podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
======1======
Χθες με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου! Περίεργο δεν με παίρνει συχνά. Πάνε 13 χρόνια που έφυγα απο την αγκαλιά της και ενώ τον πρωτο καιρό η επαφή μας ήταν συχνή με το πέρασμα του χρόνου μειώθηκε με ρυθμούς αριθμητικής προόδου για να καταλήξουμε στο ένα τηλέφωνο την εβδομαδα και αυτό πάντα απο την μεριά μου. Η έλλειψη επικοινωνίας δεν σημαίνει έλλειψη αγάπης ή ενδιαφεροντος αντιθέτως η μητερα μου είναι πάντα στο μυαλό μου, απλά δεν εξαρτόμαι απο αυτήν την επικοινωνία. Βλέπω καθημερινά ανθρώπους τριγύρω μου να εξαρτώνται απο την επικοινωνία. Να εχουν αναγκη απο ενα καλημέρα απο ένα καληνυχτα στο κινητο τους τηλέφωνο ακόμα και αν αυτό πηγάζει μέσα απο την ψυχρή οθόνη του κινητου τους σε μορφή μηνύματος.
-Έλα μάνα τι έγινε?
-Που είσαι καμάρι μου?
-Στην δουλειά που αλλού..
-Ξέρεις γιατί σε πήρα?
-Ελπίζω να μην εγινε κάτι κακό?
Κάθε φορά που με επαιρνε αυτή τηλέφωνο ο νους μου πήγαινε στο κακό. Γιατί δεν το συνήθιζε.
-Οχι φαε την γλωσσα σου αγόρι μου
-Τι έγινε τότε?
-Τον Θυμάσαι τον Κώστα τον γείτονα που εμενε στην γειτονιά μας μέχρι μέχρι που ήσουν 13 χρονών. Που είχε ενα αλουμινάδικο και πηγαίνατε εκεί με τα άλλα παιδιά.
-Ναι, Πέθαινε?
-Φαε την γλώσσα σου τι σε έπιασε σήμερα?
-Πλάκα κάνω ρε μάνα τι έγινε?
-Τον βρήκα προχτές και μου έλεγε για την κόρη του. Ότι έγινε 23 χρονών και ακομα να παντρευτεί κλπ
-Ναι ρε μάνα και εγώ τι θες να κάνω?
-Αγόρι μου ο άνθρωπος μας έκανε ανοικτή πρόταση..
-Τι πρόταση ρε μάνα είσαι καλά?
-Έχεις πάει 31 χρονών πότε θα παντρευτείς?
-Εχω δουλειά γεια..
-Μην το κλείσεις θα την πεθάνεις την μάνα σου.
Ρε μάνα, αμα ήθελα να παντρευτώ, θα το είχα κάνει...Σε αφηνω εχω δουλειά.
Και αμέσως άρχισε να τριγυρνάει στο μυαλό μου η σκέψη του γαμου. Ήταν αλήθεια αυτό που είπα στην μανα μου? Αν ηθελα θα είχα παντρευτεί? Και αν ναι, γιατί δεν θέλω? Τι είναι αυτό που δημιουργεί μια αποτροπή απο αυτό που οι άλλοι αποκαλούν γάμο?
Και πάλι ξεκίνησε το μυαλό μου να επεξεργάζεται τους λόγους που δεν έχω παντρευτεί ακόμα και ακόμα χειρότερα τους λόγους που δεν με έχουν οδηγήσει ούτε σε αυτο που κάποιοι λένε κοντά στον γάμο.
Αντιθέτως γυναίκες περάσαν πολλές απο τη ζωή μου και μάλιστα τα τελευταία χρόνια. Αλλά καμία δεν κατάφερε να μείνει μαζί μου πάνω απο 6 μήνες. Μετά βαριόμουνα. Μετά έψαχνα για την επόμενη και μετά για την επόμενη και αυτό δεν είχε τέλος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όλα ξεκίνησαν πριν απο 19 χρόνια όταν ο πατέρας μου ανακοίνωσε στην μητέρα μου ότι χωρίζουν. Τότε δεν είχα καταλάβει τον λόγο, πλέον όμως τον γνωρίζω καλά. Ο πατέρας μου τριγυρνούσε με διάφορες από παλιά, αδιαφορούσε για την μάνα μου και για μένα. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να παντρευτεί μια από αυτές τις διάφορες και καθόλου αδιάφορη για μας αφού ήταν η γραμματέας του που συχνά πυκνά έφερνε και στο σπίτι. Βλέπεις ο πατέρας μου ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δικηγόρους στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα. Είχε πολλά λεφτά, είχαμε πολλά λεφτά αλλά μέχρι εκεί.
