Ανέκδοτα/αστεία/περίεργα e-mails κλπ.

[kaligoul]

Είναι βράδυ και το ζευγάρι μόλις έχει κάνει έρωτα και χαλαρώνει.


Η γυναίκα λέει στον άντρα της: Πεινάω, τι θα έλεγες για κανένα σουβλάκι?

Και γω, λέει ο άντρας, θα πεταχτώ να πάρω από τον κυρ Μήτσο.

Μια και δυο, φοράει πρόχειρα κάποια ρούχα και ξεκινά για το σουβλατζίδικο.

Την ώρα που ετοιμαζόταν να μπει στο αμάξι του, σταματάει δίπλα του ένα αυτοκίνητο και βγαίνει από μέσα μια κουκλάρα - δίμετρη - ξανθιά - η φαντασίωση κάθε άντρα - κλπ και τον ρωτά:

Σας παρακαλώ, μήπως ξέρετε πως θα πάω στην οδό ΤΑΔΕ 15?

Κόκαλο ο τύπος της ψελίζει: Θα πάτε ίσια, δύο στενά πιο κάτω δεξιά και στο τρίτο αριστερά.

Η κούκλα: Αχ, δεν μπορώ να προσανατολιστώ εύκολα τη νύχτα, σας παρακαλώ μπορείτε να με πάτε, θα σας χρωστάω μεγάλη χάρη.

Αν και ο δρόμος δεν είχε καμιά σχέση με το σουβλατζίδικο, δέχτηκε (χωρίς δυσκολία) να την εξυπηρετήσει.

Φτάνοντας στην οδό ΤΑΔΕ 15 του λέει η κούκλα: Ξέρετε, είναι μερικές μέρες που έχω μετακομίσει εδώ και δεν βρίσκω εύκολα το σπίτι τα βράδια. Σας

ευχαριστώ πάρα πολύ για την εξυπηρέτηση, θα ήθελα να έρθετε πάνω να σας κεράσω κάτι.

Οχι, ε εευχαριστώ, είναι αργά μια άλλη φορά ίσως, είπε ο τύπος.

Οχι, επιμένω να έρθετε, δεν θα αργήσετε, είπε αυτή.

Με τα πολλά ανεβαίνουν επάνω, το σπίτι ήταν τεράστιο και όμορφο και η κοπέλα του προτείνει να βάλει κάτι να πιεί μέχρι "να φορέσει κάτι πιο ανάλαφρο!!"  Ο τύπος δεν κατάλαβε πότε έβαλε το ποτό να πιεί, πότε είδε την τύπισσα να εμφανίζεται σας θεά, πότε βρέθηκαν στο κρεβάτι για τα ακατανόμαστα...

Κάποια στιγμή, μέσα από την ευχάριστη κούραση που είχε περάσει, άνοιξε το μάτι του και είδε από το παράθυρο να μπαίνει το πρώτο φως της ημέρας (τον είχε πάρει ο ύπνος).

ΩΧ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ, είπε και έφυγε τρέχοντας ψάχνοντας να βρει παράλληλα μια ΚΑΛΗ δικαιολογία για να της πει.

Πράγματι, στον δρόμο της επιστροφής, σκέφτηκε κάτι που τον έκανε να παρακάμψει και να περάσει από ένα χαρτοπολείο και να αγοράσει ένα τεμπεσίρι (η σκόνη που χρησιμοποιούν στη στέκα του μπιλιάρδου, για όσους δεν ξέρουν), την οποία και έτριψε στα χέρια του.

Κάποια στιγμή έφτασε στο σπίτι του όπου και βρήκε την γυναίκα του να ωρύεται.

Που ήσουνα βρε παλιοτόμαρο, που στο διάολο πήγες παλιοαλήτη, πες μου, που κοπροσκύλιαζες όλο το βράδυ και δεν ήξερα τι να κάνω, του φώναξε η γυναίκα του.

