Ψυχολογικά προβλήματα όλοι έχουμε από την στιγμή που έχουμε ψυχή, αυτή από μόνη της κουβαλάει προβλήματα. Αυτά όμως που ανάφερα για τις ιερόδουλες, είναι συμπεράσματα ειδικών, το κεφάλαιο αυτό ειναι τεράστιο και έχουν ασχοληθεί πολλοί ψυχολόγοι με τα ίδια πορίσματα. Φυσικά σε πολλές περιπτώσεις η επιλογή είναι δική τους, άσχετα αν και αυτό είναι τελικά σχετικό γιατί ο ψυχαναγκασμός που δέχονται δεν τους αφήνει πολλές φορές αυτήν την επιλογή. Για μένα δεν είναι επιλογή τους, σε μακρυά ανάλυση άσχετα αν τις ρωτήσεις πολλές θα σου πούνε εγώ το έχω επιλέξει γιατί έτσι θέλουν να λένε στον εαυτό τους. Ακριβώς όπως ανέφερε ο φίλος πιο πάνω, αν δεν έχεις βιώσει καλύτερα τουμπεκί μην μιλάς όχι μόνο εδώ αλλά και σε περισσότερες καταστάσεις. Όμως αν μπορείτε βάλετε τον εαυτό σας στην εξής θέση. Ότι βρίσκεστε 6 ωρο η 12 ωρο σε ένα μικρό δωματιάκι, χωρίς φως του ήλιου και αποκομένος από τον υπόλοιπο κανονικό κόσμο. Να πηγαινοέρχεσαι στα δωμάτια όλη μέρα και να πηγαίνεις με 30 η 40 άντρες κάθε φορά, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν σοβαρά ψυχολογικά αποθέματα και όλη αυτή την αρνητική ενέργεια την βγάζουν σε εσένα και στο σώμα σου γιατί είσαι απλά ένα εργαλείο. Εκεί τελικά για να επιβιώσεις και να μην τρελαθείς πρέπει να παίξεις γερό θέατρο και να ξεγελάσεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό .Φυσικά το κόστος είναι τεράστιο για τον ψυχισμό σου και δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει όλος αυτός ο αγώνας που γίνεται στην τελική.
Γιατί πως μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος μετά στον εαυτό σου όσο και να συνηθίζεις, αυτό το πράγμα δεν συνηθίζεται και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ως δουλειά η πορνεία.
Αλήθεια έχετε μιλήσει ποτέ με αυτές τις γυναίκες, φαντάζομαι πως όχι. Καμιά φορά αυτός που έχει άγνοια ζει στην απόλυτη ευτυχία. Κάτι όμως τελευταίο, το οποίο είναι πάντα επίκαιρο, όποιος κλείνει τα μάτια στα σημεία των καιρών και δεν ακούει την φωνή των αδυνάμων, των φτωχών και των αρρώστων να γνωρίζει πως θα έρθει η ώρα που θα φωνάζει και δεν θα βρεθεί κανείς να τον ακούσει.
Ματάκια πολύ καλή και ουσιαστική η τοποθέτησή σου.
Λάβε όμως υπόψη σου το εξής: με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση μιας ιερόδουλης, η οποία εργάζεται σε απάνθρωπες συνθήκες, που την οδηγούν ν' απαρνηθεί τις σχέσεις με το κορμί της, να πάψει ν' αναγνωρίζει δηλαδή τις ανάγκες του ως δικές της (π.χ.),
έτσι δεν μπορούν και αυτές να μπουν στη θέση ενός νοσηλευτή εν μέσω της πανδημίας του κοροναϊού στον οποίο επιβάλλει η κυβέρνηση να εργαστεί χωρίς μάσκα. Αυτό προφανώς είναι ένα ακραίο παράδειγμα, που όμως αντιστοιχεί στις ακραίες συνθήκες που γνωρίζουν από πρώτο χέρι μόνο οι ιερόδουλες.
Ακόμα κι αν υιοθετήσουμε μια μετριοπαθέστερη προσέγγιση των πραγμάτων, μπορούμε κάλλιστα να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι με απόλυτους όρους κανείς και καμιά δεν μπορεί να μπει στη θέση κανενός και καμίας. Τα προσωπικά μας βιώματα είναι αναπαλλοτρίωτα από κάθε οπτική που αξιώνει μια δεύτερη μοίρα για το ατομικό και το επιμέρους.
Ωστόσο η μερικότητα αυτή αποκτά συνείδηση του εαυτού της μέσα σε μια πραγματικότητα που αν μη τι άλλο είναι αντικειμενικότατη και δεν εξαρτάται από τις διαθέσεις της στιγμής και τις εκάστοτε πεποιθήσεις του κοινωνικού σώματος.
Μέσα απ' αυτόν τον κοινό ορίζοντα είναι που διυλίζονται οι προσωπικές εμπειρίες σε κάτι ευρύτερο απ' την ισχύ της ατομικότητας, που αποκτά χαρακτήρα και υφή το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής.
Είναι η πραγματικότητα της ακραίας κι ολοένα εντεινόμενης εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης των εργαζομένων, της προλεταριοποίησης ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού, της οικουμενικής φτωχοποίησης των κατακερματισμένων μαζών, της επιβολής καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης, της διακυβέρνησης με διατάγματα κλπ κλπ.
Η ατομικότητα και το αναντικατάστατο του προσωπικού μας βιώματος είναι δυνατά μόνο ενώπιον κι εντός ενός κοινού ορίζοντα αξιών και μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, πέρα από τις ερμηνείες που ανταγωνίζονται για την ενδεχόμενη αλήθεια της.
