Η Θέση

[enduro]

Το πιο μεγαλο ποσοστο των ανθρωπων δεν εχουν σκοπο, δεν εχουν στοχους, δεν εχουν αφοσιωθει-επικεντρωθει σε κατι ολοκληρωτικα.

Δεν ζουν καν, απλα υπαρχουν.


Τι νοημα εχει να μιλησουμε για θεση, οταν η ζωη προηγειται της θεσης;

Για να διαπιστωσει καποιος τη θεση του, το αν ειναι ευχαριστημενος με τη θεση που κατεχει, θα πρεπει πρωτα να ειναι ικανος για τη διαπιστωση.

Οσο ειναι βουτηγμενος στον αγωνα για την επιβιωση, τον υλισμο και τη σαρκολατρεια, δεν θα μπορεσει ποτε να κανει καμια ειδους διαπιστωση, δεν εχει ουτε την ικανοτητα ουτε τη βουληση ουτε το χρονο για κατι τετοιο.

Δεν υπαρχει διαπιστωση της πραγματικοτητας. Ο καθενας, απλα στηνει μια δικη του πραγματικοτητα, θετει κανονες και προχωρα πανω σε αυτο. Δεν εχει επαφη με τη αληθινη πραγματικοτητα.

Αλλωστε, η πραγματικοτητα του χ ανθρωπου μπορει να ειναι απωθητικη στον ψ ανθρωπο, και το αντιστροφο.

Πλεον, ολοενα και πιο συχνα, βρισκουμε ολοενα και πιο λιγους (ελαχιστους) ανθρωπους στο να ταιριαξουν οι πλαστες πραγματικοτητες που εχουμε φτιαξει ο καθενας μας.

Ειναι τραγικο να ταιριαζουν οι αληθινες πραγματικοτητες δυο ανθρωπων αλλα να μη ταιριαζουν οι πλαστες που εχουν φτιαξει μεσα στο μυαλο τους.

Στην εποχη μας, αυτο ζουμε σε εντονο βαθμο, δεν ματσαρουν οι πραγματικοτητες που εχουμε φτιαξει.

Το ματσαρισμα των πλαστων πραγματικοτητων, οταν συμβει, ειναι καταδικασμενο να οδηγηθει στην αποτυχια, αργα ή γρηγορα.

Αυτο ειναι και η αιτια για την αποξενωση στην εποχη μας.

Διοτι, στην ουσια, μονοι ειναι ολοι. Ναι οκ, θεωρουν οτι ειναι μαζι με καποιους, με φιλους, με συζυγους-συντροφους, με συγγενεις, στην ουσια μονοι ειναι ολοι.

Αυτο που βιωνουν και τους κανει να νιωθουν οτι δεν ειναι μονοι, ειναι το ματσαρισμα της πλαστης πραγματικοτητας του ενος, με του αλλου.

Υπαρχουν πολυ σπανιες περιπτωσεις που ναι, υπηρξε ματσαρισμα αληθινης πραγματικοτητας ενος ανθρωπου με ενος αλλου.

Μεγαλειο, σπανιο ομως. Ευκολα θα μπορουσαμε να πουμε για την εποχη μας, ακατορθωτο.

Γιατι;

Γιατι στην εποχη μας υπαρχουν τα σεξ, χρημα, κακια, συμφερον σε δεκαδες μορφες και ονοματα και τιποτα αλλο.

τυπε εσυ δεν εισαι που λες οτι γαμας μουνια 10αρια στο χιλτον και εχεις συλλογη απο ακριβα αυτοκινητα;   

 

[kappa_fi]

Το πιο μεγαλο ποσοστο των ανθρωπων δεν εχουν σκοπο, δεν εχουν στοχους, δεν εχουν αφοσιωθει-επικεντρωθει σε κατι ολοκληρωτικα.

Δεν ζουν καν, απλα υπαρχουν.


Τι νοημα εχει να μιλησουμε για θεση, οταν η ζωη προηγειται της θεσης;

Για να διαπιστωσει καποιος τη θεση του, το αν ειναι ευχαριστημενος με τη θεση που κατεχει, θα πρεπει πρωτα να ειναι ικανος για τη διαπιστωση.

Οσο ειναι βουτηγμενος στον αγωνα για την επιβιωση, τον υλισμο και τη σαρκολατρεια, δεν θα μπορεσει ποτε να κανει καμια ειδους διαπιστωση, δεν εχει ουτε την ικανοτητα ουτε τη βουληση ουτε το χρονο για κατι τετοιο.

Δεν υπαρχει διαπιστωση της πραγματικοτητας. Ο καθενας, απλα στηνει μια δικη του πραγματικοτητα, θετει κανονες και προχωρα πανω σε αυτο. Δεν εχει επαφη με τη αληθινη πραγματικοτητα.

Αλλωστε, η πραγματικοτητα του χ ανθρωπου μπορει να ειναι απωθητικη στον ψ ανθρωπο, και το αντιστροφο.

