Συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον δάσκαλο.
Συνήθως το «αλλά» είναι προσωπικό και αφορά στον τρόπο προστασίας που θα επιλέξουμε για τους εαυτούς μας και τα μέλη της οικογένειας μας.
Οι περιορισμοί που πρέπει να θέσουμε ώστε μα μην βρεθούμε εκτεθειμένοι σε τέτοιους κινδύνους.
Περιορίζεται η ελευθερία, είναι αλήθεια, ωστόσο αυτό είναι το αιώνιο παιχνίδι της ζούγκλας που βιώνει ο άνθρωπος.
Καταλαβαινω πως το "ναι αλλα" συνηθως μας βγαινει αυτοματοποιημενα, απλα επισημαινω οτι ειναι επικινδυνο.
Να δωσω αλλο ενα παραδειγμα : ξεχναω να κλειδωσω την πορτα του σπιτιου μου και μπαινει μεσα ο κλεφτης και με κλεβει.
Ναι, εκανα μαλακια, γιατι ξερω οτι εξω κυκλοφορουν κλεφτες. Ομως δεν θα επρεπε να υπαρχουν κλεφτες.
Δεν προκαλεσε το θυμα την κλοπη, κι ας εκανε μαλακια.
Ομοιως, δεν προκαλεσε το κοριτσι τον δασκαλο, κι ας ειχε κινητο (κακως).
Και κατι ακομα : σιγουρα χρειαζεται "αστυνομευση" στην τεχνολογια, και συνηθως οι γονεις βαριουνται.
Ομως περα απο την αστυνομευση, οσο οι γονεις αδυνατουν να φτιαξουν χαρακτηρες ακεραιους , γιατι βαριουνται να ασχοληθουν ή γιατι βγαζουν ολα τους τα κομπλεξ στα παιδια(σε αγορια και κοριτσια), παντα θα υπαρχει καποιος που θα τα εκμεταλλευεται ή θα γινουν αυτα τα ιδια εκμεταλλευτες.
Γιατι κι αυτος ο "δασκαλος" προφανως ως παιδι ειχε καποιο ελλειμα.
Αυτο που λεμε εν συντομια "κοινωνια ζουγκλα" δειχνει τα πολλα προβληματα που αντιμετωπιζουμε κι εμεις στις "πολιτισμενες δυτικες" κοινωνιες, και την αλλοτριωση μας απο το φρενηρη ρυθμο του θεαματος, της εικονας, του φαινεσθαι. Instagram, like, αυτοθαυμασμος, κωλοι, λιγουρια, ενας φαυλος κυκλος, που δεν εχει σταματημο.
