Απώλεια γονέα (πατέρα-μητέρας)

[maldi]

Ένας τύπος από την δουλειά μου έχασε την μαμά του και την επόμενη μέρα της κηδείας ήρθε για δουλειά μες στην τρελή χαρά σαν να μην συνέβη τίποτα. Εγω θα είχα τρελαθεί από την λύπη μου αν γινόταν κάτι τέτοιο, αλλά από την άλλη το ιδανικό είναι να χάνει το παιδί τους γονείς και όχι το αντίθετο όπως πλέον συμβαίνει πολύ συχνά από τροχαία ατυχήματα.

ισως να επερνε για καποιο διαστημα αντικαταθλιπτηκα

 

[Trainspotting 13]

Ένας τύπος από την δουλειά μου έχασε την μαμά του και την επόμενη μέρα της κηδείας ήρθε για δουλειά μες στην τρελή χαρά σαν να μην συνέβη τίποτα. Εγω θα είχα τρελαθεί από την λύπη μου αν γινόταν κάτι τέτοιο, αλλά από την άλλη το ιδανικό είναι να χάνει το παιδί τους γονείς και όχι το αντίθετο όπως πλέον συμβαίνει πολύ συχνά από τροχαία ατυχήματα.

Δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα και θα τα βγάλει αργότερα στον πολλαπλασιο βαθμό

 

[jimy.m.]

Συγγνώμη που θα το πω, αλλά η στάση σου δεν ήταν σωστή. Ό,τι και να 'τανε, πατέρας σου ήτανε.

ok
Πολλοι μου το χουν πει αυτο
Αλλα ετσι ειμαι κ δεν αλλαζει
απολυτο αλλα thats how it goes

 

[jimy.m.]

Δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα και θα τα βγάλει αργότερα στον πολλαπλασιο βαθμό

Παιζει κ αυτο
η μπορει κατι αλλο

 

[filos78]

Πραγματικά ένα θέμα που αγγίζει πολλούς ανθρώπους, μεταξύ αυτών και εμένα... Έχοντας πλέον βιώσει πάνω από έναν χρόνο την απώλεια του πατέρα μου - και παρότι βρισκόταν τους τελευταίους μήνες σε πολύ δύσκολη κατάσταση - οφείλω να ομολογήσω ότι ότι σε μεγάλο βαθμό δεν το έχω συνειδητοποιήσει έστω και αν πηγαίνω κάθε εβδομάδα στο μνήμα του να το τακτοποιώ! Ακόμα θυμάμαι τις τελευταίες στιγμές του, το πως μου χαμογελούσε... Να πάρει... Δε φανταζόμουν ότι θα αισθανόμουν τέτοιο συναίσθημα κενού στη ζωή μου... Όσες φορές τον βλέπω στα όνειρά μου, είναι σα να τα ζω, σα να μην έγινε τίποτα από όλα αυτά... Ξυπνώ όμως και βιώνω την πεζή πραγματικότητα στην οποία μαθαίνουμε να ζούμε με τις ελλείψεις και τις απώλειές μας...

 

[alex71]

Συγγνώμη που θα το πω, αλλά η στάση σου δεν ήταν σωστή. Ό,τι και να 'τανε, πατέρας σου ήτανε.

Αυτο δεν μπορεις να το πεις τύπε. Φαντασου δηλαδη να πεθανει ο πατερας της κοπελας που πηγε σημερα να την στραγγαλισει και να της πουν να παει στην κηδεια του, επειδη "πατερας σου ητανε". Δεν σημαινει τιποτα αυτο.

 

[jimy.m.]

Αυτο δεν μπορεις να το πεις τύπε. Φαντασου δηλαδη να πεθανει ο πατερας της κοπελας που πηγε σημερα να την στραγγαλισει και να της πουν να παει στην κηδεια του, επειδη "πατερας σου ητανε". Δεν σημαινει τιποτα αυτο.

