τα μυαλά μας χυμένα στην άσφαλτο, ούτε έχουμε πνιγεί μέσα στο ίδιο μας το αίμα.

Τι κι αν όλα βαίνουν διαρκώς προς το χειρότερο;
Μέχρι τώρα όλα πάνε καλά.

 

[tnt]

Με αυτό το θρεντ ξεπέρασες τον εαυτό σου  ή επειδή ενδιαφέρεσαι για την οικονομική ενίσχυση των ιερόδουλων μπορώ να κανονίσω να δουλέψεις υπηρεσία σε οίκο ανοχής και το μεροκάματο σου να το καταθέτεις για την οικονομική ενίσχυση των πορνών σε περιπτώσεις όπως η τωρινή.

Κάτι πρέπει να γίνει με τους μολυσματικους υποστηρικτές των πουτανών σε όλα τα θέματα. Δεν βρίσκουν τίποτα στραβο;
Οκ, καταλαβαίνω θέλουν να το παίξουν σωτήρες ή να διασχίσουν το σκατενιο ποτάμι της πορνείας για να νιώσουν λίγη ενταση στο πετσί τους.
Έχουν όμως κουράσει.

:S

 

[tnt]

τυπε εσυ δεν εισαι που λες οτι γαμας μουνια 10αρια στο χιλτον και εχεις συλλογη απο ακριβα αυτοκινητα;    

Και γράφει στο φορουμ για να βοηθήσει
επιβάλλοντας στα μέλη να κάνουν το ίδιο
αντί να ζει όπως λέει.
Φυσιολογικό το βρίσκω.

 

[kappa_fi]

Ο έλληνας γυρίζει πάντα στην πατρίδα του από το μακρύτερο δρόμο, είχε πει ο Σεφέρης.

Το ζήτημα της επιστροφής στην πατρίδα φαίνεται να τίθεται σαν κάτι αυτονόητο. Αν όμως ο έλληνας δεν βρίσκεται στην πατρίδα του, τότε πού βρίσκεται; Κι αν όντως βρίσκεται κάπου αλλού, τότε γιατί να θέλει να επιστρέψει σ' αυτήν; Τι σημαίνει πατρίδα στο κάτω-κάτω, ποιος είναι αυτός ο τόπος που μας καλεί να επιστρέψουμε σε αυτόν με μια εσωτερική αναγκαιότητα, τι είναι αυτό που μας έλκει με τη δύναμη μιας μαγείας την οποία δεν μπορεί να ξορκίσει καμιά Κίρκη και καμιά Καλυψώ;

Ο φιλέταιρος Οδυσσέας βγαίνει να κυνηγήσει στο νησί της Κίρκης κι επιστρέφει μ' ένα τεράστιο ελάφι περασμένο στους ώμους του. Η θέασή του στο δάσος, η επακόλουθη θήρευσή του κι η τελική επιστροφή τού τροπαιούχου Οδυσσέα στους συντρόφους του έχουν έναν απόκοσμο χαρακτήρα: μας υποβάλουν την ιδέα της διάπραξης μιας ανεπίγνωστης ύβρης. Το ελάφι συμβολίζει μια φύση που δεν μπορεί να θηρευτεί χωρίς να πιαστούμε στα δίχτυα της - κι η υπέρβαση των ορίων γνωστοποιείται πάντοτε εκ των υστέρων. Από εκείνο το γεγονός κι έπειτα όλα ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη πορεία: όλοι οι φίλοι του Οδυσσέα θα μεταμορφωθούν σε γουρούνια.

Έχει σημασία το ότι ο Οδυσσέας επιστρέφει τελικά μόνος του στην Ιθάκη. Ο φιλέταιρος "κοίρανος" αποβιβάζεται στο νησί του ολομόναχος σαν την καλαμιά στον κάμπο. Φτάνει σε μια πατρίδα όπου θα βρει την αξία της κυριότητας δεδομένη, έστω κι αν χρειαστεί ν' αγωνιστεί με κίνδυνο της ζωής του γι' αυτή: ο αγώνας για την επανάκτηση του οίκου του δεν γεννάει καινούριες αξίες αλλά επικυρώνει τις προϋπάρχουσες. Ο κτήτωρ, ο άρχων κι ο διευθύνων παίρνει για επαθλό του την Πηνελόπη.