Που να στα λέω, δεν θα το πιστέψεις αγάπη μου. Την ώρα που έφυγα από εδώ και πριν μπω στο αμάξι, σταματά ένα αυτοκίνητο δίπλα μου και κατεβαίνει μία θεογκόμενα που με ρώτησε για κάποια οδό. Της είπα πως ακριβώς θα πάει μα δεν κατάλαβε και με παρακάλεσε να την συνοδεύσω μέχρι εκεί για να μην χαθεί.

Και μετά, τι έγινε ρώτησε η γυναίκα του, διατηρώντας κάποια αμφιβολία για τα λεγόμενα του άντρα της.

Την συνόδευσα μέχρι το σπίτι της και μου ζήτησε να ανέβω επάνω για ένα ποτό για να με ευχαριστήσει. Δέχτηκα και την ώρα που έπινα το ποτό μου αυτή πήγε να αλλάξει και γύρισε με ένα ημιδιάφανο ρούχο και μου την έπεσε, εγώ δεν μπορούσα να αντισταθώ και βρεθήκαμε στο κρεβάτι να κάνουμε έρωτα. Ετσι έγιναν τα πράγματα γλυκιά μου και γι' αυτό άργησα.

Βρε αλήτη, είπε η γυναίκα του, θες να πιστέψω αυτές τις μαλακίες που μου λες? Για να δω τα χέρια σου!

Ωρίστε κάνει αυτός...

Ρε αλήτη όλο ψέματα μου λές, πάλι για μπιλιάρδο είχες πάει...

 

[kaligoul]

Ο σύζυγος κάθεται στον καναπέ στο σαλόνι κάνοντας συνεχώς ζάπινγκ ανάμεσα σε
> δυο κανάλια. Από το βάθος ακούγεται η φωνή της συζύγου
> - Τι κάνεις ρε?????? θα την κάψεις την τηλεόραση...
> - Τι να κάνω ρε γυναίκα? αφού βάλανε το μπάσκετ μαζί με την τσόντα....δεν
> ξέρω ποιο από τα δυο να δω...
> - Την τσόντα δες........μπάσκετ ξέρεις.....
>

 

[alpula]

δυο posts πιο πανω κοιτα!! 

 

[kaisarlis]

Κάλιγουλ και εσύ καλός είσαι...το πρώτο σου πόστ μετά από 2,5 χρόνια και βάλε το έκανες.

 

[loukritia!]

ντεζαβου!

 

[stavros51]

Ένας φαντάρος λίγο πιο "έτσι" κάνει σκοπιά στο στρατόπεδο. Εκεί που κάθεται αμέριμνος μες στην καλή χαρά περνάει ο λοχαγός.

"Αχ καλέ ένα κουκλί!!!" λέει ο φαντάρος.

Εκνευρίζεται ο λοχαγός, βάζει φωνή και του λέει:

"Πως λέγεσαι ΡΕΕΕΕ; Παρουσιάσου!"

Αφού λέει τα καθέκαστα ο φαντάρος, γυρίζει ο λοχαγός, δείχνοντας το ένα εκ των τριών αστέρων που έχει στο γαλόνι και του φωνάζει:

"Τι είναι αυτό ΡΕΕΕ;"

"Ένα αστεράκι", λέει με νάζι ο φαντάρος.

"Κι αυτό τι είναι ΡΕΕΕ;;" λέει δείχνοντας με νεύρα το δεύτερο αστέρι

"Άλλο ένα αστεράκι!", λέει με το ίδιο νάζι ο φαντάρος.

"Και αυτό τι είναι ΡΕΕΕΕ;;;;" δείχνοντας το τρίτο αστέρι και τρομερά εκνευρισμένος πια...

"Ένα τρίτο αστεράκι!!!"

"Και πως πρέπει να με φωνάζεις ΡΕΕΕ;;;;;"

"Ουρανέ μου!!!.."

 

[kaligoul]

Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.

Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.


Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ανα ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και τα χρώματα από τον κόσμο εκεί έξω.


Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να φανεί στο βάθος.


Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με κάθε λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το υπέροχο σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.


Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει με τα μάτια του νού





καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε τόσο παραστατικά.


Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.

Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους και αντίκρυσε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.


Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.

Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.


Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.

Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'



Επίλογος:

Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική σου κατάσταση.

Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.


Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.


'Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται '    Το παρόν.'

Η προέλευση από αυτό το γράμμα είναι άγνωστη.

 

[alpula]

ανατριχιασα...

 

[stavros51]

Αγαπημένη μου Άννα,

Ξέρω πως ο σύμβουλος γάμου είπε να μην επικοινωνήσουμε μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα ανάμεσά μας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Τη μέρα που έφυγες, ορκίστηκα να μην σου ξαναμιλήσω ποτέ, μα αυτά ήταν απλώς τα λόγια του μικρού, πληγωμένου παιδιού μέσα μου.

Ωστόσο, σίγουρα δεν ήθελα να έρθω πρώτος σε επαφή μαζί σου. Στις φαντασιώσεις μου, εσύ ήσουν αυτή που σερνόταν πίσω σε μένα. Μάλλον αυτό χρειαζόταν η περηφάνια μου. Τώρα, όμως, βλέπω πως αυτή η περηφάνια μου κόστισε πολλά. Βαρέθηκα να προσποιούμαι πως δεν μου λείπεις. Δεν με πειράζει να ρίξω τα μούτρα μου, δεν με νοιάζει ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, αρκεί να συμβεί. Ίσως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις καρδιές μας να μιλήσουν όσο και ο πόνος μας. Και να τι μου λέει η καρδιά μου: «Δεν υπάρχει καμιά σαν εσένα, Άννα. Σε γυρεύω στα μάτια και τα στήθη κάθε γυναίκας που βλέπω, αλλά καμιά δεν είναι εσύ. Ούτε κατά διάνοια.»

Πριν δυο βδομάδες, γνώρισα μια κοπέλα στο Φλαμίνγκος και την έφερα σπίτι. Δεν το λέω για να σε πληγώσω, απλώς για να δείξω το απύθμενο βάθος της απελπισίας μου. Ήταν νέα, ίσως 19 χρονών, με ένα από εκείνα τα τέλεια κορμιά που μόνο η νιότη, και ίσως χρόνια προπόνησης στο πατινάζ, μπορούν να χαρίσουν. Μιλάω για το τέλειο κορμί. Βυζι απίστευτα και ένας κώλος που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα. Το όνειρο του κάθε άντρα, ε; Ενώ καθόμουν στον καναπέ και μου έπαιρνε πίπα αυτή η μουνάρα, σκέφτηκα: «Κοίτα τι πράγματα θεωρούμε σημαντικά στη ζωή. Είναι όλα τόσο επιφανειακά. Τι σημαίνει αλήθεια ένα τέλειο σώμα; Την κάνει, μήπως, καλύτερη στο κρεβάτι;» Σ' αυτήν την περίπτωση ναι, βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ. «Την κάνει καλύτερο άνθρωπο; Έχει καλύτερη καρδιά από την μετρίως ελκυστική Άννα μου; Πολύ αμφιβάλλω.» Και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Δεν ξέρω τι να πω, ίσως είναι που μεγαλώνω λίγο. Αργότερα, αφού την είχα φιλοδωρήσει με μισό λίτρο σπέρμα, έπιασα πάλι τον εαυτό μου να σκέφτεται: «Γιατί νιώθω τόσο στραγγισμένος και άδειος;» Δεν ήταν η τέλεια τεχνική της, ούτε η πρόστυχη, ξεδιάντροπη πείνα της, μα κάτι άλλο. Ήταν ένα επίμονο αίσθημα απώλειας. Γιατί ένιωθα τόσο ατελής; Και τότε μου ήρθε: Δεν ήταν το ίδιο γιατί δεν ήσουν εκεί για να βλέπεις. Καταλαβαίνεις; Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Θεέ μου, Άννα, τρελαίνομαι χωρίς εσένα. Και, ότι και αν κάνω, απλώς μου θυμίζει εσένα.

