Επισκέπτης
χα,χα,παλι γελασαμε. :SΝα σου πω, τα μπουκάλια δεν πιστεύω να τα αφήσατε στο τραπέζι, ε;
Αναρχικοί
- Μέλος που άνοιξε το νήμα Jules_Jordan
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 11K
- Εμφανίσεις 315K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 6 άτομα (0 μέλη και 6 επισκέπτες)
Επισκέπτης
Επειδή το σύστημα αξιολόγησης είναι γιατομπούτσο..
Επισκέπτης
Ιπτάμενος
Μέλος
- Εγγρ.
- 27 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 1.584
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 16
αυτα πεστα σε καποιους που με λενε φασιστα τυπε
Αγόρι μου εσυ εισαι μια κατηγορία απο μόνος σου, παίζεις τη δική σου μπαλίτσα. Λίονελ Μέσι κι ετσι!
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.724
- Πόντοι
- 1.306
raopau
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 14 Δεκ 2012
- Μηνύματα
- 40.737
- Like
- 22.236
- Πόντοι
- 5.006
οτι ναναι λεει ο τυπας....
Φυλήςυχος Πολίτης
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 11.773
- Like
- 0
- Πόντοι
- 166
Εννοώ ότι άνθρωπος που έκανε τόσο κόπο να φθάσει εκεί που έφθασε και που είχε προοπτικές πήγε και τις κατέστρεψε. Πήγε και πάτησε πάνω στον κόπο που κατέβαλε για να ξεχωρίσει...
Εκτός κι αν πίστευε ακράδαντα πως δεν θα πιαστεί ποτέ...
Αλλά έτσι είναι. Όπως στρώνεις κοιμάσαι, οι μαλακίες πληρώνονται.
Κάποτε αυτός και οι άλλοι αριστούχοι είχαν τις ίδιες ευκαιρίες. Σε 20, σε 30 χρόνια πώς θα είναι οι άλλοι και πως θα είναι αυτός;
Πάντως μπράβο. Δεν ήταν μάγκες του πληκτρολογίου. Όσο και να πει κάποιος ότι τους παρέσυραν, τους στρατολόγησαν, τους πιπίλησαν τα μυαλά, το να αναλάβεις τέτοια δράση, θέλει αποφασιστικότητα.
Ανέλαβαν δράση για τις ιδέες τους. Δεν είναι μομφή για εσάς τώρα αυτό. Μην αρπαχτείτε από αυτό (νάτσοπόντικες λέω)
Φυλήςυχος Πολίτης
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 11.773
- Like
- 0
- Πόντοι
- 166
Τι; Πώς κατέληξαν να κάνουν έρευνα στα εργαστήρια και να κάνουν ανακαλύψεις μέσα σε αυτά αντί να τα καταστρέφουν εννοείς;
Χμ, σπουδαίο ερώτημα
Επισκέπτης
Επισκέπτης
Ακριβώς.
Όπως επίσης και η αιτία της κατάντιας τους.
Υ.Γ. Ένα τεράστιο RESPECT στις μανάδες παλικάρια..
Επισκέπτης
Προοπτικές να γίνει employable ας πούμε??
Επισκέπτης
Οι αλλοι πως θα ειναι δηλαδη?Σαν τον τραμου ενα πραμα?
Επισκέπτης
Για ποιο λόγο ν'αρπαχτώ??
Σαφώς και τους βγάζω το καπέλο.
Σαφώς και θα ήθελα να τους συναντήσω και να τους πω "μπράβο ρε μόρτες που χύσατε στη μάπα όλη την κωλογενιά μου"..
Φυλήςυχος Πολίτης
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 11.773
- Like
- 0
- Πόντοι
- 166
Να ξεφύγει από το μπουρδέλο
[size=10pt][size=10pt]Μητέρα Μηχαηλίδη: Έβριζαν την μάνα του και τον χτυπούσαν. Ούτε ο ίδιος δεν θα αναγνωρίζει το πρόσωπό του στις φωτογραφίες[/size][/size]
Έχεις την καλοσύνη,να μου πεις τι ηλικία έχεις?
raopau
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 14 Δεκ 2012
- Μηνύματα
- 40.737
- Like
- 22.236
- Πόντοι
- 5.006
δεν ειναι θεμα ηλικιας τυπε....χρυσαυγουλο ειναι ο ανθρωπος...αντι για μυαλο εχει σκατα στο κεφαλι του....