Ο φιλέταιρος κοίρανος δίνει τη θέση του στον άρχοντα, στον γενάρχη και στον οικογενειάρχη. Ο Οδυσσέας δεν έγινε φιλέταιρος αγωνιζόμενος για τους συντρόφους του: ήτανε τέτοιος εξ αρχής. Κι αγωνιζόμενος για την επανάκτηση του οίκου του δεν δημιούργησε κανέναν καινούριο κόσμο με τις προσφυείς σε αυτόν αξίες: βρήκε στη θέση τους τις παλιές.

Το φιλέταιρον, η αρχαία οδός της αλληλεγγύης, αποτειλεί μια αξία που προκαθορίζει τη βούληση των ηρώων και δεν επικαθορίζει έναν κόσμο όπου αίφνης, μέσα απ' το αγωνίζεσθαι, έχει αναφυεί ως νέα αξία.

Η αλληλεγγύη δεν είναι ένα δεδομένο παραμυθάκι που στολίζει τα όνειρα όσων προσβλέπουν σ' έναν "καλύτερο" κόσμο: αποτελεί τον καρπό της κοινής δράσης εκείνων που μάχονται φιλαδελφικά, δηλαδή εκείνων που έχουν συνείδηση των κοινών τους δεσμών, για τη βελτίωση των όρων ζωής τους.

Η αλληλεγγύη αναφύεται, δεν πέφτει εξ ουρανού.
Όπως κι η αλλοτρίωση.

 

[kappa_fi]

Η κατάβαση του Οδυσσέα στην ακρογιαλιά με το σκοτωμένο ελάφι στους ώμους του δεν προεικονίζει τη μεταμόρφωση των συντρόφων του σε γουρούνια αλλά την κάθοδό του στον Άδη.

Ότι τα γουρούνια είναι σκιές τεθνεώτων  κι ο μεθυσμένος Ελπήνορας που γλιστράει απ' τη στέγη και τσακίζεται κάτω στη γη είναι το ανεστραμμένο είδωλο ενός θηρευτή που εκπίπτει εξασφαλίζοντας την επιβίωση των συντρόφων του,

ότι δεν μπορείς ν' αγκαλιάσεις στον κάτω κόσμο τη μάνα σου όπως δεν μπορείς να μιλήσεις ανθρώπινα μ' ένα γουρούνι κι ότι η μόνη ενέργεια που απομένει σ' έναν κόσμο χωρίς συντρόφους και χωρίς οικογένεια είναι η ακρόαση της εσωτερικής σου φωνής που χρησμοδοτεί υποδεικνύοντάς σου έναν δρόμο,

ότι ο νάρκισσος για τον οποίο όλος ο κόσμος είναι μια υδάτινη επιφάνεια στην οποία καθρεφτίζεται μονάχα ο εαυτός του -και ο οποίος τελικά πνίγεται μες στην εικόνα του- είναι μια ερμαφρόδιτη ύπαρξη στο βαθμό που η δράση του γονιμοποιείται μες στον κύκλο της ίδιας της δράσης του χωρίς καμία εξωτερική αναφορά (ο Τειρεσίας δεν ανήκει σ' ένα εξώτερο σύμπαν αλλά σ' έναν μη-τόπο),

ότι ο Τειρεσίας, έτσι, εμφανίζεται ως η ανδρόγυνη εσωτερική φωνή όσων έχουν ξεμείνει από συντρόφους και συγγενείς,

είναι κάποιες πρώτες σκέψεις που μας έρχονται στο μυαλό διαπιστώνοντας τη θέση μας μέσα στον κόσμο.

Γιατί η επιστροφή στην πατρίδα δεν πλαισιώνεται από συντρόφους αλλά μόνο από φίλους κι οι συγγενείς μας δεν ορίζουνε τη συνέχεια παρελθόντος και μέλλοντος αλλά κάποιον Ελπήνορα, τον ίδιο τον αδελφό μας που θάβουμε τη σορό του στο ακρογιάλι μ' ένα σπασμένο κουπί για σημάδι. Τον αφήνουμε στο νησί της Κίρκης και πλέουμε στ' ανοιχτά.

 

[kappa_fi]

Οι τύχες του κόσμου βρίσκονται σ' άλλα χέρια· κι αυτό είναι τόσο αυταπόδεικτο που φροντίζουμε να βεβαιώνουμε την αλήθεια του είτε πάνω σ' άλλες ζωές είτε πάνω και στη δική μας.