σωστος

 

[pantremenos(1)]

Οταν πεθανε ο γερος μου
ουτε στη κηδεια δεν πηγα
ηταν μουνης οποτε δεν μ ενοιαξε

Ποσο σε καταλαβαινω.........
Εμενα ουτε οτι πεθανε δεν μου ειπαν......
Ειχαμε βεβαια να μιλησουμε 20 χρονια.
Το περιεργο ειναι οτι δεν με ενοιαξε καθολου.
Απλα ειπα οτι εκλεισε ενα κεφαλαιο στην ζωη και τελος.....

 

[jimy.m.]

Ποσο σε καταλαβαινω.........
Εμενα ουτε οτι πεθανε δεν μου ειπαν......
Ειχαμε βεβαια να μιλησουμε 20 χρονια.
Το περιεργο ειναι οτι δεν με ενοιαξε καθολου.
Απλα ειπα οτι εκλεισε ενα κεφαλαιο στην ζωη και τελος.....

Ειχαν χωρισει με την μανα μου χρονια πριν πεθανει
απλα ενα πρωι μου λεει η μανα μου
πηρε ο θειος σου  τηλ
βρηκαν τον πατερα σου νεκρο στην γκαρσιονερα
καλημερα μανα της λεω
πηγα για καφε κ μετα σε cg!!!

 

[VILLAGE]

μεγαλο θεμα αυτο που θεσατε τυποι.

ο πατερας μου εφυγε πριν 14 μηνες. Καπνισε το τσιγαρο του η ωρα 9μμ μολις ειχαν τελειωσει οι ειδησεις μαζι τις βλεπαμε παρεα, το εσβησε, ηπιε την βυσιναδα του, μαλιστα ειπε αφηνω και μια γουλια για αργοτερα, και μου λεει να τον βοηθησω να σηκωθει απο την καρεκλα ωστε να περπατησει μεχρι το κρεβατι του γιατι μονος του δεν μπορουσε τους τελευταιους μηνες, οπου και εκει να τον βοηθησω παλι να ξαπλωσει. Ετσι και εκανα,  γελαγαμε στην διαδρομη μεχρι το κρεβατι για το χαλαζι που ειχε ριξει την προηγουμενη και την γλιτωσαν οι ηλιακοι και δεν σκασαμε καν διχιλιαρο απο το πουθενα. Μολις ξαπλωσε στο κρεβατι μου λεει ξαφνικα και με μεγαλη φωνη, ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ παιδι μου, τρομαξα με την ενταση της φωνης του γιατι δεν φωναζε , αλλα και ξαφνιαστικα. Του λεω τι εχεις με ταραχη , τι νιωθεις , μου ξαναλεει ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ παιδι μου, και εκει ασπριζει αποτομα παρα πολυ και επι τοπου ακαριαια εφυγε. Ειδα πως ειναι να "ξεψυχα " ενας ανθρωπος. Το ειδα. Δεν το ξεχνω.

Ουτε 30 δευτερολεπτα ολο αυτο.  

Ριξη κοιλιακης αορτης.

Δεν προλαβα να του πω τιποτα, ουτε εκεινος. Παντα μου ελεγε θελω να φυγω χωρις να εχω ασχημα γεραματα, γερος και στο σπιτι μου. Ακριβως ετσι εγινε.

Τον αγαπουσα τρελλα, εκανε πολλα για μενα για την δικη του οικογενεια που δημιουργησε, μου εδωσε απειρη αγαπη. Πατερας , αντρας ΠΡΟΤΥΠΟ. Τον ευχαριστω ΓΙΑ ΟΛΑ! ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Μου λειπει αφανταστα. Εφυγε οπως το ηθελε, γερος, χωρις ασχημα γεραματα, 78 ετων. Σαν να ανοιξε μια πορτα ξαφνικα και να εξαφανιστηκε.Το οτι δεν θα τον ξαναδεις , να του μιλησεις, να ακουσεις την φωνη του, να σου χαμογελασει , ειναι ΣΚΛΗΡΟ.

Πατερα ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

 

[Altinho]

Ένας τύπος από την δουλειά μου έχασε την μαμά του και την επόμενη μέρα της κηδείας ήρθε για δουλειά μες στην τρελή χαρά σαν να μην συνέβη τίποτα.

Δεν λέει κάτι αυτό. Και εμένα ο αδερφός μου (14 χρονών τότε) όταν γυρνούσε από το σχολείο έβαζε μουσική στο τέρμα και τραγουδούσε.

