Η ιεραρχία βάσει ποιότητας ζωής σε σχέση με την "απασχόληση" είναι η παρακάτω.
1. Εισοδηματίες (100% παθητικό εισόδημα χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε)
2. Πετυχημένοι επιχειρηματίες
3. Remote freelancers (ελληνιστί ελεύθεροι επαγγελματίες εξ αποστάσεως)
4. Remote υπάλληλοι
5. Δια ζώσης freelancers (Ελεύθεροι επαγγελματίες)
5. Υψηλόβαθμοι-υψηλόμισθοι υπάλληλοι Ιδιωτικού Τομέα
6. Δημόσιοι Υπάλληλοι
7. Ιδιωτικοί υπάλληλοι
Μιλάμε πάντα για Ελλάδα να και σε πολλές χώρες είναι πάνω κάτω τα ίδια. Το μόνο που αλλάζει σε δυτικές χώρες είναι το 6 με το 7
Επομένως οι Δημόσιοι Υπάλληλοι βρίσκονται δεύτεροι απ το τέλος.
Προς τι τόσος ντόρος λοιπόν;
Δεν συμφωνω.
οι ΔΥ που βρισκονται σε ηλικίες των τριανταπέντε και πάνω είναι όλοι τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τακτοποιημενοι οικονομικά.
Συνηθως έχουν ευκολη πρόσβαση σε δανεια μεγαλης Διαρκείας λόγω του εγγυημένου εισοδήματος, εχουν πολυ περισσότερο διαθέσιμο χρόνο μέσα στη μέρα λόγω του (με το Νόμο) σταθερου και αδιαπραγμάτευτου ωραρίου και τελος οι πιο έξυπνοι/ες Παντρεύονται ένα ταίρι που είναι ο moneymaker.
Κανεις δεν θα τους απειλήσει για τη δουλειά τους, θα κάνουν απεργία όποτε γουστάρει ο φορέας τους, θα φύγουν από τη δουλειά τους πάντα στο τέλος του ωραρίου ( ή πριν τις περισσότερες φορές) και θα έχουν εισόδημα σταθερά εγγυημενο μέχρι τη συνταξιοδότηση.
Αν όλα αυτά συνιστούν χαμηλή ποιότητα ζωής , βάλε στο μυαλό σου τι περνάει ένας ακόμη και υψηλόβαθμος ίδ. υπάλληλος και το ξανασυζηταμε.
Ελπιζω να γίνεται κατανοητό ότι δεν τα βάζω με το νόμιμο ωράριο, απλά περιγράφω την πολύ κακη εφαρμογή του ωραρίου στον ιδιωτικό τομέα. Ξέρω ελαχιστες περιπτώσεις που το ωράριο τηρειται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, τις περισσότερες φορές με πρωτοβουλια του ιδιου του υπαλλήλου, που ξέρει ότι αν δεν βγει η δουλειά θα πάει σπιτάκι του για τα καλά...
