αμοιγως μυθιστορηματικο ειναι...
στο μυθιστορημα μπορει και να υπαρχουν και βιωματικα στοιχεια....
Ο Σελίν, -πραγματικό όνομα Λουί Φερντινάν Ωγκύστ Ντετούς, γεννημένος το 1894- τραυματίστηκε άσχημα στον Πόλεμο. Αφού έλαβε τη βασική εκπαίδευση κατατάχθηκε στο ιππικό όπου και διακρίθηκε. Μεγάλο μέρος της προόδου του Μπαρνταμού, αντανακλά τις μεταπολεμικές περιπλανήσεις του Σελίν. Μετά τον Πόλεμο εκπαιδεύτηκε ως γιατρός και εργάστηκε για την εκκολαπτόμενη Κοινωνία των Εθνών στις γαλλόφωνες αφρικανικές αποικίες. Έζησε για λίγο στην Αμερική πριν επιστρέψει στη αφάνεια φροντίζοντας εξαθλιωμένους παριζιάνους.
Αυτές οι βιογραφικές πληροφορίες δεν συνάδουν με τον πεσιμισμό του λογοτέχνη. Όταν ξεκίνησε να γράφει στα τέλη της δεκαετίας του ’20 χρησιμοποίησε φαιά χρώματα για να αποτυπώσει τις λέξεις-εικόνες του. Ο άμεσος φόβος σκιαγραφεί το εύρος των απρεπών χαρακτηρισμών που εκτοξεύει αδιάκριτα προς όλες τις εγκαταλειμμένες φυλές και τάξεις. Πράγματι, αν ο “Οδυσσέας” του Τζ. Τζόις είναι ένα σπουδαίο μοντερνιστικό μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την επιθυμία για ανθρωπιστική ενσωμάτωση, τότε το “Ταξίδι” του Σελίν είναι η αντίθεσή του: Ρεύμα μισανθρωπικής συνείδησης, σχεδόν αναλλοίωτο από κάθε ζεστό συναίσθημα. Το “σχεδόν” αφορά ορισμένες αδυναμίες του Σελίν για τα παιδιά. Όπως το θέτει ο Μπαρναμού όταν ο ανιψιός τού θυρωρού πεθαίνει: “Δεν σε νοιάζει και πολύ όταν ένας ενήλικας πεθαίνει. Εκτός των άλλων λες στον εαυτό σου ένας βρωμιάρης λιγότερος. Μολαταύτα, με ένα παιδί δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, Υπάρχει πάντα το μέλλον”.