Όπως και να 'χει, αντιδρούμε· κι αντιδρώντας στο γεγονός της εξάρτησης της δικής μας ζωής και των άλλων απ' αυτούς που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους, καταφάσκουμε ή αρνούμαστε τη θέση μας μέσα σ' έναν κόσμο του οποίου το πλαίσιο δεν τολμάει να θίξει κανείς.

Το πλαίσιο αυτό ορίζει ότι η ισχύς είναι ένα ατομικό προνόμιο. Είτε τον παίρνουμε είτε τον δίνουμε, σ' αυτό συναινούμε. Κι όσο πιο απρόσωπα συμμετέχουμε στη σεξουαλική μας εκφόρτιση τόσο καθολικότερα εκφράζεται ο χαρακτήρας του προνομίου αυτού, στο βαθμό που οι τύχες του κόσμου πρόσκεινται σε νικητές κι ηττημένους, σε υπάρχοντες και φαντάσματα.

Οι τύχες του κόσμου βέβαια συνάπτονται με τις τύχες μας μόνο ξώφαλτσα: ίσα που παραλλάζει η πορεία της ζωής μας για να τη βάλουμε πάλι στη σωστή της τροχιά, καταφάσκοντας ή αρνούμενοι τη θέση μας μες στο πλαίσιο κι όχι το ίδιο το πλαίσιο.

Η κατάφαση κι η άρνηση είναι δική μας δουλειά. Το πλαίσιο μες στο οποίο ισχύουν μας έχει δοθεί. Οπότε το να "κοιτάμε τη δουλειά μας" και να ν' αναπτύσσουμε τη σεξουαλικότητά μας είναι ένα και το αυτό.

Εξ ου κι η ασημαντότητα που περιβάλλει τα σκοτάδια αυτής της σεξουαλικότητας. Οι πουστάρες, οι χύστες, οι μύστες κι οι επιβήτορες δεν έχουν απολύτως καμία εγγενή αξία: απαξιώνονται ως τα κατηγορήματα μιας τάξης προσώπων που δεν λένε ποτέ τους όχι.

Είναι οι νενέκοι μιας σεξουαλικής υποδούλωσης που δεν ανακάλυψε ποτέ την Αμερική.

 

[pokahontas]

Με αυτό το θρεντ ξεπέρασες τον εαυτό σου (τον κακό πάντα). Ρε παπαρολόγε εάν θες να βρεις την θέση σου στον κόσμο και να κάνεις κάτι ώστε να αισθανθείς χρήσιμος γιατί ως γνωστόν 100 τόνοι θεωρία ισοδυναμούν με ένα 1 γραμμάριο δράση αντί να κάθεσαι να ρωτάς μαλακίες, παγαίνε να μαζέψεις ζαχαροκάλαμο στην Κούβα όπως έκανα εγώ στα νιάτα μου για να καταλάβεις τι σημαίνει στην πράξη προλεταριακός διεθνισμός και εργατική αλληλεγγύη αν και μικροαστός, ή επειδή ενδιαφέρεσαι για την οικονομική ενίσχυση των ιερόδουλων μπορώ να κανονίσω να δουλέψεις υπηρεσία σε οίκο ανοχής και το μεροκάματο σου να το καταθέτεις για την οικονομική ενίσχυση των πορνών σε περιπτώσεις όπως η τωρινή.
Κλείνοντας θέλω να σου πω πως κάτι ερείπια σαν εσένα τους γλεντάγαμε στα αμφιθέατρα και η καρπαζιά πήγαινε σύννεφο. Ντενέκε ε ντενεκέ

ΟΚ, κοίτα επειδή νομίζω ότι αυτοπροβάλεσαι τώρα, αυτά που γράφεις ουσιαστικά δεν έχουν να κάνουν με το τι ρωτάει ο νηματοθέτης.

Απλά ήθελες να μοιραστείς το κατορθωμά σού.

Επίσης, δεν σε τιμά ιδιαιτέρως που γλεντούσες ανθρώπους που είχαν διαφορετική άποψη από την δικιά σου, ασχέτως εάν ήταν σωστή ή λάθος.


Π

 

[kappa_fi]

ΟΚ, κοίτα επειδή νομίζω ότι αυτοπροβάλεσαι τώρα, αυτά που γράφεις ουσιαστικά δεν έχουν να κάνουν με το τι ρωτάει ο νηματοθέτης.

Απλά ήθελες να μοιραστείς το κατορθωμά σού.