Το διαζύγιο παρόλο τις προσπάθειες του πατέρα μου μόνο βελούδινο δεν μπορούσες να το χαρακτηρίσεις. Η μητέρα μου δεν ήθελε να τον βλέπει μπροστά της και συνέχεια μου υπενθύμιζε πόσο το μισούσε. Όμως εγώ καταβάθος ήξερα ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια. Η μητέρα μου παρόλο τα όσα είχε περάσει δεν έκρυβε τον θαυμασμό της για τον πατέρα μου. Μου υπενθύμιζε ότι το κοφτερό μου μυαλό το πήρα από αυτόν και με πίεζε με έναν περίεργο τρόπο να περάσω στην Νομική. Έβλεπε σε μένα αυτόν. Ήθελε να με κάνει και εμένα δικηγόρο.
Από την άλλη εγώ απο μικρός έδειχνα την αποστροφή προς τον πατέρα μου και την αγάπη για την μάνα μου και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να γίνω δικηγόρος. Παρόλα αυτά ήμουν απο τα παιδιά που θυσίασα μέχρι και την πενταήμερη εκδρομή διαβάζοντας μόνο και μόνο να κάνω την μάνα μου χαρούμενη. Έτσι και έγινε στις πανελλήνιες του 2002 πέρασα μέσα στους πέντε πρώτους στην Νομική Αθηνών. Αλλά συνολικά πρέπει να πάτησα λιγότερες φορές στην σχολή από ότι έχω πάει εκκλησία στην ζωή μου. Θρησκεία ένα άλλο θέμα που θα το αναλύσουμε αργότερα. Έτσι το 2002 πρέπει να ήταν και η τελευταία χρονιά που έκανα περήφανη και χαρούμενη την μάνα αυτή την γυναίκα που και αυτή όπως και εγω ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ.
Χθες με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου! Περίεργο δεν με παίρνει συχνά. Πάνε 13 χρόνια που έφυγα απο την αγκαλιά της και ενώ τον πρωτο καιρό η επαφή μας ήταν συχνή με το πέρασμα του χρόνου μειώθηκε με ρυθμούς αριθμητικής προόδου για να καταλήξουμε στο ένα τηλέφωνο την εβδομαδα και αυτό πάντα απο την μεριά μου. Η έλλειψη επικοινωνίας δεν σημαίνει έλλειψη αγάπης ή ενδιαφεροντος αντιθέτως η μητερα μου είναι πάντα στο μυαλό μου, απλά δεν εξαρτόμαι απο αυτήν την επικοινωνία. Βλέπω καθημερινά ανθρώπους τριγύρω μου να εξαρτώνται απο την επικοινωνία. Να εχουν αναγκη απο ενα καλημέρα απο ένα καληνυχτα στο κινητο τους τηλέφωνο ακόμα και αν αυτό πηγάζει μέσα απο την ψυχρή οθόνη του κινητου τους σε μορφή μηνύματος.
-Έλα μάνα τι έγινε?
-Που είσαι καμάρι μου?
-Στην δουλειά που αλλού..
-Ξέρεις γιατί σε πήρα?
-Ελπίζω να μην εγινε κάτι κακό?
Κάθε φορά που με επαιρνε αυτή τηλέφωνο ο νους μου πήγαινε στο κακό. Γιατί δεν το συνήθιζε.
-Οχι φαε την γλωσσα σου αγόρι μου
-Τι έγινε τότε?
-Τον Θυμάσαι τον Κώστα τον γείτονα που εμενε στην γειτονιά μας μέχρι μέχρι που ήσουν 13 χρονών. Που είχε ενα αλουμινάδικο και πηγαίνατε εκεί με τα άλλα παιδιά.
-Ναι, Πέθαινε?
-Φαε την γλώσσα σου τι σε έπιασε σήμερα?
-Πλάκα κάνω ρε μάνα τι έγινε?