Μέσα του όμως πόναγε, πέθαινε μάλλον.

Από τότε πήρε την κάτω βόλτα. Δεν το ξεπέρασε ποτέ ...

 

[VILLAGE]

Δεν λέει κάτι αυτό. Και εμένα ο αδερφός μου (14 χρονών τότε) όταν γυρνούσε από το σχολείο έβαζε μουσική στο τέρμα και τραγουδούσε.

Μέσα του όμως πόναγε, πέθαινε μάλλον.

Από τότε πήρε την κάτω βόλτα. Δεν το ξεπέρασε ποτέ ...

πως πηρε την κατω βολτα??

 

[alex71]

μεγαλο θεμα αυτο που θεσατε τυποι.

ο πατερας μου εφυγε πριν 14 μηνες. Καπνισε το τσιγαρο του η ωρα 9μμ μολις ειχαν τελειωσει οι ειδησεις μαζι τις βλεπαμε παρεα, το εσβησε, ηπιε την βυσιναδα του, μαλιστα ειπε αφηνω και μια γουλια για αργοτερα, και μου λεει να τον βοηθησω να σηκωθει απο την καρεκλα ωστε να περπατησει μεχρι το κρεβατι του γιατι μονος του δεν μπορουσε τους τελευταιους μηνες, οπου και εκει να τον βοηθησω παλι να ξαπλωσει. Ετσι και εκανα,  γελαγαμε στην διαδρομη μεχρι το κρεβατι για το χαλαζι που ειχε ριξει την προηγουμενη και την γλιτωσαν οι ηλιακοι και δεν σκασαμε καν διχιλιαρο απο το πουθενα. Μολις ξαπλωσε στο κρεβατι μου λεει ξαφνικα και με μεγαλη φωνη, ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ παιδι μου, τρομαξα με την ενταση της φωνης του γιατι δεν φωναζε , αλλα και ξαφνιαστικα. Του λεω τι εχεις με ταραχη , τι νιωθεις , μου ξαναλεει ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ παιδι μου, και εκει ασπριζει αποτομα παρα πολυ και επι τοπου ακαριαια εφυγε. Ειδα πως ειναι να "ξεψυχα " ενας ανθρωπος. Το ειδα. Δεν το ξεχνω.

Ουτε 30 δευτερολεπτα ολο αυτο. 

Ριξη κοιλιακης αορτης.

Δεν προλαβα να του πω τιποτα, ουτε εκεινος. Παντα μου ελεγε θελω να φυγω χωρις να εχω ασχημα γεραματα, γερος και στο σπιτι μου. Ακριβως ετσι εγινε.

Τον αγαπουσα τρελλα, εκανε πολλα για μενα για την δικη του οικογενεια που δημιουργησε, μου εδωσε απειρη αγαπη. Πατερας , αντρας ΠΡΟΤΥΠΟ. Τον ευχαριστω ΓΙΑ ΟΛΑ! ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Μου λειπει αφανταστα. Εφυγε οπως το ηθελε, γερος, χωρις ασχημα γεραματα, 78 ετων. Σαν να ανοιξε μια πορτα ξαφνικα και να εξαφανιστηκε.Το οτι δεν θα τον ξαναδεις , να του μιλησεις, να ακουσεις την φωνη του, να σου χαμογελασει , ειναι ΣΚΛΗΡΟ.

Πατερα ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Τύπε να ζεις, να τον θυμασαι και παντα η σκεψη του να γλυκαινει την ψυχη σου.

 

[topmarried1977]

τη μεγαλύτερη κουβέντα την ακουσα σε καφενείο 5:30-6:00 το πρωι που επινα καφέ με το αφεντικο (19 εγώ καμια 55 αυτός).Τύπος που είχε χάσει το πατέρα πριν καιρό και τη  μάνα του πριν λίγεσ μέρες (μεγαλύτεροσ και αυτος ίσως μεγαλυτερος και απο το αφεντικό μου)του είπε ''Βασίλη τωρα έπαψα πια να είμαι και παιδί, από εδώ και μπρος είμαι μονο γονιός. Εμεινα μόνος ''.