Θυμάσαι την Χριστίνα, την ανύπαντρη μητέρα που γνωρίσαμε πέρυσι; Ε, πέρασε την περασμένη βδομάδα από δω με ένα ταψί λαζάνια. Φαντάστηκε, λέει, πως δεν τρώω καλά χωρίς γυναίκα στο σπίτι. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τέλος πάντων, πίνουμε λίγο κρασί και, λίγο αργότερα, την πηδάω στην παλιά μας κρεβατοκάμαρα. Και η καριόλα είναι αχόρταγη στο κρεβάτι. Μου τα δίνει όλα, σαν μια αληθινή γυναίκα που δεν έχει ζήτημα με το βάρος της ή την καριέρα της, ή με το αν μας ακούνε τα παιδιά. Και τότε εκείνη βλέπει τον καθρέφτη πάνω στην παλιά τουαλέτα της μητέρας σου. Τον ακουμπάει στο πάτωμα, και πηδιόμαστε από πάνω του, για να κοιταζόμαστε. Κι αυτό με γεμίζει καύλα, αλλά και θλίψη, γιατί λέω: «Γιατί δεν έβαλε ποτέ η Άννα τον καθρέφτη στο πάτωμα; Τόσα χρόνια, ποτέ δεν τον χρησιμοποιήσαμε στο ερωτικό μας παιχνίδι.»

Το Σάββατο, πέρασε και η αδερφή σου για να μου φέρει την δικαστική εντολή περιοριστικών μέτρων. Βέβαια, η Βίκυ είναι ακόμη παιδί, μα σκέφτεται πολύ ώριμα, και με βοήθησε πολύ σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή. Με συμβούλεψε πολύ για σένα, και για τις γυναίκες γενικά. Προσπαθεί να μας τα ξαναφτιάξει. Άννα, αλήθεια προσπαθεί. Πίνουμε λοιπόν σφηνάκια κάνοντας ένα ζεστό αφρόλουτρο, και μιλάμε για καλύτερες μέρες. Κοιτάζω αυτή την κοπέλα με το ίδιο DNA με σένα και το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο μοιάζει με σένα όταν και εσύ ήσουν 19. Και αυτό με κάνει να κλάψω, σχεδόν. Και τότε μας προκύπτει η Βίκι να γουστάρει το γαμήσι από τον κώλο, και αυτό με κάνει να σκεφτώ πόσες φορές σε πίεσα να το δοκιμάσεις, και πόσο αυτό ενίσχυσε την αποξένωσή μας.

Βλέπεις όμως ότι ακόμη και τότε, τη στιγμή που σπρώχνω μέσα στο σφιχτό κωλαράκι της αδερφούλας σου, το μόνο που κάνω είναι να σε σκέφτομαι; Είναι αλήθεια, Άννα. Και αν ψάξεις στην καρδιά σου, θα δεις πως και εσύ το ξέρεις. Δεν νομίζεις πως μπορούμε να τα ξαναβρούμε; Να σβήσουμε όλες μας τις διαφορές και να αρχίσουμε από την αρχή; Εγώ νομίζω πως ναι. Αν νιώθεις το ίδιο, σε παρακαλώ, σε θερμοπαρακαλώ, να μου το πεις. Ειδάλλως, μπορείς να μου πεις που είναι το γαμημένο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης;

Με αγάπη,
Μήτσος

 

[ZeroTolerance]

ωραιος ο Μητσάρας!

 

[antisthenis]

Γραπτό από εξετάσεις...

 

[Velvy_2]

Γραπτό από εξετάσεις...