Πλεον, ολοενα και πιο συχνα, βρισκουμε ολοενα και πιο λιγους (ελαχιστους) ανθρωπους στο να ταιριαξουν οι πλαστες πραγματικοτητες που εχουμε φτιαξει ο καθενας μας.

Ειναι τραγικο να ταιριαζουν οι αληθινες πραγματικοτητες δυο ανθρωπων αλλα να μη ταιριαζουν οι πλαστες που εχουν φτιαξει μεσα στο μυαλο τους.

Στην εποχη μας, αυτο ζουμε σε εντονο βαθμο, δεν ματσαρουν οι πραγματικοτητες που εχουμε φτιαξει.

Το ματσαρισμα των πλαστων πραγματικοτητων, οταν συμβει, ειναι καταδικασμενο να οδηγηθει στην αποτυχια, αργα ή γρηγορα.

Αυτο ειναι και η αιτια για την αποξενωση στην εποχη μας.

Διοτι, στην ουσια, μονοι ειναι ολοι. Ναι οκ, θεωρουν οτι ειναι μαζι με καποιους, με φιλους, με συζυγους-συντροφους, με συγγενεις, στην ουσια μονοι ειναι ολοι.

Αυτο που βιωνουν και τους κανει να νιωθουν οτι δεν ειναι μονοι, ειναι το ματσαρισμα της πλαστης πραγματικοτητας του ενος, με του αλλου.

Υπαρχουν πολυ σπανιες περιπτωσεις που ναι, υπηρξε ματσαρισμα αληθινης πραγματικοτητας ενος ανθρωπου με ενος αλλου.

Μεγαλειο, σπανιο ομως. Ευκολα θα μπορουσαμε να πουμε για την εποχη μας, ακατορθωτο.

Γιατι;

Γιατι στην εποχη μας υπαρχουν τα σεξ, χρημα, κακια, συμφερον σε δεκαδες μορφες και ονοματα και τιποτα αλλο.

Βρίσκω παρά πολύ ενδιαφέροντα αυτά που έγραψες. Ωστόσο έχω ορισμένες απορίες:

Ποια είναι αυτή η μία και αληθινή πραγματικότητα που μας διαφεύγει και που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε επειδή, σε μεγάλο ποσοστό, ζούμε ο καθένας κι η καθεμιά μας στην πλαστή μας πραγματικότητα;

Αν το μόνο που υπάρχει και ρυθμίζει τις ζωές μας είναι το συμφέρον στις ποικίλες εκδοχές και παραλλαγές του, αν το μόνο που καθοδηγεί δηλαδή τους ανθρώπους είναι η τυφλή αυτοσυντήρηση κι επέκταση της ισχύος τους,

κι αν η άλλη, η αληθινή πραγματικότητα που λες, δεν συνάπτεται πρακτικά με τις ζωές μας, δεν υπάρχει δηλαδή ούτε ένα σημείο επαφής ανάμεσα στη ζωή μας και στην αλήθεια,

τότε γιατί δεν ματσάρουν επιτυχώς οι πλαστές πραγματικότητές μας; Η ρυθμιστική αρχή της αλήθειας, όντας έξω απ' τη ζώσα πραγματικότητα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως παράγοντας εγκυρότητας ούτως ώστε ν' αναδείξει και ν' αποδείξει την ακυρότητα των δεσμών μας.

Πώς μπορεί λοιπόν να διαπιστωθεί και να βεβαιωθεί όχι μόνο κάτι τόσο μακρινό σαν το ματσάρισμα μεταξύ μας αλλά η πλαστότητα αυτή καθαυτή κάθε μεμονωμένης "φτιαχτής" πραγματικότητας;

Εν ολίγοις, πού στηρίζεις η αλήθεια των ισχυρισμών σου; Γιατί μπορεί να εκφράζεις τα αισθήματα που μοιράζονται πολλοί, αλλά τα εκφράζεις κάπως αυθαίρετα.

 

[Nubic]

γιατί ο Τολστόι μπορει να δεχτεί κριτική ένας συριζαίος ποτέ. Όπως όλοι οι θεωρητικοί κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια. Τι νομίζεις ρε κάπα φι ότι ο πληθυσμός του πλανήτη αποτελείται από κλώνους σου; Υπάρχουν μονόχνωτοι άνθρωποι ,αμόρφωτοι που είναι ικανοποιημένοι με ένα πράγμα, παντρεύονται πριν τα 35 ,ζήτημα να έχουν κάνει 1 ή 2 σχέσεις πιο πριν και είναι ευτυχισμένοι. Επειδή ποτέ τους δεν είχαν αναζητήσεις. Δεν περιμένω βέβαια από ένα αριστερό να ξέρει πως σκέφτεται ο λαϊκός κόσμος, παρά μόνο να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του από το πληκτρολόγιο. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, μεγάλη κουβέντα.