Επίσης, δεν σε τιμά ιδιαιτέρως που γλεντούσες ανθρώπους που είχαν διαφορετική άποψη από την δικιά σου, ασχέτως εάν ήταν σωστή ή λάθος.


Π

Εντάξει είσαι κόσμιος μαζί του αλλά και πάλι το παρακάνεις. Δεν μου φαίνεσαι για τύπος που δεν γνωρίζει τη γνήσια προλεταριακή ψυχή που ξέρει από ζαχαροκάλαμα και μπουρδέλα. Εκτός κι αν τον γράφεις στ' αρχίδια σου τώρα που έκλεισαν τα μπουρδέλα και δε γίνεται να σου βρει δουλειά.

 

[citizen(1)]

Εντάξει είσαι κόσμιος μαζί του αλλά και πάλι το παρακάνεις. Δεν μου φαίνεσαι για τύπος που δεν γνωρίζει τη γνήσια προλεταριακή ψυχή που ξέρει από ζαχαροκάλαμα και μπουρδέλα. Εκτός κι αν τον γράφεις στ' αρχίδια σου τώρα που έκλεισαν τα μπουρδέλα και δε γίνεται να σου βρει δουλειά.

Το πόσο γελοίος και συμπλεγματικός είσαι φάνηκε από αυτά που γράφεις μόλις βρέθηκε ένας βραδύνους να σε υπερασπιστεί;!;! Είσαι η επιτομή της φαιδρότητας και η ρηχότητα αυτών που γράφεις είναι προφανής. Το τραγικό στη ζωή είναι να νομίζεις ότι είσαι ο Ειρηνικός ωκεανός ενώ είσαι απλά μια νερολακούβα.
ΥΓ Για να γράψεις κάποιον στα γεννητικά σου όργανα πρέπει να διαθέτεις τέτοια μωρή λουλού. Σε κάθε περίπτωση άντε ψόφα για να κάνεις το πρώτο χρήσιμο πράγμα στη ζωή σου

 

[kappa_fi]

Το πόσο γελοίος και συμπλεγματικός είσαι φάνηκε από αυτά που γράφεις μόλις βρέθηκε ένας βραδύνους να σε υπερασπιστεί;!;! Είσαι η επιτομή της φαιδρότητας και η ρηχότητα αυτών που γράφεις είναι προφανής. Το τραγικό στη ζωή είναι να νομίζεις ότι είσαι ο Ειρηνικός ωκεανός ενώ είσαι απλά μια νερολακούβα.
ΥΓ Για να γράψεις κάποιον στα γεννητικά σου όργανα πρέπει να διαθέτεις τέτοια μωρή λουλού. Σε κάθε περίπτωση άντε ψόφα για να κάνεις το πρώτο χρήσιμο πράγμα στη ζωή σου

μην το κάνεις αυτό...

 

[kappa_fi]

[...]
εγώ που είμαι έτσι δα κακοφτιαγμένος,
και που μου λείπει του έρωτα η μεγάλη χάρη,
για να μπορώ κι εγώ να παιχνιδίζω
με καμιά λυγερή καμωματού νεράιδα·
γω που 'μαι στερημένος από κάθε ωραία
συμμετρία, προδομένος απ' τη φύση,
που δολερά με παραμόρφωσε έτσι:
άσκημος, άπλερος, βγαλμένος πριν της ώρας
στον κόσμο που ανασαίνει: έτσι μισοφτιαγμένος,
κι έτσι σακάτης και λειψός,
ώστε κι οι σκύλοι ακόμη ορμούν και με γαβγίζουν
όταν περνώ κουτσαίνοντας κοντά τους. -
Ε, εγώ σ' αυτή τη χαύνη
και μαλθακή εποχή της ειρήνης, δε βρίσκω
διασκέδαση άλλη, για να διώχνω τον καιρό μου,
παρεχτός να θωρώ τον ίσκιο μου στον ήλιο
και να γελώ μονάχος για την ασκημιά μου.
[...]
Ριχάρδος Γ', Σαίξπηρ

Η πραγματική κακία δεν φθονεί ούτε διακατέχεται από το αίσθημα της υστέρησης μπροστά στη μεγαλοσύνη. Αν οι άλλοι γλεντούν με τις χαρές της φύσης, αυτή γιορτάζει τους ονειδισμούς της.

Στον Ριχάρδο δεν διακρίνεται ίχνος μνησικακίας: έχει ξεχάσει οριστικά, έχει απολησμονήσει τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε να θέλει να εκδικηθεί τον κόσμο κι έχει εισέλθει άπαξ διά παντός στο βασίλειο της καθαρής, εξαγνισμένης δράσης.