Φυλήςυχος Πολίτης
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 11.773
- Like
- 0
- Πόντοι
- 166
Εννοώ δεν θα πατήσω εκεί να αρχίσω τα: "Εσείς στην ηλικία τους παίζατε το πουλάκι σας και μη μιλάτε τώρα κτλ..."
Επισκέπτης
Ιπτάμενος
Μέλος
- Εγγρ.
- 27 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 1.584
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 16
Απο τη σελίδα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Ο Μπακούνιν, ο Φούντας και... οι φλούφληδες
Τρίτη, 5 Φεβρουαρίου 2013 - 20:20
Share on facebook Share on print Share on favorites Share on google More Sharing Services 29
Ο Μπακούνιν, ο Φούντας και... οι φλούφληδες
Καθείς κρίνεται από τις πράξεις του και από τους σκοπούς που εξυπηρετούν αυτές. Η επαναστατικότητα ορίζεται διαχρονικά με την ρηξικέλευθη στάση του επαναστάτη απέναντι στην υφιστάμενη κατάσταση. Εκεί παρουσιάζεται και η εξ’ αρχής παραδοξότητα της χρήσεως των λέξεων «επαναστάτης» και «αναρχικός» στην ίδια πρόταση, αφού οι κεντρικές ιδέες του αναρχικού περί ισότητας, αντιρατσισμού και ασύδοτης ελευθερίας, αποτελούν τα κύρια εργαλεία προπαγάνδας των πιο ισχυρών γραναζιών του συστήματος. Άλλωστε η ιστορική αρχή του αναρχισμού, γεγονός που εξηγεί και τις βαθιές δομικές ομοιότητες των δύο αυτών πολιτικών ιδεοληψιών, έγκειται στην πραμάτεια του William Goldwin πάνω στον ακραίο πολιτικό φιλελευθερισμό.
Ξεπερνώντας τις αρχικές παραδοξότητες και ομοιότητες του αναρχισμού με τον φιλελευθερισμό, που παρεμπιπτόντως αποτελεί την επίσημη ιδεολογία της μνημονιακής συγκυβέρνησης, φτάνουμε και στον πυρήνα μίας άλλης παραδοξότητας, που έχει μακράν μεγαλύτερη σημασία με φόντο την επικαιρότητα, όπως διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ και την πίεση της επικαιρότητας. Ασχέτως του ιδεολογικού προσδιορισμού και των όποιων κάθετων διαφωνιών έχουμε με τα όσα πρεσβεύει ένας εκάστοτε αριστερός, ως γνήσιες επαναστατικές ψυχές αναγνωρίζουμε την ανδρεία που έχουν επιδείξει μερικοί εξ’ αυτών, εξυπηρετώντας ιδέες έστω και στρεβλές.
Στην αναζήτηση για τις ρίζες του αναρχισμού μπορεί να βρει κανείς τον Μιχαήλ Μπακούνιν. Πέραν των βιογραφικών του στοιχείων τα οποία είναι ήσσονος σημασίας, αξίζει να αναφέρουμε ότι προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια και ότι από όλες τις ελληνικές πραμάτειες σχετικά με το έργο του, λείπουν οι αντισημιτικές αναφορές του και οι επιθέσεις του προς τον Μάρξ, τον οποίο είχε κατηγορήσει ως εγκάθετο των Ροτσιλντ. Καθόλου περίεργη, φυσικά, η εν λόγω ιστορική «λεπτομέρεια», αφού θα δημιουργούσε αρκετές ιδεολογικές αναταράξεις στον λεγόμενο «αναρχικό χώρο», ο οποίος είναι πλήρως ελεγχόμενος από μυστικές υπηρεσίες.
Την επαύριο της σύλληψης των ληστών της Κοζάνης και των αποκαλύψεων για άμεση ή έμμεση σύνδεση τους με τρομοκρατικές οργανώσεις και βομβιστικές επιθέσεις ακούστηκαν από τον καθεστωτικό τύπο πολλές ανοησίες, όπως ότι «υπάρχουν καθοδηγητές που παραπλανούν τα «παιδιά», εξωθώντας τα στην βία, ενώ ο αναρχισμός δεν πρεσβεύει τέτοια πράγματα». Αντιλαμβανόμαστε εμφανώς την αγωνία του καθεστώτος μην τυχόν και ξεφουσκώσει περαιτέρω ο ένοπλος βραχίονας του καθεστώτος. Αντιλαμβανόμαστε ότι το σύστημα ωθεί νέους ανθρώπους στην πλάνη του αναρχισμού, ώστε να τους χρησιμοποιεί εμμέσως για τους βρώμικους σκοπούς του.