 

[ananias]

Δεν λέει κάτι αυτό. Και εμένα ο αδερφός μου (14 χρονών τότε) όταν γυρνούσε από το σχολείο έβαζε μουσική στο τέρμα και τραγουδούσε.

Μέσα του όμως πόναγε, πέθαινε μάλλον.

Από τότε πήρε την κάτω βόλτα. Δεν το ξεπέρασε ποτέ ...

αδερφε, σ αυτές τις ηλικιες που εισαι πολύ πιο εξαρτημενος (και ψυχολογικα) από τους γονεις σου, ο χαμος τους δεν είναι κατι που συνειδητοποιείς.
Θελει πολύ καιρο-χρονια ολοκληρα-προκειμενου να παρεις πρεφα.
Κι εμενα όταν μου συνεβη (εχασα και τους 2 μεσα σε τρια χρονια όταν ημουν 22) απορουσα για ποιο λογο δεν ξεσπαω σε λυγμούς και ενιωθα μια παραξενη απαθεια.
Εισαι σε κατασταση σοκ εντελως, και ισως και να βγαινει και το ενστικο προς τα εξω-αυτο της επιβίωσης/συντηρησης-και ξαφνικα μπλοκαρει ο θρηνος και μπαινει σε προτεραιοτητα η εξασφαλιση της επιβίωσης κατω από τις καινούριες (δυσμενείς) συνθήκες.

Περνανε χρονια ολοκληρα ωσπου να μπορέσεις να εχεις την δυνατοτητα να υπολογισεις ακριβως τι εχασες, να αναλογιστείς και τα ενδεχομενα (αχρηστα πλεον) σεναρια του πως θα ηταν η ζωη σου εάν δεν ειχε συμβει κατι τετοιο, κτλπ.
Σε μεγαλύτερες ηλικιες ισως να το βιωνεις πιο επώδυνα και αμεσα, καθως πλεον να εχεις και την ωριμοτητα αλλα και την απαραιτητη αντιληψη να συνειδητοποιησεις ακριβως τι εγινε.

Όπως και να χει είναι ενας αβάσταχτος πονος.
Και αυτό που προειπε ο συναγωνιστης στην αρχη, σχετικα με το ποσο αβολα αναγκάζεσαι να νιωσεις όταν σε ρωτάνε για τους γονεις σου, και ξαφνικα να σε κοιτανε ολοι με λυπη η απορια, είναι ένα γαμημενο μαρτυριο που δεν το ευχομαι πραγματικα σε κανεναν να ζησει!
Ποσο μαλλον ένα μικρο παιδακι...με ποναει η ψυχη μου μονο που το σκέφτομαι...

 

[metalfun]

Σπούδαζα στην επαρχία και με πήραν τηλέφωνο να γυρίσω στην Αθήνα, γιατί υποτίθεται ότι ήταν στον νοσοκομείο και έπρεπε να πάω να τον δω. Όταν έφτασα στο σταθμό του τρένου στην Αθήνα και είδα τους θείους μου να με περιμένουν, κατάλαβα.

Στη κηδεία του δεν έκλαψα καθόλου. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω !!!! Το πατέρα μου τον αγαπούσα και ήμουν περήφανος για αυτόν. Αλλά δεν τον έκλαψα παρότι μου έλειπε. νοιώθω τύψεις για αυτό.

Αργότερα μου έλειψε περισσότερο. Όταν παντρεύτηκα, όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί.  Τότε τον πένθησα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν φύγει μας λείπουν περισσότερο, στις χαρές μας.

Όταν έφυγε ο πατέρας μου ήμουν 22 χρονών.