Η βούληση για δύναμη γελάει με την ασκήμια της σαν να διακηρύσσει ότι η ωραιότητα καθαυτή δεν απασχολεί την αναγκαιότητα των πραγμάτων. Η ανατροπή της τάξης συνιστά ένα οργανικό πεπρωμένο όπως αναβλύζει από μέσα μας το γέλιο.

Γιατί η μέρα δεν είναι αιτία της νύχτας, η νεότητα δεν είναι αιτία των γηρατειών, το άνθος δεν είναι αιτία του καρπού: η αιτιότητα,αντιπαρατιθέμενη στην ιδέα του πεπρωμένου, κλείνει τα μάτια της μπροστά στο γίγνεσθαι της ζωής καθησυχάζοντας τις βεβαιότητες μας.

Η τάξη αποτελεί ένα είδος χίμαιρας, υπό το κράτος της οποίας αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της ζωής ως κακό. Ποιος μπορεί να γελάσει μ' αυτή την αναγκαιότητα; Ποιος μπορεί να αποδεχτεί την ασκήμια του;

Ο αποσχηματισμένος άνθρωπος θα περπατήσει πάνω στα νερά και θ' αναστηθεί την τρίτη μέρα από τη σταύρωσή του. Απ' αυτή την άποψη, η ιστορία του αιμοσταγούς Ιησού μπορεί να ιδωθεί ως μια επανάσταση του κακού.

 

[Maximilien]

Δεν θα μπορούσε να κάνει κάποιος πιο πετυχημένη σύνδεση με τον Ριχάρδο τον Γ' που έκανες. 

Ήταν τότε ακόμα που οι ηγέτες έπεφταν στο πεδίο της μάχης.


Στην τελευταία πρόταση αναφέρεσαι στους "εκπροσώπους" του?

 

[kappa_fi]

Δεν θα μπορούσε να κάνει κάποιος πιο πετυχημένη σύνδεση με τον Ριχάρδο τον Γ' που έκανες. 

Ήταν τότε ακόμα που οι ηγέτες έπεφταν στο πεδίο της μάχης.


Στην τελευταία πρόταση αναφέρεσαι στους "εκπροσώπους" του?

όχι δεν αναφέρομαι σε εκπροσώπους
χαίρομαι που βρίσκεις πετυχημένη τη σύνδεση

 

[Maximilien]

όχι δεν αναφέρομαι σε εκπροσώπους
χαίρομαι που βρίσκεις πετυχημένη τη σύνδεση

 

[kappa_fi]

Μια μικρή υπόμνηση σε όσους αντιλαμβάνονται το κακό με τους όρους του Γεωργιάδη και του Βορίδη θα ήταν εντελώς απαραίτητη αν ζούσαμε σε διαφορετικούς πλανήτες:

θα εκπέμπαμε τη διαφορά μας με τη μορφή φωτεινών κι ηχητικών κυμάτων (ή οπτικών κι ακουστικών σημάτων) κι η φυσική ένταση που θα προέκυπτε απ' την απόσταση μεταξύ μας θα κατέγραφε στο ενεργητικό της τα ιερογλυφικά μιας ανοιξιάτικης, όσο να 'ναι, παρέκκλισης απ' την αιτιότητα των πραγμάτων.

Ο Γεωργιάδης θα επιφαινόταν υπό το φως μιας αλλοίωσης και ο Βορίδης θα εναρμονιζόταν παλίντροπα στην κλίμακα του καλού και κακού.

Ζούμε όμως στον ίδιο πλανήτη και μιλάμε για όλα αυτά μεριμνώντας για κοκορέτσια και κοντοσούβλια, για πρωταθλήματα και στοιχήματα, για μουνιά και για πούτσους, βαφτίζοντας το σύμπαν ολάκερο στα μέτρα των ίδιων των λέξεών μας.

Γιατί χωρίς τα κοκορέτσια τι θα γινόμασταν; Τα εδέσματα αυτά είναι η μόνη λύσις. Τουτέστιν είναι αδύνατον να βγάλουμε τη μπουκιά απ' το στόμα μας, κι έτσι όποια συζήτηση επιχειρείται στο όνομα μιας διαφοράς καταπίνεται κι αποβάλλεται από τον αφεδρώνα... του πεποιθότος.

Αμήν.