Από μικρό παιδί άκουγα τον πατέρα μου να μου λέει για τον Αγιαξ του Κρόιφ, τον Παναθηναϊκό του Ουέμπλεϊ και τη Βραζιλία του Πελέ. Τα χρόνια περνούσαν, φτάσαμε στον 21ο αιώνα και το μόνο που είχα να αντιπαρατάξω σε αυτά ήταν μία Αργεντινή του Μαραντόνα, άντε και μία Μπαρτσελόνα του (προπονητή) Κρόιφ. Δεν ήταν όμως αρκετά για να σταματήσει να αναπολεί τα παλιά τα χρόνια.
Και ήρθε αυτή η Μπαρτσελόνα. Του Μέσι, του Ινιέστα, του Τσάβι και άλλων πολλών και ξάφνου ο πατέρας μου μού λέει τούτο: "Είσαι τυχερός γιατί όταν θα μεγαλώσεις θα έχεις να λες για αυτή την ομάδα...". Η Μπαρτσελόνα δεν έτυχε της αναγνώρισης της πλειοψηφίας των ποδοσφαιρόφιλων ανά τον κόσμο, αλλά (το δυσκολότερο!) και των... Ελλήνων πατεράδων που ξεκόλλησαν από την παρελθοντολογία. Αυτό, φυσικά, λίγη σημασία έχει για την ίδια την ομάδα που απολαμβάνει όλα όσα έχει σπείρει τα τελευταία χρόνια.
Σημασία έχει για εμάς που απολαμβάνουμε τις οάσεις που βγαίνουν κατά καιρούς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και γεμίζουμε με παραστάσεις, αλλά και γνώσεις σχετικά με το τι πραγματικά είναι ποδόσφαιρο. Αυτά τα ολίγα, ήρθαν στο μυαλό μετά το 4-0 της Μπαρτσελόνα επί της Μίλαν. Στη συνέχεια άνοιξα το facebook και το χαστούκι ήρθε να με επαναφέρει στα συγκαλά μου. "Ντόπα", "μόδα", "αγαπημένη του Πλατινί". Λέξεις και εκφράσεις για ένα συγκρότημα παικτών που σε καθίζουν στην τηλεόραση όχι από υποχρέωση, αλλά από απόλαυση.
Ετυχε αυτή να είναι η Μπαρτσελόνα. Μπορεί να ήταν η Γιουνάιτεντ, η Ρεάλ, η Μίλαν, η Μπάγερν. Λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει το ποδόσφαιρο, η μπάλα, η κ@υλα να περιμένεις εναγωνίως το επόμενο παιχνίδι της. Το επόμενο στοίχημα για το ρεκόρ που θα σπάσει και τις δυσκολίες που θα ξεπεράσει. Χθες ήταν το 0-2, αύριο κάτι άλλο. Δεν έχει σημασία τι ξεπερνά και τι καταφέρνει, δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Γνωστά αυτά.
[size=20pt]Η Μπαρτσελόνα είναι η γκόμενα που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ, το ακριβό αυτοκίνητο που δεν θα αγοράσουμε, το κεραμίδι που δεν θα βάλουμε πάνω από το κεφάλι μας. Είναι αυτό που βγάζει την κατινιά του Ελληνάρα που έχει μάθει να είναι επιφυλακτικός σε κάθε τι που του παρουσιάζεται. Λογικό, όταν το πρωτάθλημά σου είναι το ελληνικό...[/size]