Τώρα για όσους σαν το Σαββίδη ή τον Κάππα Φι έχουν γόνιμους προβληματισμούς και συχνά αναρωτιούνται για τις επιλογές τους, θα πρέπει να αποκτήσουν εμπειρίες (εμπειρίες και όχι θεωρητικές γνώσεις) πριν βρουν τη θέση τους. Στη δική μου περίπτωση αυτό πήρε καιρό, οι εμπειρίες ήταν δυσάρεστες αλλά τελικά βρήκα την άκρη. Και μην ακούω "δε με καταλαβαίνει κανείς, ο κόσμος ειναι άδικος, σταματήστε τη Γη να κατέβω" ,αυτά είναι πολύ ωραία άλλοθι για να κλαίγεσαι. Η ζωή είναι ένας πόλεμος και δε μπορείς να κρύβεσαι μέχρι να τελειώσει. Ή τους τρως ή σε τρώνε. Και αν για κάποιο αυτό ακούγεται σκληρό, ας γινει αριστερός.

 

[kappa_fi]

Είναι αξιοσημείωτη πάντως αυτή η αντιστροφή των πραγμάτων: να μιλούν οι δεξιοί για τον πόλεμο ως το μόνο περιεχόμενο της ζωής, οι οποίοι εξ ορισμού κι εκ των πραγμάτων αποτελούν ανέκαθεν μια συντηρητική πολιτική δύναμη που επιχειρεί να διατηρήσει μονίμως το status quo.

Αντίθετα, οι αριστεροί είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την κοινωνία διαιρεμένη σε αντίπαλες τάξεις, στις οποίες κανείς δεν προσχωρεί από απλή ιδεολογική προτίμηση, αλλά εντάσσεται σε αυτές από αντικειμενικούς παράγοντες, όπως η θέση του στην παραγωγή.

Εξ ου κι είναι άτοπο να μιλάμε για συμφέροντα στην προκειμένη περίπτωση, τα οποία μπορούν να προκαθορίσουν τη θέση του ατόμου στην κοινωνία: ακόμα κι αν ένας εργοστασιάρχης,  για παράδειγμα, βρίσκει πως το συμφέρον του είναι να απασχολεί τους εργάτες του με προνομιακούς όρους, αυτό που θα σώσει την επιχείρησή του είναι η κερδοφορία της κι ο επιτυχής ανταγωνισμός της με άλλες επιχειρήσεις, δραστηριότητες που αντίκεινται στην αγαθή του προαίρεση και την ηθική του διαγωγή.

Το συμφέρον μας καθορίζεται από αντικειμενικούς παράγοντες κι όχι από υποκειμενικούς. Ο υποκειμενισμός ως παράγοντας αυτοπροσδιορισμού μες στον κόσμο είναι μια χίμαιρα που έχει διαλυθεί εις τα εξ ως συνετέθη απ' τον καιρό που έγραψε ο Μαρξ τη Γερμανική Ιδεολογία. Ένα κι ένα κάνουν δύο, όχι ένα, ούτε τρία.

Παρ' όλα αυτά, κανείς απ' όσους μίλησαν δεν έθιξε το γεγονός που ανέφερα: ότι οι ρόλοι που περιμένουν τον καθένα μας σ' αυτή τη ζωή είναι συγκεκριμένοι και μετρημένοι, άπαξ και γεννηθούμε και κληθούμε να γίνουμε όντα παραγωγικά, δηλαδή άνθρωποι χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο, όπως λένε.

Κανείς απ' όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους γειωμένο γερά στην πραγματικότητα, δεν προσέγγισε το ζήτημα πραγματιστικά: ο καπιταλισμός είναι ένας μόνο απ' τους δυνατούς κόσμους κι όχι ο καλύτερος δυνατός. Ο πλανήτης οδεύει οριστικά στην οικολογική του καταστροφή, η ραγδαία αποψίλωση των δασών (η βιομηχανική κτηνοτροφία έχει αποψιλώσει μια έκταση ίση με την ήπειρο της Αφρικής) και τα κυκλώματα αγοράς σπάνιων ζώων προκαλούν την αναβίωση και την εξάπλωση ιών που έχουν ήδη επιφέρει επιδημίες στο ανθρώπινο είδος ενώ διασπείρουν και νέους όπως ο κοροναϊός, ενώ η πείνα και ο λιμός αφανίζουν 40 εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο, την ώρα που καθημερινά παράγονται 356 κιλά δημητριακών ανά άτομο.

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει βρει τη σωστή του θέση μέσα στον κόσμο, λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω (και μόνο) δεδομένα; Μα μόνο όποιος μάχεται ενάντια σε όλα αυτά.

