ΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ :
Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΧΑΣ
Δε θέλω, φίλες μου καλές, μήτε κι εσείς, βαρβάτοι,
άντρακλες στις δηλώσεις σας και Λούλες στο κρεβάτι,
δε θέλω, λέω, κι ακούστε με το πέος γυαλισμένο
ούτε αιθεριομύριστο, ούτε ξαρμυρισμένο
Θέλω την πούτσα μαλλιαρή, τ’ αρχίδια μυρωδάτα,
την τρύπα όμως καθαρή και σας το λέω σταράτα:
΄Ερχεστε με τις πούτσες σας (αχ!!) μαδημένες όλες
και αφήνετε τις τρύπες σας λερές και βρωμοκώλες….
«΄Αει να χαθείς ξετσίπωτη», θα λέτε τώρα ψώλες,
«είμαστε ‘μείς καλά παιδιά κι όχι καρακαρι-όλες
είμαστε ‘μείς καλά παιδιά και μάλιστ’ από σπίτι
κι ας μας τραβά πολλές φορές η μόδα από τη μύτη…
το πέος μας γυαλίζουμε διά καθαριότητα
τον κώλο δεν τον πλένουμε, όμως, από σεμνότητα.
Εκεί το γάργαρο νερό χαιδεύοντας σαν πέσει,
Φοβόμαστε οι άμοιρες ότι θα μας αρέσει…..»