αχαχαχααχαχα

 

[ZeroTolerance]

 

[ZeroTolerance]

 

Ήταν ένας κτηνοτρόφοε και εξέτρεφε γουρούνια, αλλά τελευταία είχε ένα πρόβλημα. Τα γουρούνια δεν αναπαραγόντουσαν. Φώναξε τον κτηνίατρο, και αυτός του είπε να πάρει τα γουρούνια, να τα πάει στο βουνό και να τα γαμήσει ένα-ένα. Μετά να τα ξαναπάει στην φάρμα και να τα παρατηρήσει το επόμενο πρωί. Αν τα γουρούνια ήταν στο γρασίδι, σήμαινε ότι όλα ήταν εντάξει. Αν όχι, θα έπρεπε να το ξανακάνει την επόμενη μέρα, μέχρι τα γουρούνια να μένουν στο γρασίδι. Βάζει ο κτηνοτρόφος τα γουρούνια στο αγροτικό, τα πάει στο βουνό και τα γαμάει ένα-ένα. Ξυπνάει το επόμενο πρωί και ρωτάει την γυναίκα του:
- Γυναίκα, που είναι τα γουρούνια; Στο γρασίδι ή στην λάσπη;
- Στην λάσπη, του λέει αυτή.
Απογοητευμένος αυτός τα ξαναβάζει στο αγροτικό, τα ξαναπάει στο βουνό, και τα ξαναγαμάει ένα-ένα. Αυτό συνεχιζόταν για πολλές μέρες και είχε αρχίσει να αγανακτεί. Την δέκατη μέρα ξυπνάει αισιόδοξος, σίγουρος ότι αυτή την φορά ήταν εντάξει.
- Γυναίκα, που είναι τα γουρούνια; ρωτάει όλο ελπίδα. Στην λάσπη ή στο γρασίδι;
- Ούτε το ένα, ούτε το άλλο, λέει αυτή. Έχουν μπει στο αγροτικό και σε περιμένουν.

 

Ο Μπόμπος κατεβαίνει στην Αθήνα από το χωριό και πηγαίνει στον ξάδελφο του. Εκείνος, αφού του δείχνει τα αξιοθέατα, τον ρωτάει τι θα 'θελε. Τότε ο Μπόμπος δειλά δειλά του λέει: - Να, μωρέ ξάδελφε, δεν υπάρχει εδώ κανένα μπουρδέλο να ρίξουμε και κανένα πούτσο;
- Α! Βεβαίως, ξάδελφε, του λέει εκείνος. Λοιπόν, θα πας σε κείνο το σπίτι εκεί, με το κόκκινο φωτάκι απ' έξω. Ξέρεις εσύ.
Την άλλη μέρα πρωί-πρωί, ο Μπόμπος επισκέφτεται το σπίτι. Η τσατσά τον υποδέχεται χαρούμενα και τον ρωτάει τι επιθυμεί. Ο Μπόμπος με αμηχανία τρώει τα νύχια του και ψελλίζει" «Ε, νααα, θέλωωω...».
- Α! Θέλετε μανικιούρ; Βεβαίως! Κορίτσια! Περιλάβετε τον κύριο για μανικιούρ.
Αφού του κόβουν τα νύχια και τα περιποιούνται, η τσατσά τον ρωτάει τι άλλο επιθυμεί. Ο Μπόμπος δειλά ενώνει τα πόδια του και ψιθυρίζει:
- Ναι... θα... ήθελα...
- Α! Μάλιστα, κύριε. Πεντικιούρ θέλετε! Βεβαίως! Κορίτσια!
Αφού τέλος πάντων του κάνουν και πεντικιούρ και του χρεώνουν τα μαλλιοκέφαλά του, ο Μπόμπος φωνάζει αγανακτισμένος:
- Επιτέλους! ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΑΜΗΣΩ!
Η τσατσά τον παραδίνει τότε στη Λίτσα που τον περιλαμβάνει στο κρεβάτι και του αλλάζει τα φώτα.
Ευχαριστημένος ο Μπόμπος φεύγει και του λένε να ξανάρθει.
Μετά από κανένα μήνα ξανάρχεται στην Αθήνα και τυχαία συναντάει τη Λίτσα στο δρόμο. Εκείνη τον γνωρίζει και του λέει:
- Βρε παίδαρε! Ήρθες στην Αθήνα και δεν ήρθες να μας επισκεφτείς;
Και ο Μπόμπος αγανακτισμένος:
- Βρε μαλακισμένες σκρόφες, καριόλες, κουφάλες του κερατά, δεν φτάνει που με γεμίσατε μουνόψειρες, μου κόψατε και τα νύχια για να μην μπορώ να ξύνομαι!!!