Κσι ποιο είναι το ερώτημα που τίθεται τώρα εκ των πραγμάτων; Ποιο είναι το επίδικο όταν αποφασίζει κανείς να ριχτεί στη μάχη για να σώσει τον κώλο του και τον κώλο του διπλανού του από ένα σύστημα που αναπαράγεται και αναπτύσσεται από δυνάμεις που ξεπερνούν τις δυνάμεις του ατόμου;

 

[Ράγκναρ Λόθμπροκ]

τυπε εσυ δεν εισαι που λες οτι γαμας μουνια 10αρια στο χιλτον και εχεις συλλογη απο ακριβα αυτοκινητα;    

Αμφισβητείς τον Καπαμαρού Σαββίδη ρε γατάκι;
Ο άνθρωπος έδειρε τον Chuck Norris και ειναι ο δάσκαλος του Dan Bilzerian.

 

[Inherent Vice]

Η πραγματικότητα είναι ο οικοδεσπότης 

 

[spirtoulis(2)]

Το πιο μεγαλο ποσοστο των ανθρωπων δεν εχουν σκοπο, δεν εχουν στοχους, δεν εχουν αφοσιωθει-επικεντρωθει σε κατι ολοκληρωτικα.

Δεν ζουν καν, απλα υπαρχουν.


Τι νοημα εχει να μιλησουμε για θεση, οταν η ζωη προηγειται της θεσης;

Για να διαπιστωσει καποιος τη θεση του, το αν ειναι ευχαριστημενος με τη θεση που κατεχει, θα πρεπει πρωτα να ειναι ικανος για τη διαπιστωση.

Οσο ειναι βουτηγμενος στον αγωνα για την επιβιωση, τον υλισμο και τη σαρκολατρεια, δεν θα μπορεσει ποτε να κανει καμια ειδους διαπιστωση, δεν εχει ουτε την ικανοτητα ουτε τη βουληση ουτε το χρονο για κατι τετοιο.

Δεν υπαρχει διαπιστωση της πραγματικοτητας. Ο καθενας, απλα στηνει μια δικη του πραγματικοτητα, θετει κανονες και προχωρα πανω σε αυτο. Δεν εχει επαφη με τη αληθινη πραγματικοτητα.

Αλλωστε, η πραγματικοτητα του χ ανθρωπου μπορει να ειναι απωθητικη στον ψ ανθρωπο, και το αντιστροφο.

Πλεον, ολοενα και πιο συχνα, βρισκουμε ολοενα και πιο λιγους (ελαχιστους) ανθρωπους στο να ταιριαξουν οι πλαστες πραγματικοτητες που εχουμε φτιαξει ο καθενας μας.

Ειναι τραγικο να ταιριαζουν οι αληθινες πραγματικοτητες δυο ανθρωπων αλλα να μη ταιριαζουν οι πλαστες που εχουν φτιαξει μεσα στο μυαλο τους.

Στην εποχη μας, αυτο ζουμε σε εντονο βαθμο, δεν ματσαρουν οι πραγματικοτητες που εχουμε φτιαξει.

Το ματσαρισμα των πλαστων πραγματικοτητων, οταν συμβει, ειναι καταδικασμενο να οδηγηθει στην αποτυχια, αργα ή γρηγορα.

Αυτο ειναι και η αιτια για την αποξενωση στην εποχη μας.

Διοτι, στην ουσια, μονοι ειναι ολοι. Ναι οκ, θεωρουν οτι ειναι μαζι με καποιους, με φιλους, με συζυγους-συντροφους, με συγγενεις, στην ουσια μονοι ειναι ολοι.

Αυτο που βιωνουν και τους κανει να νιωθουν οτι δεν ειναι μονοι, ειναι το ματσαρισμα της πλαστης πραγματικοτητας του ενος, με του αλλου.

Υπαρχουν πολυ σπανιες περιπτωσεις που ναι, υπηρξε ματσαρισμα αληθινης πραγματικοτητας ενος ανθρωπου με ενος αλλου.

Μεγαλειο, σπανιο ομως. Ευκολα θα μπορουσαμε να πουμε για την εποχη μας, ακατορθωτο.

Γιατι;

Γιατι στην εποχη μας υπαρχουν τα σεξ, χρημα, κακια, συμφερον σε δεκαδες μορφες και ονοματα και τιποτα αλλο.

Στα περισσότερα έχεις δίκιο..

Ωστόσο,από την απαρχή της ανθρωπότητας,πάντοτε έχουν υπάρξει το συμφέρον,το χρήμα και ιδιοτέλεια..Όχι μόνο στην εποχή μας,απλά τώρα είναι πιο προφανές εξαιτίας της τεχνολογίας..
Παλιά επικρατούσε ο ψευτοηθικισμός,ο ψευτοπουριτανισμός και γενικότερα η υποκρισία της κοινωνίας λόγω την πάλαι ποτέ επικρατούντων αυστηρών ηθικών αξιών.

 

[Λιάρης5695236]

Σε όλη την ιστορία αυτοί που ένιωθαν ότι δεν είχαν αρκετούς σε ποσότητα και ποιότητα στόχους και κατ επέκταση νόημα στην ζωή τους ήταν οι προνομιούχοι και όσοι είχαν την πολυτέλεια να αράξουν και να σκεφτούν κάτι πέραν της επιβίωσης τους. Η βιασύνη που αναφέρεται εδώ είναι επί της ουσίας η προσπάθεια του 90% των ανθρώπων του κόσμου ανά τους αιώνες για επιβίωση.


