Προφανως με ενδιαφερει η αποψη σου.
Όλες οι συζητήσεις περί κομμάτων, εκλογικών συστημάτων, συνασπισμών, κλπ, αντικείμενο έχουν τις διενέξεις μεταξύ των επαγγελματικά ασχολούμενων με την εξουσία, στο πως κάθε φορά θα λύνουν τις μεταξύ τους διαφορές.
Και να μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», όταν και η πέτρες ξέρουν ότι «Δημοκρατία» δεν υπάρχει πια. «Δημοκρατία» είναι μια έννοια, σαφώς προσδιορισμένη και ιστορικά και ετυμολογικά, και αυτή η έννοια δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζεται.
Έχω αποκρυσταλλώσει άποψη για το πως θα έπρεπε να είναι διαρθρωμένη η πολιτική διοίκηση στη χώρα μας (και σε κάθε χώρα) για να μπορούμε να λέμε ότι εφαρμόζουμε αυτό που λέγεται "ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ".
Και βάζω και τις δυο λέξεις μαζί, γιατί το σκέτο «δημοκρατία» (που ξέρω τι σημαίνει, όπως ξέρεις κι εσύ), δεν είναι δυνατό να το έχεις σε εφαρμογή σήμερα (για τεχνικούς και μόνο λόγους).
Η σούπα χαλάει λοιπόν στην διαδικασία που ακολουθείται για να εκλεγούν οι "αντιπρόσωποι".
Αυτό πρέπει να αλλάξει, και η διαδικασία θα πρέπει να γίνει τέτοια, ώστε:
-Οι πολίτες να εκλέγουν (με σαφή αριθμητική αναλογία, π.χ. ένας ανά 10.000, ή ένας ανά 50.000, ή ένας ανά 100.000 - θα το δούμε αυτό πόσο πρέπει να είναι το νούμερο) έναν ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ. Αυτόν δηλαδή που θα τους ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ στη διοίκηση της χώρας.
-Οι πολίτες πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ΑΝΑΚΑΛΕΣΟΥΝ τον εκπρόσωπο τους. Αυτός μπορεί να πεθάνει, να τρελλαθεί, να αποδειχτεί ότι τους κορόϊδεψε, ό,τι θέλεις. Πάντως δεν είναι σωστό να καλούμαι να εκλέξω κάποιον για να με εκπροσωπήσει, και αυτός ο κάποιος να μου κατσικώνεται για 4 χρόνια. Ακόμα κι αν αλλάξει το γούστο μου βρε αδερφέ, κι αν δεν είμαι ο μόνος που άλλαξε, πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να πω (κι εγώ και οι άλλοι που τον βγάλαμε):
"Έλα τώρα πίσω, αρκετά εσύ, θα στείλουμε άλλον, καλύτερο".
Υπάρχουν κι άλλες αρχές που θα μπορούσα να επεκταθώ, αλλά δε σκοπεύω (τώρα εδώ) να γράψω βιβλίο.
Αυτό που υπάρχει και εφαρμόζεται πάντως δίνει τη δυνατότητα στους «αντιπροσώπους» να κάνουν επάγγελμα τους και καριέρα τους τη δικιά μου (και τη δικιά σου) εκπροσώπηση.
Και για να μη παρεξηγηθώ:
Είμαι ΚΑΤΑ των λαϊκισμών τύπου "οι βουλευτές είναι πολλοί και να μειωθούν" ή "οι βουλευτές παίρνουν πολλά λεφτά, και να τους τα κόψουμε" (αν δεν πληρώσεις κάποιον ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, κανείς αξιόλογος δεν θα ενδιαφερθεί για τη θέση).
Και "πολλοί" δεν είναι, όταν με 7.000.000 εκλογικό σώμα έχουμε 300. Είναι 1/23.000. Και 1/15.000 θα μπορούσε να γίνει, και 1/10.000, μη σου πω και 1/5.000.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απ’ αυτή τη βασική αρχή (της ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ και πως αυτή μεθοδεύεται), και όλα τα υπόλοιπα έρχονται κατόπιν.
Με δεδομένα αυτά, τα «πλαφόν», τα «μπόνους», η «ενίσχυση», το «φράγμα του 3%» και όλα τα υπόλοιπα δεν μ’ ενδιαφέρουν. Και γι’ αυτό και δεν απαντάω στην ψηφοφορία. Δεν με αφορά. Αφορά τους επαγγελματίες της εκπροσώπησης μου.
Που τους σιχαίνομαι. Όλων των κομμάτων.
Και με βάση αυτά που έγραψα, και η έννοια «κόμμα» χάνει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από το περιεχόμενο της. (Αξία δεν είχε ποτέ για να τη χάσει).