dopamina
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Μαΐ 2014
- Μηνύματα
- 19.869
- Like
- 62
- Πόντοι
- 166
Μπήκα σε ένα μπαρ στα Βριλήσσια που δεν υπάρχει πια. Σύχναζα εκεί, ήξερα και τον μπάρμαν, απλά ποτέ δε με είχε δει μόνο μου. Κάθισα στην άκρη της μπάρας λες και βρισκόμουν στην άκρη κάποιου γκρεμού έτοιμος να πέσω. Παρήγγειλα. Κάπνιζα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, λες και μπορούσε η νικοτίνη να ρουφήξει το σκάσιμό μου. Το ποτήρι με το ουίσκι έτρεμε στα χέρια μου, και εγώ προσπαθούσα να πάρω κουράγιο γιατί δε με βαστάγανε τα πόδια μου.
«Τι έχεις;» αυτό μου είπε ο άνθρωπος πίσω από την μπάρα. Δεν του είπα ποτέ τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να μοιάζω σα φάντασμα. Πιάσαμε όμως κουβέντα για άλλα, όσο εγώ έπινα το δεύτερο ποτό. Μιλάγαμε άνετα, σα να γνωριζόμαστε χρόνια, σα να καταλαβαίνε καλά ο ένας τον άλλο, σα να μίλαγα δυνατά σε μένα. Και όταν πια σηκώθηκα να φύγω, ένιωθα άνθρωπος ξανά.
Γιατί καμιά φορά για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να αφήσεις τη μοναξιά να σε καταπιεί, να χαθείς στο σκοτάδι, για να θυμηθείς ξανά ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά. Και η μπάρα του μπαρ είναι το καταφύγιο που ψάχνεις χωρίς καν να το ξέρεις. Κάτι που ο άνδρας του Ηopper φαίνεται πως γνώριζε πολύ καλά.
«Τι έχεις;» αυτό μου είπε ο άνθρωπος πίσω από την μπάρα. Δεν του είπα ποτέ τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να μοιάζω σα φάντασμα. Πιάσαμε όμως κουβέντα για άλλα, όσο εγώ έπινα το δεύτερο ποτό. Μιλάγαμε άνετα, σα να γνωριζόμαστε χρόνια, σα να καταλαβαίνε καλά ο ένας τον άλλο, σα να μίλαγα δυνατά σε μένα. Και όταν πια σηκώθηκα να φύγω, ένιωθα άνθρωπος ξανά.
Γιατί καμιά φορά για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να αφήσεις τη μοναξιά να σε καταπιεί, να χαθείς στο σκοτάδι, για να θυμηθείς ξανά ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά. Και η μπάρα του μπαρ είναι το καταφύγιο που ψάχνεις χωρίς καν να το ξέρεις. Κάτι που ο άνδρας του Ηopper φαίνεται πως γνώριζε πολύ καλά.