Ο καθένας μπορεί να βρει τον δικό του σκοπό, για άλλον είναι το ισνταγκραμ οι πουτάνες και το χρήμα και για άλλον να βρει το φάρμακο για τον καρκίνο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως το νόημα της ζωής τους το βρίσκουν στο τι αμάξι θα αγοράσουν και που θα πάνε το καλοκαίρι διακοπές. Και είναι λογικό γιατί για να γίνεις θεωρητικός και να διευρύνεις τους ορίζοντες σου πρέπει να διαθέσεις χρόνο και χρήμα που δεν έχεις αν είσαι ταμίας του σουπερ μαρκετ.

Αν μπορεί κάποιος να βάλει 2,3 σταθερές για το θέμα αυτό είναι ότι προφανώς το να βρεις το φάρμακο για τον καρκίνο υπερβαίνει 10 επίπεδα το να έχει κάποιος ως στόχο την προσωπική του εξέλιξη.

 

[Τροβαδούρος]

Σε μια αποστροφή του στην Άννα Καρένινα ο Τολστόι λέει ότι βιάζονται μόνον εκείνοι που δεν έχουν βρει τη θέση τους και τον αληθινό τους προορισμό μες στον κόσμο. Όποιος αισθάνεται ότι βρίσκεται στη σωστή γι' αυτόν θέση, ακολουθώντας τον προσωπικό του προορισμό, έχει όλο τον χρόνο ν' ασχοληθεί με το αντικείμενό του: δεν τον βιάζει η εξαιρετική συνθήκη μιας επείγουσας αλλαγής ρόλου. Κάνει αυτό που πρέπει κι ό,τι τον προστάζει η καρδιά του.

Εσείς τι πιστεύετε;

Θεωρείτε ότι βρίσκεστε στη σωστή θέση;

Θεωρείτε ότι κάνετε αυτό που προστάζει η καρδιά σας;

Θεωρείτε ότι η βιασύνη συνάδει με τη θέση του καθενός μας μέσα στον κόσμο, στο βαθμό που αποτελεί μια μόνιμη και λίγο-πολύ νομιμοποιημένη συνθήκη της οικονομικής κι όχι μόνο δραστηριότητάς μας;

Με μια κουβέντα, μπορεί η βιασύνη ν' αποτελέσει νομιμοποιητικό παράγοντα της ενασχόλησής μας με τον εαυτό και τα πράγματα ή όχι;

Η υπομονή είναι αρετή!

Επειδή σε διαβάζω και καταλαβαίνω ότι προβληματίζεσαι,ξεκίνα να κάνεις ασκήσεις αναπνοής μαζί με yoga,μη βιαστείς,μέρα με τη μέρα δούλεψε την ευλυγισία του κορμιού σου,θέλει υπομονή αλλά θα ανταμειφτείς.

Κάποια στιγμή θα αποκτήσεις την κατάλληλη ελαστικότητα ώστε να μπορέσεις να αυτοτσιμπουκωθείς και να μη τρέχεις δεξιά αριστερά να ρουφάς ξένες ψωλές! 

 

[Christos Savvidis]

Στα περισσότερα έχεις δίκιο..

Ωστόσο,από την απαρχή της ανθρωπότητας,πάντοτε έχουν υπάρξει το συμφέρον,το χρήμα και ιδιοτέλεια..Όχι μόνο στην εποχή μας,απλά τώρα είναι πιο προφανές εξαιτίας της τεχνολογίας..
Παλιά επικρατούσε ο ψευτοηθικισμός,ο ψευτοπουριτανισμός και γενικότερα η υποκρισία της κοινωνίας λόγω την πάλαι ποτέ επικρατούντων αυστηρών ηθικών αξιών.

 

 

[Christos Savvidis]

Αμφισβητείς τον Καπαμαρού Σαββίδη ρε γατάκι;
Ο άνθρωπος έδειρε τον Chuck Norris και ειναι ο δάσκαλος του Dan Bilzerian.

Tυπε δεν τον εδειρα εγω, απο αλλο μελος τις εφαγε, κοστουμισιες 

 

[Τροβαδούρος]

τυπε εσυ δεν εισαι που λες οτι γαμας μουνια 10αρια στο χιλτον και εχεις συλλογη απο ακριβα αυτοκινητα;   

Τι σε εκπλήσσει?
Γνωστός για τις κωλοτούμπες του ο Mr.Malakas...

 

[kappa_fi]

Το χρήμα, το συμφέρον κι η "ιδιοτέλεια" δεν υφίστανται απ' τις απαρχές της οργανωμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Μια στοιχειώδης γνώση της ιστορικής πραγματικότητας θα μπορούσε να ωφελήσει εκείνους που αναμασάνε της κοινοτοπίες της κοινής γνώμης με έναν τρόπο που θεωρούν επινοητικό. Δεν επινοούν καμία αλήθεια: λένε απλώς ανιστόρητες μαλακίες.

