Η οργή του κόσμου (απολυτα δικαιολογημένη τουλάχιστον για το 50 % του λαού) έχει φουντώσει. Μοιάζει με κατσαρόλα σφιχτά καπακωμένη, ή σαν γιγαντιαίο φράγμα νερού που κρατιέται από παλιοσανίδες. Στους πραγματικούς λόγους αγανάκτησης (ανεργία, περικοπές, κλπ) έρχεται να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά η στάση των περισσότερων από τους κρατούντες (πολιτικοί, ΜΜΕ).
Ο ατμός θα βρεί τρόπο να βγει απ την κατσαρόλα, είτε στο Σύνταγμα, είτε στις παρελάσεις όπως σήμερα, είτε σε κάθε εμφάνιση πολιτικού στην καθημερινή ζωή. Και πάντοτε στραμμένη εκεί που πρέπει αφού φροντίζουν οι ίδιοι να δρουν σαν μαγνήτες με τη στάση τους
Το αξιοπερίεργο είναι ότι μέσα σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, δεν φιλοτιμήθηκε ούτε ένας πολιτικός και δημοσιογράφος να μιλήσει επιτέλους με ΑΛΗΘΙΝΟ ΛΟΓΟ.
Να έρθει κοντά στους πολίτες χωρίς τις παπαριές και τα κουραφέξαλα που χρησιμοποιούν κάθε μέρα. Έφτασαν την πολιτική σε σημείο που η λέξη ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ να θεωρείται μη αποδεκτός τρόπος έκφρασης. Δηλαδή το να μιλάει κανείς με την απλή γλώσσα που μιλάνε τα 10.000.000 του κόσμου είναι μεμτό.
Δυστυχώς οι ίδιοι θα πέσουν θύματα της ίδιας τους της αδράνειας (με τη φυσική έννοια της λέξης, δηλαδή της κεκτιμένης ταχύτητας). Κι αυτό γιατί θα νομίζουν ακόμα ότι η πολιτική και η προπαγάνδα είναι ακόμα όπως τη μάθανε στα γυαλιστερά θρανία του Χάρβαρντ και η δημοσιογραφία όπως τη μάθανε πριν 20 χρόνια.
Και θα είναι αργά όταν καταλάβουν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει όταν δουν τη λεπίδα απ το τσεκούρι 10 εκατοστά απ τη μάπα τους και το περίστροφο να εκπυρσοκροτεί πάνω απ το κρεβάτι του παιδιού τους.
Ο Καντάφι το κατάλαβε, δυστυχώς για αυτόν πολύ αργά...
