Το πλαίσιο στο οποίο κουβεντιάζουμε ξαναλέω είναι απλό. Το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ.
Απλά και σταράτα.
Ο ένας ταϊζει γάτα ο άλλος δεν έχει να φάει.
Ο ένας "ταϊζει" καγιέν (όχι πιπέρι

) ο άλλος δεν έχει για φάρμακα.
Το αν φταίει ο ένας ή ο άλλος ή ποιος φταίει ή ποιος δε φταίει δεν είναι εδω το θέμα μας.
Το θέμα είναι ότι έχει επιτραπεί να υπάρχει αυτή η κατάσταση. Ή μάλλον αυτή η υποκατάσταση (εκ του υποσύνολο) έχει επιτραπεί από την ευρύτερη κατάσταση (υπερσύνολο).
Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι κάποια πράγματα δεν πάνε μαζί.
Δε μιλάω για φιλανθρωπίες ή για το αν εσύ πρέπει να ταϊζεις ή όχι το γατί σου.
Μιλάω για ταξικές διαφορές οι οποίες έχουν φτάσει σε τέτοιους βαθμούς που αποδεικνύουν ότι έχει αποτύχει το σύστημα που εσύ θες.
Μου ζητάς να έχεις ένα λιοντάρι (καπιταλισμός) στο σπίτι σου, το οποίο θες να το χαζεύεις και να του χαϊδεύεις τη χαίτη ταϊζοντας το αρακά. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ! Είτε θα πάρει πόδι το λιοντάρι είτε θα σε φάει!
Απλό είναι.