Ο καλύτερος τρόπος για να κρύψει κανείς τη βλακεία του, είπε κάποιος, είναι να κρατηθεί και να σιωπήσει απ' το να σπεύσει ν' ανοίξει το στόμα του: η άγνοιά του θα συγχωρεθεί σε σύγκριση με την ιδιαίτερη βλακεία του που θ' αποβεί αφόρητη στην ομήγυρη.

Κατά τ' άλλα, ναι, το 90% του κόσμου (πολύ ενδιαφέρων αυτός ο ποσοστιαίος υπολογισμός που αξιώνει αντικειμενικότητα κι οικουμενικότητα, αναρωτιέμαι αν βασίζεται σε πραγματικά "στοιχεία"!) τελεί εν βιασύνη για λόγους επιβίωσης.

Ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνει, τα μέσα που μετέρχεται κι οι σκοποί που επιδιώκει δεν τίθενται αυτόνομα, ούτε προκύπτουν από κάποιο συμβόλαιο που συνάπτουν μεταξύ τους οι άνθρωποι προτού ριχτούν στον αγώνα της επιβίωσης. Τα μέσα και οι σκοποί της επιβίωσης δεν ορίζονται ούτε καν από τη βούληση της εκάστοτε πλειονότητας.

Η ισχύς τους βασίζεται περισσότερο στη συναίνεση και λιγότερο στην αυτόβουλη συγκατάθεση των δρώντων υποκειμένων. Βρισκόμαστε εν ολίγοις σ' έναν αγώνα ζωής και θανάτου όπου το επίδικο δεν είναι η υλική μας διάσωση αλλά η ψυχική και πνευματική μας δικαίωση.

Τρέχουμε το λοιπόν γιατί η αλλαγή του καθεστώτος πλαισίου είναι επείγουσα κι αναντίρρητη. Δεν μπορούμε με κανέναν τρόπο να κάτσουμε στ' αυγά μας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι δικά μας γεννήματα: άλλες είναι οι κότες που πρέπει να φροντίσουν για τη σωστή τους επώαση και εκκόλαψη.

Εμείς θέλουμε να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα με τα καθήκοντα που αναλάβαμε πρόσκαιρα κι εξ ανάγκης για ν' ασχοληθούμε μ' αυτό που πραγματικά μας ευχαριστεί.

Εκτός βέβαια κι αν μας ευχαριστεί η ίδια αυτή βιασύνη - δείγμα της πλήρους κι οριστικής αλλοτρίωσής μας.

 

[Christos Savvidis]

Τυπε, εχει γεμισει ψωλιστ και γονους το νημα, τα λεμε αλλη φορα.

  :S :S :S

 

[kappa_fi]

Τυπε, εχει γεμισει ψωλιστ και γονους το νημα, τα λεμε αλλη φορα.

  :S :S :S

Τι εννοείς με τους "γόνους"; Τα σπέρματα;

- - - -

Η θέση μας καθίσταται επισφαλής κι απ' το γεγονός ότι η γνώση έχει υποβιβαστεί στο επίπεδο της απλής πληροφορίας. Τι εννοούμε μ' αυτό; Ότι προστρέχουμε στην πηγή της γνώσης και προσλαμβάνουμε το περιεχόμενό της με τον τρόπο που ανατρέχουμε σ' ένα εγχειρίδιο χειρισμού μιας οικιακής συσκευής.

Διαβάζουμε, φερ' ειπείν, την πραγματεία ενός στοχαστή για το ιστορικό γίγνεσθαι, ή μετέχουμε στη θεώρηση ενός ιδεολογικού ρεύματος που διατρέχει ακόμα τη σύγχρονη εποχή, με όρους κατανάλωσης πληροφοριών. Μαθαίνουμε τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, ατομικά δικαιώματα, διάκριση των εξουσιών και διάφορες άλλες κατηγορίες της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, με έναν στείρο εγκυκλοπαιδικό τρόπο.

Καταχωρίζουμε λήμματα πληροφοριών στο βιβλίο του νου μας γιατί η ζωή δεν συγχωρεί την ολιγωρία:

γιατί τέτοια θεωρείται η απόπειρα ενατένισης της ιστορικής μας συνέχειας από το χθες ως το σήμερα. Η αξία της συνέχειας έγκειται στη σπουδαιότητα της διάρκειας κι η αξία αυτή έχει καθαιρεθεί απ' την ισχύ άλλων αξιών: της ακαριαίας αμεσότητας και της συνειδησιακής μας επάρκειας πάνω στον πρόσκαιρο και φθαρτό χαρακτήρα του είναι.

Δεν ανιχνεύουμε εντός μας καμία ανάγκη, καμία χρεία, δεν διαπιστώνουμε τον χαρακτήρα της ύπαρξής μας υπό το πρίσμα μιας έλλειψης, αλλά βεβαιώνουμε ότι υπάρχουμε στο βαθμό που θέλουμε το ένα ή το άλλο, το έτσι ή το αλλιώς.

