Stekas72 και toniven,
Η δικιά μου άποψη είναι ότι ο αριθμός των 300 δεν είναι μεγάλος.
Μη ξεχνάτε ότι μιλάμε για αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή οι τύποι που εκλέγονται πάνε εκεί για να με ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΟΥΝ στο ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ έργο της πολιτείας.
Με 11 εκ πληθυσμό και 300 εκπροσώπους, η εκπροσώπηση βγαίνει περίπου καθ’ ένας τους να εκπροσωπεί 36.700 πολίτες (σε πληθυσμιακή αναλογία).
Αν λάβουμε υπ’ όψη ότι ψηφίζουν (συνήθως) 7 εκ άτομα, τότε η εκπροσώπηση βγαίνει περίπου καθ’ ένας τους να εκπροσωπεί 23.300 ψηφοφόρους (σε αναλογία ψηφοφόρων).
Εν πάσει περιπτώσει θα μπορούσε να γίνει μια μείωση, αλλά όχι τόση ώστε η αναλογία εκπροσώπου/εκπροσωπουμένων να ανέβει πολύ.
Με 200 θα ήταν 55.000.
Αυτά που θα έπρεπε να αλλάξουν είναι:
Α) Οι περιφέρειες. Δεν μπορεί να έχεις τη Β’ Αθηνών να βγάζει 40 βουλευτές, και τη Λευκάδα να βγάζει έναν.
Εγώ θα έκανα ΟΛΕΣ τις περιφέρειες μονοεδρικές. Σε επίπεδο δήμου, ενορίας, ή ό,τι άλλο χρειάζεται ώστε οι ψήφοι να είναι περίπου όσοι και η αναλογία εκπροσώπησης.
Β) Η εκλογή θα ολοκληρώνεται σε ΔΥΟ Κυριακές. Την πρώτη κατεβαίνει όποιος θέλει. Τη δεύτερη η εκλογή επαναλαμβάνεται μεταξύ των 2 πρώτων υποψηφίων. Εκλέγεται αυτός που θα πάρει το 50,001% των ψηφισάντων έγκυρα.
Γ) Σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται εκλογή με λίστα.
Δ) Απαγορεύεται να συμμετέχει κάποιος σαν υποψήφιος σε εκλογές αν έχει διατελέσει βουλευτής για 8 χρόνια.
Ε) Απαγορεύεται στους βουλευτές να συμμετέχουν στην κυβέρνηση (σαν υπουργοί ή υφυπουργοί).
Ζ) Καταργείται ο θεσμός του "βουλευτή επικρατείας".
Τη δουλειά του βουλευτή επικρατείας (γιατί πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που ενώ θα έπρεπε να είναι σε θεσμικό ρόλο δεν έχουν τη δυνατότητα να κατεβαίνουν στα μπαλκόνια και να τάζουν διορισμούς) θα την κάνει ένα δεύτερο σώμα. Κάτι σαν Γερουσία ας πούμε.
Και άλλα πολλά, που θα καθιέρωναν (από την κορφή προς τα κάτω) ένα νέο κράτος.
Όλα αυτά βέβαια είναι όνειρα θερινών νυκτών, γιατί όταν σκοπός των αλλαγών θα είναι η κατάργηση των κομμάτων-φέουδων, της ευνοιοκρατίας, της μεγάλης δύναμης του "αρχηγού" (και της κλίκας του) και άλλων τέτοιων στοιχείων που έχουν καταστρέψει τη χώρα, κανείς από τους υπάρχοντες κρατούντες δε θα βοηθήσει να γίνουν.
Χώρια που υπάρχουν τυπικά εμπόδια (όπως συνταγματικές αναθεωρήσεις), και κυρίως η μη καθολική διάθεση του πληθυσμού για τέτοιες αλλαγές.
Συνήθως τέτοιας έκτασης αλλαγές γίνονται με επαναστάσεις, όπου ένας βασικός κοινός σκοπός (και μόνο αυτός) ενώνει τους επαναστάτες. Η φαγωμάρα έπεται.
Παραδείγματα: Η Γαλλική επανάσταση έγινε για να καταργηθεί η αριστοκρατία (το μυαλό όλων ήταν στο "Να φάμε τους Λουδοβίκους").
Η Σοβιετική επανάσταση έγινε για να φάνε τους Τσάρους.
Η Ελληνική επανάσταση του 1821 έγινε για να φάμε τους Τούρκους.
Τώρα δεν υπάρχει κανείς "να τον φάμε", γιατί αυτός που θα ‘πρεπε να φάμε μας έχει διορίσει την κουνιάδα.
Με την ψήφο μας, τουλάχιστον να τους δείξουμε την αποστροφή μας.