 

[kaligoul]

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.

Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.

Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :
>
> «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής.
Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις
που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής»
>
Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο.
Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς
αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλοτον κόσμο.
>
> Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:

«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται
σ' αυτούς που τις ζήτησαν»
>
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές
επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για  να παραδοθούν στη γη.
>
Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
>
«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.
>
> Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
> «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
>
> «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
>
> «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
>
> «Πολύ απλά», απάντησε
> «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»
>
> «Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
>
> «Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
>
> »Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι. είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
>
> »Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.
>
> »Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της
πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια
ανθρώπους αυτής της γης.
>
> »Αν μπορείς να προσευχηθείς σεέναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
>
> »Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.
>
> »Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην
> αμφιβολία και στην απόγνωση
>
> »Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και
δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2
δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.




>
> «Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;»
>
«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο
άγγελός μου,
«να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.

 

[shamans9]

Καλιγουλα  συνεχισε  να  γραφεις
Κοιταξε  τον  αριθμο  τον  ποστ  σου
Σε  βλεπω  νεο πρωταγωνιστη  για  το  11888

Ειδες  τοσο  καιρο  που  γραφεις  δεν  πηγε  χαμενος

 

[Angelus]

Κάνοντας ανασκαφή στην έρημο του Ισραήλ, ένας αρχαιολόγος ανακαλύπτει μια σαρκοφάγο που έχει μέσα μια μούμια. Αφού την εξετάζει, τηλεφωνεί ενθουσιασμένος στο μουσείο της Ιερουσαλήμ:
- Ανακάλυψα μια μούμια που πέθανε πριν τρεις χιλιάδες χρόνια από καρδιακή προσβολή.
- Δεν καταλαβαίνω πώς μπορέσατε να βγάλετε τόσο ακριβή συμπεράσματα, του λέει ο υπεύθυνος του μουσείου, αλλά στείλτε την εδώ και θα δούμε.
Μετά από μια εβδομάδα, ο υπεύθυνος τηλεφωνεί και λέει στον αρχαιολόγο:
- Είχατε δίκιο όσον αφορά την ηλικία της μούμιας και την αιτία του θανάτου. Πώς το καταλάβατε;
- Κοιτάξτε, λέει ο αρχαιολόγος, η μούμια κρατούσε στο χέρι της μια απόδειξη στοιχήματος που έγραφε: "100 χρυσά στον Γολιάθ"!

 

[Angelus]

Μια μέρα, η οικογένεια του Τοτού, αποφάσισε να επισκεφθεί μια φιλική τους οικογένεια. Ο γιος τους όμως, είχε μια ιδιαιτερότητα. Δεν είχε αυτιά. Οπότε, οι γονείς του Τοτού, τον συμβούλεψαν να μην κάνει καμία ερώτηση για τα αφτιά του παιδιού και τους φέρει σε δύσκολη θέση. Καθώς ο Τοτός συζητούσε με τον πατέρα του παιδιού λέει:
- "Ο γιος σας βλέπει καλά;"
- "Ναι, πολύ καλά."
- "Σε 20 χρόνια; Θα βλέπει καλά;"
- "Πιστεύω πως θα βλέπει καλά."
- "Σε 40 χρόνια; Θα βλέπει;"
- "Ε, σε 40 χρόνια, μάλλον θα χρειαστεί γυαλιά."
- "Και που θα τα στηρίζει;