Ακόμα και μια διακήρυξη του τύπου "είμαι ελλειμματικός/ή" θα προανάγγελλε υπόρρητα την εδραίωση μιας αξίωσης, ότι όντας αυτός/ή που είμαι, δικαιούμαι να καταφάσκω ό,τι είμαι.

Η κατάφαση μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι δημιουργός της επέκτασης της ισχύος.

Από κει και πέρα αναλαμβάνουν δράση τα όργανα της αστυνόμευσης και της τάξης.

 

[kappa_fi]

Για τα όργανα της αστυνόμευσης και της τάξης ο κόσμος διαιρείται στην καλή και στην κακή του πλευρά: αυτό είναι το πλαίσιο μέσα απ' το οποίο αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους κι εν γένει τα πράγματα, κι ακολούθως τοποθετούνται.

Είναι η αναγκαιότητα της ζωής τέτοια που δεν αφήνει περιθώριο εκλογής σε κανέναν: πρέπει να ενεργούμε κάθε φορά αναλαμβάνοντας το τίμημα που απορρέει απ' τις πράξεις μας, ένα τίμημα το οποίο δεν ορίζουμε εμείς. Γιατί αν το ορίζαμε εμείς ο κόσμος δεν θα ήταν αυτός που είναι.

Κι έτσι προβαίνουν σε χίλιες δυο αθλιότητες δικαιολογώντας κατά βάθος την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, μόνο και μόνο επειδή θεωρούν το κακό αναπότρεπτο για τις δικές τους δυνάμεις.

Συμβιβάζονται θεωρώντας το φυσικό, εξουδετερώνοντας την ριζική αμηχανία του ανθρώπου μπροστά στο κακό. Έτσι φυσικοποιείται και το καλό, σ' έναν κόσμο που κυριαρχείται πλέον από αντιφάσεις.

Όχι από κοινωνικές (οικονομικές, πολιτικές) ανισότητες, ούτε από εκμετάλλευση κι αδικία: αυτά είναι απλές αντιφάσεις, τα φυσικά στοιχεία ενός κοινωνικού είναι μες στο οποίο ο καθένας πρέπει να βρει τη δική του ισορροπία, τη δική του "παλίντροπη αρμονία" - αν δεν έχουν διαβάσει Ηράκλειτο τα ξεφτέρια του διεθνούς ξεπεσμού, ποιοι θα 'χουν διαβάσει;

Ο κόσμος όμως δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στη μικρή και δειλή ζωή του κάθε μαλάκα, αλλά στην πεποίθηση ότι η ατομική χειραφέτηση αποτελεί έναν μύθο αστυνομικού χαρακτήρα, με το γκλομπ της λογοκρισίας να σπάει τα κεφάλια που φωνάζουνε όχι.

Όχι, δεν είναι ο δικός μας κόσμος αυτός, και στον βαθμό που αγωνιζόμαστε και παλεύουμε για ν' αλλάξουμε τ' αυτονόητα, δεν απελευθερωνόμαστε από τίποτα άλλο πέρα απ' την πλάνη μας ότι είμαστε κατά κάτι τι καλύτεροι απ' τους άλλους κι ότι ζούμε τη δική μας -με τη βούλα του νόμου- ζωή.

 

[kappa_fi]

Κάποτε ένα καραβάνι βεδουΐνων διέσχιζε την έρημο. Για οδηγό τους είχαν ορίσει τον γηραιότερο ανάμεσά τους, ο οποίος τύχαινε να 'ναι τυφλός. Κάποια στιγμή το λοιπόν, κι ενώ πήγαιναν στον προορισμό τους, πέφτουν αναπάντεχα μπροστά σ' ένα θεόρατο βουνό. Δεν το είχαν προβλέψει· κανονικά δεν θα 'πρεπε να βρίσκεται εκεί. Έκπληκτοι κι έχοντας χάσει σχεδόν τη μιλιά τους, στρέφονται όλοι προς τον γηραιό οδηγό. Τότε αυτός, χωρίς να μιλήσει, σκύβει, μαζεύει στη χούφτα του λίγη άμμο και τη δοκιμάζει στα χείλη του. -Το βουνό είναι ψεύτικο, μια οπτασία, τους λέει. -Συνεχίζουμε την πορεία μας και το προσπερνάμε σαν να μην υπάρχει. Το καραβάνι ακολούθησε τη συμβουλή του γηραιού οδηγού και πράγματι, διέσχισε την αιθέρια οπτασία κι έφτασε στον προορισμό του.