-Τον βρήκα προχτές και μου έλεγε για την κόρη του. Ότι έγινε 23 χρονών και ακομα να παντρευτεί κλπ
-Ναι ρε μάνα και εγώ τι θες να κάνω?
-Αγόρι μου ο άνθρωπος μας έκανε ανοικτή πρόταση..
-Τι πρόταση ρε μάνα είσαι καλά?
-Έχεις πάει 31 χρονών πότε θα παντρευτείς?
-Εχω δουλειά γεια..
-Μην το κλείσεις θα την πεθάνεις την μάνα σου.
Ρε μάνα, αμα ήθελα να παντρευτώ, θα το είχα κάνει...Σε αφηνω εχω δουλειά.
Και αμέσως άρχισε να τριγυρνάει στο μυαλό μου η σκέψη του γαμου. Ήταν αλήθεια αυτό που είπα στην μανα μου? Αν ηθελα θα είχα παντρευτεί? Και αν ναι, γιατί δεν θέλω? Τι είναι αυτό που δημιουργεί μια αποτροπή απο αυτό που οι άλλοι αποκαλούν γάμο?
Και πάλι ξεκίνησε το μυαλό μου να επεξεργάζεται τους λόγους που δεν έχω παντρευτεί ακόμα και ακόμα χειρότερα τους λόγους που δεν με έχουν οδηγήσει ούτε σε αυτο που κάποιοι λένε κοντά στον γάμο.
Αντιθέτως γυναίκες περάσαν πολλές απο τη ζωή μου και μάλιστα τα τελευταία χρόνια. Αλλά καμία δεν κατάφερε να μείνει μαζί μου πάνω απο 6 μήνες. Μετά βαριόμουνα. Μετά έψαχνα για την επόμενη και μετά για την επόμενη και αυτό δεν είχε τέλος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όλα ξεκίνησαν πριν απο 19 χρόνια όταν ο πατέρας μου ανακοίνωσε στην μητέρα μου ότι χωρίζουν. Τότε δεν είχα καταλάβει τον λόγο, πλέον όμως τον γνωρίζω καλά. Ο πατέρας μου τριγυρνούσε με διάφορες από παλιά, αδιαφορούσε για την μάνα μου και για μένα. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να παντρευτεί μια από αυτές τις διάφορες και καθόλου αδιάφορη για μας αφού ήταν η γραμματέας του που συχνά πυκνά έφερνε και στο σπίτι. Βλέπεις ο πατέρας μου ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δικηγόρους στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα. Είχε πολλά λεφτά, είχαμε πολλά λεφτά αλλά μέχρι εκεί.
Το διαζύγιο παρόλο τις προσπάθειες του πατέρα μου μόνο βελούδινο δεν μπορούσες να το χαρακτηρίσεις. Η μητέρα μου δεν ήθελε να τον βλέπει μπροστά της και συνέχεια μου υπενθύμιζε πόσο το μισούσε. Όμως εγώ καταβάθος ήξερα ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια. Η μητέρα μου παρόλο τα όσα είχε περάσει δεν έκρυβε τον θαυμασμό της για τον πατέρα μου. Μου υπενθύμιζε ότι το κοφτερό μου μυαλό το πήρα από αυτόν και με πίεζε με έναν περίεργο τρόπο να περάσω στην Νομική. Έβλεπε σε μένα αυτόν. Ήθελε να με κάνει και εμένα δικηγόρο.
Από την άλλη εγώ απο μικρός έδειχνα την αποστροφή προς τον πατέρα μου και την αγάπη για την μάνα μου και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να γίνω δικηγόρος. Παρόλα αυτά ήμουν απο τα παιδιά που θυσίασα μέχρι και την πενταήμερη εκδρομή διαβάζοντας μόνο και μόνο να κάνω την μάνα μου χαρούμενη. Έτσι και έγινε στις πανελλήνιες του 2002 πέρασα μέσα στους πέντε πρώτους στην Νομική Αθηνών. Αλλά συνολικά πρέπει να πάτησα λιγότερες φορές στην σχολή από ότι έχω πάει εκκλησία στην ζωή μου. Θρησκεία ένα άλλο θέμα που θα το αναλύσουμε αργότερα. Έτσι το 2002 πρέπει να ήταν και η τελευταία χρονιά που έκανα περήφανη και χαρούμενη την μάνα αυτή την γυναίκα που και αυτή όπως και εγω ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ.
