Οι φάσεις κάποιων που φεύγουν στην Ευρώπη για δουλειά:
1. Άφιξη σε μια ταπεινή ευρωπαϊκή πόλη αν και προσδοκούσε κάτι σαν Μανχάταν, νιώθει μικρός/-ή. Τον/την απορροφά η νέα πραγματικότητα.
1. Πρώτη επίσκεψη στην πατρίδα μετά από 3 μήνες έξω, αγκαλιάζει γονείς και φίλους σαν να είχε να τους δει χρόνια ενώ μιλάει κάθε μέρα με βιντεοκλήση.
2. Βγαίνει έξοδο για ποτό μετά από πολλούς μήνες στην αλλοδαπή με Έλληνες γνωστούς από Ελλάδα που βρήκε εκεί (brain drain άλλωστε) διότι δεν έχει αναπτύξει ακόμα οικειότητες με ντόπιους. Ποστάρει φωτογραφίες και η έξοδος αυτή φαντάζει κοσμοϊστορικό γεγονός. Το μαγαζί πολύ ταπεινό για ελληνικά δεδομένα.
3. Επόμενη επίσκεψη στην Ελλάδα με αέρα "είμαι ευρωπαίος που κάνει καριέρα στο εξωτερικό" παρόλο που με το ζόρι τα βγάζει οικονομικά με σπίτι 2Χ2 και μία έξοδο το μήνα. Αφηγήσεις πόσο προχω είναι τα πράγματα εκεί και και πόσο πίσω είμαστε εδώ
4. Επόμενο στάδιο γενιτσαρισμός "δεν νιώθω πια τόσο Έλληνας μου ταιριάζει η Ευρώπη", ποσταρίσματα που κάνει κήρυγμα στον Έλληνα ιθαγενή ότι δεν έχει κοινωνική συνείδηση επειδή πετάει σκουπίδια στην ανακύκλωση ή παρκάρει ατάκτως και ότι "αυτή η χώρα δεν θα πάει μπροστά", "η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της", "δεν εκτιμούν τις ικανότητες και τις σπουδές σου στην Ελλάδα" θεωρώντας ότι είναι κάτι ιδιαίτερο που έχει πτυχίο ΑΕΙ στην Ελλάδα που έχει πλέον το 80%.
5. Καλή η οργάνωση, η τάξη και η ασφάλεια, αλλά δεν βρίσκει εύκολα ταίρι και τα χρόνια περνάνε, υπάρχει όσο να ναι κάποια μοναξιά εκεί, παπούτσι από τον τόπο σου σκέφτεται.
Πονάει επίσης που βλέπει τα πατριωτάκια πίσω στην ψωροκώσταινα να βγαίνουν συνέχεια, να γκομενίζουν, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να πετάγονται για μπανάκι το ΣΚ, να κινείται η ζωή. Η γονεϊκή αγκαλιά επίσης αναντικατάστατη για τον νεοέλληνα
6. Γυρίζει πίσω ως άσωτος υιός, μετριάζει όσα κακά είπε για την πατρίδα, συμβιβάζεται με μια λιγότερο καλή δουλειά, τελικά δεν έβαλε στην άκρη όσα νόμιζε ότι θα βάλει, μια γλυκιά ταπείνωση επιστροφής. Live your myth in Greece.
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι που όταν πάνε στην Ελλάδα λένε ιστορίες γιά αγρίους σχετικα με τη ζωή τους στο εξωτερικό
.Σχετικά με την καριέρα και την επητυχία τους στο εξωτερικό
Όταν ακούω αυτό με της παροχές με πιάνουν
λες και είμαι κάνας γέρος και μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία
Όσο για την ασφάλεια και την τάξη αυτά ήταν παρελθόν
οι Έλληνες εκεί μένουν σε γειτονιές που είναι γεμάτες Τούρκους και άλλους πρόσφυγες και με αυτούς συναναστρέφονται γιατί οι ντόπιοι τους θεωρούνε σκουπίδια και τους έχουν στην ίδια κατηγορία με τους Τούρκους και τους βορειοαφρικάνους.Θέλουν να είναι Ευρωπαίοι αλλά οι Ευρωπαίοι τους θεωρούνε σκουπίδια
.
Τώρα η επιστροφή,όποιος μπορεί επιστρέφει στην Ελλάδα.Αλλά τα 2 παραδείγματα που έχουμε στο σά'ι'τ ο Βλάκμαν και ο νυχτοφύλακας Ελλάδα δεν έχουν τίποτα,που να πάνε?ο δε νυχτοφύλακας θα παει και φυλακη γιατί χρωστάει
.
Η τάση να φευγουν ηταν το 2008-2010 που άκουγαν τα παραμύθια γιά το εξωτερικό,τώρα φεύγουν οι εντελώς άφραγκοι!Οι περισσότεροι που πήγαν και είχαν κάτι στην Ελλάδα γύρισαν πίσω και έμειναν οι εντελώς άφραγκοι!Το έχω πει ότι είναι μεγάλη
να φυγει καποιος στο εξωτερικο αν εχει στην Ελλάδα ένα δωματιο να μενει και 300 ευρώ χαρτζιλίκι.
Ένα άλλο αστείο μ'αυτούς είναι που όταν πας στη Γερμανία,Αγγλία αποφεύγουν να σε συναντήσουν γιά να μην δεις τα χάλια τους