Chat room/Έχεις pm/Spam/Άρλεκιν thread

γιατί, ντρέπεσαι?

ektor kai _ _ _ _ _ _ _  sitting in a tree
K-I-S-S-I-N-G

χαχαχαχαχαχα χαραζουν και καρδουλες και γραφουν L.F.E.A.E.T. 

 

[boomb]

και κοκκινίζουνε τα χρυσούλια μουυυυυυυυυυυυυυυ
και κάνουν και ματάκιααααα

 

[ektor lopez]

δυο εραστες που αγαπιουνται

δυο εραστες που αγαπιουνται κανουν ενα ψωμι,
μια μοναχα σταγονα φεγγαριου στο χορταρι,
αφηνουν σα βαδιζουν ισκιους που σ'εναν σμιγουν,
αμηνουν μονο εναν ηλιο αδειο στο κρεβατι.

απ'ολες τις αληθειες διαλεξανε τη μερα:
δε δεθηκαν με νηματα μα μ'ευωδιες μοναχα,
και δε καναν κομματια την ειρηνη η τις λεξεις

 

[boomb]

ε τώρα το'χεσες 

αχαχαχαχαχαχαχαααααααααααααααααααα τι στίχοςςςςςςςς
κάνουν ένα ψωμίιιιιιι

αχαχαχαχχααααα

 

[silva!]

γιατί, ντρέπεσαι?

ektor kai _ _ _ _ _ _ _  sitting in a tree
K-I-S-S-I-N-G

αχαχαχαχα!
βαλε και ονομα καλε,δεν μου βγαινουν τα γραμματα!

 

[loukritia!]

 

[loukritia!]

αχαχαχαχα!
βαλε και ονομα καλε,δεν μου βγαινουν τα γραμματα!

επειτηδες το κανει η ρουφιανα γ να σκαμε!

 

[boomb]

αχαχαχαχα!
βαλε και ονομα καλε,δεν μου βγαινουν τα γραμματα!

κωλύομαι, δεν μπορώ να προβώ σε αποκαλύψεις


ή αλλιώς

επειτηδες το κανει η ρουφιανα γ να σκαμε!

 

[loukritia!]

κωλύομαι, δεν μπορώ να προβώ σε αποκαλύψεις


ή αλλιώς

καργια!!!!!!!!!!!!

 

κωλύομαι, δεν μπορώ να προβώ σε αποκαλύψεις


ή αλλιώς

αχαχαχαχαχαχαχαα αχαχαχαχαχα ρουφιανια με το γαντι

 

[ektor lopez]

Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια μάτια σου
Οταν γέρνω τα βράδυα
βρίσκω τη μοναξιά
να καίει στην πιο ψηλή φωτιά
Και σάμπως νά΄ναι ναυαγός
τα χέρια της χτυπά - τα χέρια της.

Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται
σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα
στην άκρη κάποιου φάρου

Μα εσύ είσαι τόσο μακρυνή
τόσο δικιά μου είσαι
κορίτσι εσύ που μέσα σου
μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως

 

[pristine]

Το μαλάκα το χοντρό, γιατί τον έβαλες τώρα?

 

[loukritia!]

Το μαλάκα το χοντρό, γιατί τον έβαλες τώρα?

 

[silva!]

Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια μάτια σου
Οταν γέρνω τα βράδυα
βρίσκω τη μοναξιά
να καίει στην πιο ψηλή φωτιά
Και σάμπως νά΄ναι ναυαγός
τα χέρια της χτυπά - τα χέρια της.

Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται
σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα
στην άκρη κάποιου φάρου

Μα εσύ είσαι τόσο μακρυνή
τόσο δικιά μου είσαι
κορίτσι εσύ που μέσα σου
μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως

respect

 

[boomb]

Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια μάτια σου
Οταν γέρνω τα βράδυα
βρίσκω τη μοναξιά
να καίει στην πιο ψηλή φωτιά
Και σάμπως νά΄ναι ναυαγός
τα χέρια της χτυπά - τα χέρια της.

Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται
σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα
στην άκρη κάποιου φάρου

Μα εσύ είσαι τόσο μακρυνή
τόσο δικιά μου είσαι
κορίτσι εσύ που μέσα σου
μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως

ωωω αυτό είναι ρομαντικούλιιιιι 

 

[pristine]

Καλά δεν τον ξέρεις καθόλου - σα χαρακτήρα εννοώ, οπότε γράψε άκυρο σ' αυτό που είπα. *P

 

[loukritia!]

Καλά δεν τον ξέρεις καθόλου - σα χαρακτήρα εννοώ, οπότε γράψε άκυρο σ' αυτό που είπα. *P

κοιτα..απο συνεντευξεις μου την σπαει κ μενα αλλα μαρεσει κ η φωνη κ πολλα τραγουδια του...

 

αυτα τα λενε οι κουμουνιστες για να πηδανε τζαμπα....

 

[annamaria88]

Το μαλάκα το χοντρό, γιατί τον έβαλες τώρα?

ε οχι ρε ειναι πολυ τυπας 

 

[ektor lopez]

Διαβάζω όλα όσα γράφουν για μένα
σαν να μη τα βλέπω φευγαλέα,
λες και δεν απευ8ύνονται σε μένα
οι σκληρές ή δίκαιες λέξεις.
Όχι γιατί αρνούμαι να δεχτώ
την καλόπιστη ή την κακόπιστη αλήθεια
το μήλο που θέλουν να μου προσφέρουν
τη δηλητηριασμένη κοπριά που μου ρίχνουν.
Γι άλλο πρόκειται.
Για το δέρμα μου, τα μαλλιά μου,
τα δόντια μου,
ό,τι πέρασα σε στιγμές δυστυχίας
πρόκειται για το κορμί μου και τη σκιά μου.
Γιατί -είναι η δική μου κι η δική τους ερώτηση-
ο άλλος δίχως αγάπη και διάκριση
ανοίγει τη χαραμάδα και με καρφί
μπήγοντάς το
εισέρχεται στον ιδρώτα ή το ξύλο,
στην πέτρα ή την σκιά,
πούσαν η ύπαρξή μου;
Γιατί να θίγει εμένα π΄ απόμερα ζώ
που δεν υπάρχω, που δεν βγαίνω,
δεν ξανάρχομαι,
γιατί τα πουλιά του αλφαβήτου
απειλούν τα νύχια και τα μάτια μου;
Οφείλω να ικανοποιώ τους άλλους ή να υφίσταμαι;
Πού ανήκω λοιπόν;
Πώς υποθηκεύτηκε η δύναμή μου
τόσο που να τη χάσω;
Γιατί πούλησα το αίμα μου;
Ποιοι είναι οι κύριοι
των αμφιβολιών μου, των χεριών μου,
του πόνου, της κυριαρχίας μου;
Κάποτε φοβούμαι να βαδίζω
δίπλα στ' απόμακρο ποτάμι,
φοβούμαι ν΄ αντικρίζω τα ηφαίστεια
που γνώριζα και με γνώριζαν πάντοτε
καμιά φορά επάνω ή κάτω,
μ΄ εξετάζουν τώρα το ύδωρ, το πυρ
σκέφτονται ότι κιόλας δεν λέω αλήθεια,
πως είμαι ένας ξένος.
Έτσι θλιμμένος,
διαβάζω αυτό που κάποτε δεν ήταν θλίψη,
μα θυμός ή προσχώρηση,
ή μήνυμα του αθέατου.
Για μένα αναμφίβολα,
όλες αυτές οι λέξεις
με χώρισαν από τη μοναξιά.
Και πέρασα γρήγορα,
δίχως να πληγωθώ ή ν΄ αρνηθώ τον εαυτό μου,
σαν ν'άσαν γραμμένα γι άλλους
ανθρώπους
που μού μοιαζαν μα απόμακρα,
γράμματα χαμένα.