Αυτο το οριστικο τελος ειναι που ποναει περισσοτερο κι απο την απωλεια.Γι αυτο μ αρεσει να φανταζομαι οτι συνεχιζει σε αλλη μορφη,πνευμα που λενε.Αυτο το κλεινει τελειως η τηλεοραση,τελος,ειναι πολυ σκληρο.
Φεύγουν οι καλοί ηθοποιοί, εννοώ ρε φίλε, και μένουν τα σαπάκια.
Η Αυλαία του Θεάτρου, ως αφηρημένη και συγκεκριμένη έννοια, κλείνει μια για πάντα.
Δεν μιλάω για μετενσάρκωση, Παράδεισους, πιλάφια και λοιπά παραμύθια.
Πιο απλά δεν μπορώ να στο εξηγήσω.
:S