Από τη Λιθουανία με αγάπη...
Απο Τα Νεα.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 6 Απριλίου 2010
''ΜΕΙΩΣΑΝ τις δημόσιες δαπάνες τους κατά 30%. Εκοψαν μισθούς και συντάξεις, με τη σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων. Και είδαν το έλλειμμα να «συμμορφώνεται», υποχωρώντας κατά εννέα μονάδες.
Η Λιθουανία είναι μακριά, αλλά η δοκιμασία της ακούγεται οικεία: η λιθουανική κυβέρνηση αρνήθηκε να ακολουθήσει την όμορη Λετονία στην ακανθώδη αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Προτίμησε να πιει μόνη της χωρίς επιτηρητές- το πικρό ποτήρι των περικοπών, να ματώσει για να επιβιώσει.
Η Λιθουανία σώθηκε. Ισοσκέλισε πλήρως τα δημόσια οικονομικά της. Και μοιάζει τώρα να μας στέλνει ένα γράμμα από το μέλλον...
Πριν από την κρίση, ατμομηχανή της λιθουανικής οικονομίας ήταν η οικοδομή. Χιλιάδες Λιθουανοί εκμεταλλεύτηκαν τα χαμηλά επιτόκια για να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι.
Τώρα οι περισσότεροι αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους.
Η «δημοσιονομική προσαρμογή» συρρίκνωσε το ΑΕΠ κατά 15%. Η ανεργία σκαρφάλωσε- από μονοψήφια ποσοστά- στο 14%. Το κύμα μεταναστευτικής φυγής διογκώθηκε. Αυξήθηκαν, όπως γράφουν οι «Νew Υork Τimes», μέχρι και τα ποσοστά αυτοκτονιών.
Η Λιθουανία είναι μακριά, αλλά οι πληγές που της άφησε η λιτότητα προεικάζουν τη δική μας μοίρα.
Το οξύμωρο είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αργήσαμε. Αργήσαμε τόσο να συγκλίνουμε ουσιαστικά προς την Ευρώπη που είναι πλέον αδύνατη η ήπια μετάβαση. Μόνον ο ακρωτηριασμός θεραπεύει τη γάγγραινα.
Πρέπει σε έναν χρόνο να κάνουμε όσα αναβάλλαμε για δεκαετίες.
Πρέπει, μ΄ άλλα λόγια, να πορευθούμε πειθήνια στον δρόμο που οδηγεί στην ύφεση, σε περισσότερη φτώχεια και περισσότερη ανεργία.
Να σταυρωθούμε για ν΄ αναστηθούμε...
Ανήμερα της Αναστάσεως, σε τόνο εορταστικού φρονηματισμού, ο Πρωθυπουργός δήλωσε στο «Τime» ότι «τα χειρότερα πέρασαν». Η διαπίστωση ίσως ισχύει για το πεδίο της υψηλής πολιτικής, για τις Βρυξέλλες και τα dealing rooms που καταστρώνουν τους δείκτες της πιστοληπτικής μας αφερεγγυότητας.
Ομως «τα χειρότερα»- ο λιθουανικός πόνος- μας περιμένει.
Οι διαφορές μπορεί να είναι πολλές, αλλά το Βαλτικό παράδειγμα αναδεικνύει μιαν ακαταμάχητη βεβαιότητα: Είτε σωθούμε είτε χρεοκοπήσουμε, happy end δεν υπαρχει''.
Και εδω οι πουτανες της αγαπημενη χωρας
παιρνουν 250 -300 ΤΗΝ ΩΡΑ.
Γεια σου Ελληναρα ανοιχτοχερη !!!!