 

[ACHILEAS77]

ΓΑΜΗΝΕΝΟ ΘΕΜΑ αλλα οι σκεψεις,αποψεις βοηθανε ολους.
Στα 5 οταν εχασα το γερο,δεν καταλαβα τιποτα, αυτο ομως μου δημιουργησε θεματα, οπως....
εγινα πολυ εσωστρεφης,(οχι μοναχικος ισως απο φιλους να ειμαι +++ εκανα παντου, σχολειο,στρατο,σχολη,δουλεια),πολυ παραπανω απο τον μεσο ορο.
Απο την αλλη με μια λεξη θα ελεγα αισθανομουν χαμενος" χωρις προσανατολισμο.Ισως να ισχυει ακομη,ασχετα αν ειχα επιτυχιες αλλου.
Παντα κατι ελειπε,+ απο τοτε δεν ηθελα ποτε να πατησω σε νοσοκομειο.
Τυχερος πολυ γιατι η μανα μου καλυψε το κενο και ποτε δεν μπηκε αντρας σπιτι,(μετα απο χρονια καταλαβα οτι η μανα μου επρεπε να ειχε προχωρησει),αλλα αφοσιωθηκε στα παιδια.
ΟΤΑΝ πριν 5 χρονια την εχασα, δεν ξερω τι συναισθηματα ειχα ηταν ξαφνικο, μπαμ-μπαμ.
Ηταν σαν ενας να μου εβαζε τρυπανι στο κεφαλι, οταν το εμαθα,ακομη κ στην κηδεια δεν καταλαβα ΤΙΠΟΤΑ,νομιζα .....
κηδεια-40-αντε χρονος ,θα περασει, ομως καθε μερα η ΑΠΩΛΕΙΑ ηταν μεγιστη.
ακομη και τωρα, ισως ελαχιστα καλυτερα απο τα 3 χρονια.
ΚΑΛΟΙ οι φιλοι τα αδελφια,οι γκομενες το σεξ,ο ερωτας, ολα τα υλικα αγαθα,τα φραγκα......
αυτα τα ονομαζω στιγμιαιες χαρες...απλα.ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ετσι νομιζα.
Η απωλεια των γονιων ειναι αλλο θεμα,ειδικα της μανας.
ΕΝΙΩΘΑ σαν να με εχουν πυροβολησει(δεν εχει συμβει στα αληθεια, μπουκαλι στο κεφαλι,και μαχαιρι ναι-σφαιρα εως τωρα οχι)..
και ενω αιμοραγουσα δεν πεθαινα,ασχετα αν ενιωθα τον πονο.
ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ειπε καποιος απαθεια.
------------------------------------------------------------------
σε αυτα που καταφερα μονος...
-δεν το εριξα στο αλκοολ,γκομενες,πουτανες κτλ...
-δεν κλαψουρισα εδω κ εκει.
-ουτε drugs ουτε αντικαταθλιπτικα.
-ουτε παρεα κτλ...
αλλωστε τι να σου πει καποιος?? οσο και καλο σκοπο να εχει, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΕΡΑΣ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟΣ.
-Ο ΕΓΩΙΣΜΟς ΜΟΥ με εσωσε αυτην την φορα, και δεν επεσα σε καμια ΠΑΓΙΔΑ απο αυτα που γραφω παραπανω.
μακαρι να υπηρχε μια μαγικη συνταγη να γραψω για το πως μπορει καποιος να το περασει ΑΝΩΔΥΝΑ, δεν υπαρχει ομως.
---------
ο τυπος που δεν πηγε στην κηδεια του πατερα του, χωρις να ξερω το παιδι,απο μια ΑΠΟΨΗ αισθανονταν προδοσια,...
20 χρονια αν δεν ειχαν επαφες και σε αυτον και στην μανα του.
οποτε μην κρινετε καποιον χωρις να ξερετε.
----------------
αυτο που με βοηθησε πολυ ηταν η μικρη μου αδελφη,δεν ξερω αν ημουν μοναχοπαιδι ισως ναταν πολυ χειροτερα.
αλλα ηξερα δεν ειχα εναλακτικη...κολητος φιλος που χε χασει μικρος την μανα του στα 24, το ριξε στα αντικαταθλιπτικα...
+ειχε προβλημα με ποτο= αστα να πανε.
--------------
σε καποιο τοπικ ειχα γραψει....ΠΑΡΤΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ....με η χωρις την γυναικα σας αν δεν γουσταρει.
οταν "φυγουν" αυτα μενουν.
το υπογραφω.
ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΣΑΣ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΑΣ...ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΤΛ....γκομενες κ.α
ΠΧ ΑΝ ΕΙΣΑΙ 27 δεν πας με την μανα σου 3 μερες διακοπες κτλ,...
-------------
τωρα τα τυπικα καλο κουραγιο, ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ=αρχιδια μπλε....ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ γιατι καταλαβαινεις οτι δεν γυριζουν πισω.
------------
συμβουλη...
-μην σκεφτεστε μονο την απωλεια ΑΛΛΑ ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΟΙ ησασταν που τους ΕΙΧΑΤΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ.
-ΠΟΤΟ,ΚΛΑΨΑ,DRUGS μακρια.....
-μακρια και κλαψιαρηδες για μικραπραγματα απο το περιβαλλον σας.
-μετα απο καποιο καιρο μενουν οι χαρουμενες αναμνησεις κ αυτο βοηθαει πολυ.
-ΤΟ ΜΟΝΟ που ισως φερνει την ζυγαρια στα ισα ειναι η γεννηση παιδιου.
τιποτα αλλο, ουτε  mia ferrari, oute top model, oute 10 ekat euro.

