ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Ίσως να ξενίσει πολλούς ο τίτλος του άρθρου αυτού ή ακόμα περισσότερο το γιατί ασχολούμαι με κάτι που ενδεχομένως έχεΙ αναλυθεί ή ερμηνευθεί από πολλούς μέχρι τώρα. Γίνονται και γινόντουσαν πάντα συζητήσεις για τον λεγόμενο "χώρο", την ιστορία του, το τι πρεσβεύει ή τι θα έπρεπε να πρεσβεύει, ποιους εκφράζει, αν είναι ενωμένος ή πώς θα επιτευχθεί η ενότητα του, και άλλα πολλά. Συζητώντας με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, προσπαθώντας να απαντήσω σε ερωτήματά του για το ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε, βάζω έναν προβληματισμό και καταθέτω κάποιες σκέψεις Θεωρώ ότι το εθνικιστικό κίνημα -προτιμώ αυτόν τον όρο κίνημα και όχι κάποιον άλλο- πρέπει να είναι κάτι το διαφορετικό. Ηταν είναι και θα είναι πάντοτε ζωντανό και δυναμικό, άσχετα αν το κατεστημένο στην πατρίδα μας πολιτικό και ΜΜΕ προσπαθούν να το εμφανίσουν σαν απολιθωμένο και μίζερο. Το κίνημά μας δεν έχει τον Μαρξ ή τον Λένιν του όπως τα αριστερά κινήματα. Δεν έχει τις "Διεθνείς" του και τα συνέδρια του. Αντλεί όμως την δυναμική του μέσα από την ιστορία του Έθνους μας, μέσα από αγώνες και θυσίες. το 21, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Μακεδονικό Αγώνα, το 12-13. Αντλεί δυναμική από το έπος του 1940 και των Οχυρών της Γραμμής Μεταξά. Από τους αγωνιστές των Δεκεμβριανών, τους υπερασπιστές του Μακρυγιάννη και τους λοκατζήδες στο Βίτσι. Από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τους καταδρομείς της επιχείρησης ΝΙΚΗ του 1974. Από όλους αυτούς που με το όπλο στο χέρι και με χαμόγελο στα χείλη πάλεψαν για αυτόν τον τόπο.
Το κίνημά μας είναι εθνικιστικό, πατριωτικό, άρα ασυμβίβαστο και επαναστατικό. Το κίνημα μας θα πρέπει να είναι σύγχρονο, δυναμικό. Να αφουγκράζεται τους ρυθμούς της εποχής και ταυτόχρονα να είναι ο θεματοφύλακας παραδόσεων και αξιών. Το κίνημά μας θα πρέπει να μην μείνει προσκολλημένο σε ξένα πρότυπα ή απόψεις, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα μας, είναι παρωχημένα και εν πολλοίς ξεπερασμένα. Ταυτόχρονα όμως μπορούμε και πρέπει να έχουμε ιστορικές αναφορές στους μαχητές του Αλκαζάρ, στους Ιταλούς Φουτουριστές και τους μαχητές του Ανατολικού Μετώπου του Ντεγκρέλ. Το κίνημα μας δεν πρέπει να απολογείται για την παλαιοσυντηρητική δεξιά του 50, για τα ιστορικά και πολιτικά λάθη των συνταγματαρχών και των ανακτόρων και για τις επιλογές των μεταπολιτευτικών κομματικών σχηματισμών. Το κίνημά μας δεν θα πρέπει να είναι στυλοβάτης του παλαιού κράτους της "δεξιάς", μιας δεξιάς που ηττήθηκε στην ειρήνη, ενώ κέρδισε τον πόλεμο.
Το κίνημά μας πρέπει να είναι όπως προανέφερα δυναμικό και ρωμαλέο. Να αποφορτισθεί από ιστορικά ξεπερασμένες καταστάσεις. Να ατενίζει το μέλλον, με τα διδάγματα όμως του παρελθόντος. Να συνδεθεί, όπου και όσο πρέπει με εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη. Να έχει σαν σημαία του την Ευρώπη των Εθνών και των Πολιτισμών. Να συνδεθεί όλόψυχα με την νεολαία μας, με τα προβλήματα και τις ανησυχίες της. Να αγκαλιάσει μουσικές και αθλητικές εκφράσεις της νεολαίας μας. Να διοργανώνει τις δικές του συγκεντρώσεις για την Παιδεία, ενάντια στην εγκληματικότητα και στην λαθρομετανάστευση. Να παρασύρει και να μην παρασύρεται. Να οδηγεί και να μην καθοδηγείται. Να δημιουργήσει μία εναλλακτική πρόταση, για την ζωή, την κοινωνία τον πολιτισμό, όπως έκαναν οι Ιταλοί συναγωνιστές, το Front National στη Γαλλία, το ΝPD στην Γερμανία και το ΒΝP στην Αγγλία. Να συνεχίσει να κάνει συγκεντρώσεις κατά της Αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ. Να πρωτοστατεί στις διαμαρτυρίες για τα εγκλήματα των σιωνιστών στην Παλαιστίνη και το Λίβανο. Να αναλάβει πρωτοβουλίες για οικολογικά θέματα. Να θέσει ζητήματα που δεν έχουν τεθεί στο παρελθόν. Το κίνημά μας θα πρέπει να είναι σύγχρονο. Θα πρέπει να είναι προπομπός του αύριο. Η παρελθοντολογία δεν οδηγεί πουθενά. Οπως είχε πει και ο Αλμιράντε, "θα πρέπει να δώσουμε πλέον νέες ημερομηνίες για γιορτές και επετείους".
ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