Η παραπάνω ιστορία, που είναι παρμένη από κάποια ταινία του Χέρτζογκ (αν θυμάμαι καλά), μπορεί να σημαίνει ότι δεν αρκεί να διασχίζει κανείς την έρημο για να φτάσει στον προορισμό του, αλλά ότι πρέπει να φάει και χώμα, κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Και πρέπει μάλιστα να το φάει ιδία βουλήσει, παραδειγματικά, εκτελώντας μια πράξη τόσο ασύμμετρη για τα μέτρα και τα σταθμά του, σαν να έτρωγε το ίδιο αυτό βουνό που στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο του.

 

[Monocle]

Για οδηγό τους είχαν ορίσει τον γηραιότερο ανάμεσά τους, ο οποίος τύχαινε να 'ναι τυφλός.

Είχαν βάλει για οδηγό ένα τυφλό;
Ψηφοφόροι και υπάλληλοι συριζα θα ήταν

 

[kappa_fi]

Στον ομηρικό κόσμο οι ήρωες έτρωγαν χώμα πεθαίνοντας πάνω στη μάχη. Εξαναγκασμένοι να πολεμούν επί δέκα ολόκληρα χρόνια σ' έναν ξένο τόπο μακριά απ' τις εστίες τους, αγωνιζόμενοι να ρίξουν το Ίλιον, την πόλη που κρατούσε μέσα στα τείχη της την Ελένη και προορισμένοι οι περισσότεροι να μη γνωρίσουν τον νόστο, την επιστροφή στα πάτρια εδάφη, συνοψίζουν με τη ζωή και τα πεπρωμένα τους το υπόδειγμα του βίου που επιφυλάσσεται στον καθένα.

Πολεμούμε σε ξένο τόπο για την επανόρθωση μιας αδικίας που αγγίζει τα όρια της ύβρης και με τις μάχες που δίνουμε, τον αγώνα μας, συχνά διαπράττουμε άλλες ύβρεις που μέλλουν κι αυτές να τιμωρηθούν, ενώ διχάζουμε το στράτευμα στασιάζοντας είτε επειδή απέχουμε απ' τον αγώνα είτε επειδή αποφασίζουμε να τα παρατήσουμε όλα και να γυρίσουμε στην πατρίδα, λύνοντας τους όρκους που δώσαμε και καταπατώντας την κοινή μας πίστη σ' αυτήν.

Τίποτα δε μοιάζει να 'ναι στη θέση του, η ζώσα πραγματικότητα δεν εμπεριέχει αντιφάσεις αλλά τις ανάποδες όψεις ενός κόσμου που έχει πληγεί στην καρδιά της ορθότητάς του. Η αγωνία μας δεν πηγάζει απ' την αβέβαιη έκβαση αυτού του πολέμου όσο απ' την αίσθηση του παράλογου που διαποτίζει τις συνειδήσεις μας σχετικά με την προοδευτική εξέλιξη των ατομικών πεπρωμένων μας που φτάνουν νομοτελειακά ως την ύβρη, ώσπου να λυθεί ο πρωτεργάτης θυμός, να κλάψει στην αγκαλιά της μάνας του και να δώσει την τελική λύση.

Ο Θερσίτης, αυτός ο καμπούρης, αλλοίθωρος, στραβοκάνης και φαλακρός οπλίτης, ο αμφισβητίας του ηρωικού ιδεώδους, ο δημοκράτης αυτός λογάς που δεν λογαριάζει τους τύπους και βγάζει τη γλώσσα του κοροϊδευτικά μπροστά στο καθήκον παίρνοντας τον λόγο στη μάζωξη του στρατεύματος μόνος του, αυτός που εγείρεται σ' ένα σώμα καθήμενων για να φτύσει κατάμουτρα την υπόληψη του αρχηγού του και να εμφυσήσει σε όλους το πνεύμα της ανυπακοής, βρίσκει τον λόγο της ύπαρξής του σ' αυτό ακριβώς το παράλογο της υπόθεσης.

Γιατί να ξεσπιτωνόμαστε και να τρέχουμε ως την άλλη άκρη της γης για την τιμή ενός αρχηγού που μας σέρνει από τη μια ατυχία στην άλλη κι από την αδικία στην ύβρη; Γιατί να υπομένουμε αυτή την πίκρα της δεκαετούς εξορίας για μια υπόθεση ιδιωτική, για μιαν Ελένη; Ακόμα κι ο πιο δυνατός, ο γρηγορότερος όλων μας, με τον θυμό του επισφραγίζει τη νομιμότητα ετούτης τη εκστρατείας, ανάγοντας την απόσυρσή του στην αρπαγή της δικής του Ελένης.

Τι δουλειά έχουμε σ' έναν κόσμο που κινείται απ' την ιδιοτέλεια και το συμφέρον; Γιατί να σκοτώνουμε τους ανθρώπους και να χάνουμε τον χρόνο μας από μάχη σε μάχη και να μην τα γράψουμε όλα στ' αρχίδια μας;

Οι ήρωες είναι που διαπράττουν τις ύβρεις, παίρνοντας τα πληρώματα στο λαιμό τους· δεν έχει γεννηθεί ακόμα το αίσθημα της ευθύνης.

 

[dCorso]