Έτσι ακριβώς. Και πολλές φορές εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ανάλογο του ψυχολογικού μηχανισμού που λίγο-πολύ λειτουργεί κατά την παρακολούθηση των ταινιών του Αγγελόπουλου. Πας, τις βλέπεις, είναι αφόρητες, καταβάλλεις τεράστια προσπάθεια να ολοκληρώσεις το task, βασανίζεσαι, και επειδή στο τέλος τα καταφέρνεις συνδέεις την "επιτυχία" σου αυτή με την ποιότητα του έργου. Πείθεις δηλαδή τον εαυτό σου ότι παρακαλούθησες κάτι καλό επειδή απλά τα κατάφερες να το δεις μέχρι το τέλος (και σου έχουν πει βέβαια ότι ο Αγγελόπουλος είναι "καλός" και "σοβαρός" και "τέχνη" κλπ.). Έτσι και με τις βίζιτες. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί πείθουν τον εαυτό τους ότι πέρασαν καλά μόνο και μόνο επειδή χρυσοπλήρωσαν. Και αν έχει και κανά κόκκινο τριαντάφυλλο στο δωμάτιο, ε τότε ότι πήραν την πιο hi-class βίζιτα του κόσμου.