 

[ACHILEAS77]

Σπούδαζα στην επαρχία και με πήραν τηλέφωνο να γυρίσω στην Αθήνα, γιατί υποτίθεται ότι ήταν στον νοσοκομείο και έπρεπε να πάω να τον δω. Όταν έφτασα στο σταθμό του τρένου στην Αθήνα και είδα τους θείους μου να με περιμένουν, κατάλαβα.

Στη κηδεία του δεν έκλαψα καθόλου. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω !!!! Το πατέρα μου τον αγαπούσα και ήμουν περήφανος για αυτόν. Αλλά δεν τον έκλαψα παρότι μου έλειπε. νοιώθω τύψεις για αυτό.

Αργότερα μου έλειψε περισσότερο. Όταν παντρεύτηκα, όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί.  Τότε τον πένθησα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν φύγει μας λείπουν περισσότερο, στις χαρές μας.

Όταν έφυγε ο πατέρας μου ήμουν 22 χρονών.

---------
ΦΙΛΕ το να κλαψεις δεν λεει τιποτα.Ενα ξεσπασμα ειναι.
αυτο που δεν θα ξεχασω ποτε ενω ειχα οικογενεια γνωστους φιλους,στο τραπεζι μετα την κηδεια η ματια που μου εριξε μια φιλη της μανας μου.
μεσα της ειχε ολη την συμπονοια ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ(ισως σκεφτονταν τον γιο της)ειχε θεματα με καρδια.
στα 10000 συλληπητηρια που δεχτηκα και χειραψιες, αυτηη ματια ηταν χ 10000000 πιο δυνατη.

 

[ass_kavlos]

Όπως και στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς στο δημοτικό την δεκαετία του '80, που έπρεπε να λες στον καθηγητή μπροστά σε όλη την τάξη, με τι ασχολούνται οι δικοί σου ...

Αυτό κατάλαβες γιατί το έκαναν...

Ταξικά αντανακλαστικά. Έπρεπε για αυτό ακριβώς να τους έλεγες ληστής, ή πολιτικός (το ίδιο είναι εξάλλου).



Δεν έπρεπε να υπήρχε ούτε μία πιθανότητα να ξεφύγει το παιδί ενός γιατρού ή δικηγόρου από την προνομιακή μεταχείριση.


Αυτό το μπουρδέλο για εκπαιδευτικό σύστημα φυσικά και έβγαλε το πιο λαμόγιο πορδυπουργό της ελληνικής ιστορίας,

με βάσει τα γραφόμενα του Μίκη Θεοδωράκη...

 

[alex71]

Όπως και στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς στο δημοτικό την δεκαετία του '80, που έπρεπε να λες στον καθηγητή μπροστά σε όλη την τάξη, με τι ασχολούνται οι δικοί σου ...

Ρε ανθρωπε κι εγω πηγα δημοτικο την δεκαετια του 1980, δεν με ρωτησε ποτέ κανενας δασκαλος τι δουλεια κανουν οι δικοι μου. Αν βρεθηκε στο σχολειο σου ενας σαχλαμαρας δασκαλος που ρωταγε μαλακιες δεν σημαινει οτι γινοταν παντου.