Όμως τι έλεγε σχετικά με το ζήτημα ο προαναφερθέντας «πατέρας» του αναρχισμού; Αξίζει πραγματικά να παραθέσουμε την γνώμη του περί του ζητήματος. Πέραν του ότι ο αναρχικός αυτός υπήρξε θιασώτης της «δικτατορίας των αρχών αναρχισμού», δηλαδή μιας δικτατορίας την οποία θα επιβάλλουν αυτοί που «συμμαχούν στο όνομα των αρχών μας» (σ.σ. του αναρχισμού δηλαδή), ο Μπακούνιν προκρίνει την βία ως μέσο επιβολής των ιδανικών του, αφού όπως έλεγε ότι «η επανάσταση είναι πόλεμος κι όποιος λέει πόλεμος εννοεί καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων». Ο δε πολιτικός του αντίπαλος ο Μαρξ, πρόσταζε την «δικτατορία του προλεταριάτου» για καταπίεση των όποιων «αντιδραστικών», μέχρι να έλθει ο «σοσιαλισμός». Αυτά περί των «πλανεμένων παιδιών» και της ανησυχίας του πατρικού καθεστώτος για τον βραχίονα του, τον αναρχισμό…
Αναγνωρίζοντας, λοιπόν, τον αναρχισμό ως μια πολιτική ιδεολογία βίας και ξεπερνώντας τις παλινωδίες δημοσιογράφων και δημόσιων κλόουν που σπεύδουν να δικαιολογήσουν μέχρι και δολοφονίες αν αυτές προέρχονται από τον αριστερό πόλο του καθεστώτος, μπορούμε να δούμε υπό ένα νέο πρίσμα την όλη υπόθεση. Αυτό της συνέπειας λόγων και πράξεων, μιας αρετής που επίσης οφείλουμε να αναγνωρίζουμε στους πολιτικούς μας αντιπάλους όταν την διαθέτουν. Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να μνημονεύσουμε δύο ανθρώπους του λεγόμενου «αναρχικού χώρου». Ο πρώτος θα είναι για μια ακόμη φορά ο Μπακούνιν, ο οποίος απαρνήθηκε την αριστοκρατική του καταγωγή, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλάκις για την δράση του και έδρασε για τις ιδέες του μέχρι τον θάνατο του. Ο δεύτερος αναρχικός που οφείλουμε να αναφέρουμε είναι ο Λάμπρος Φούντας, ο οποίος υπήρξε τρομοκράτης που πέθανε με το όπλο στο χέρι, ασχέτως με το ότι διαφωνούμε με τους λόγους που τον οδήγησαν στις πράξεις του, όπως και με τις ίδιες του τις πράξεις. Όμως η συνέπεια λόγων και πράξεων αποτελεί μία σπάνια, στις μέρες μας, αρετή που οφείλουμε να αναγνωρίζουμε.
Και βλέπουμε τώρα την σύγχρονη «νέα γενιά τρομοκρατών», όπως αποκαλείται από τον δημοσιογραφικό συρφετό. Και τι αντικρίζουμε; Φλούφληδες ανάλογοι της σύγχρονης αριστεράς. Πραγματικά προκαλεί κατάθλιψη και η σύγχρονη αριστερά και ο ένοπλος βραχίονας της με την κατάντια που τους διέπει. Η ποιότητα του ηττημένου, άλλωστε, είναι αυτή που αποδίδει την δόξα στον νικητή. Από την αριστερά του Ζαχαριάδη και του Βελουχιώτη, φτάσαμε στην αριστερά της Παπαρήγα, του Τσίπρα και του Κουβέλη. Από τον Λάμπρο Φούντα, φτάσαμε στους τρομοκράτες των βορείων προαστίων που τρέχουν να κλαφτούν για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» τους όταν η «επανάσταση» πάρει τον στραβό τον δρόμο. Από τον Μπακούνιν πήγαμε στους μπούληδες και τους φλούφληδες που με την στήριξη του «μπαμπά» και τις «πλάτες» των δημοσιογράφων στήνουν γιάφκες και δολοφονούν αθώους Έλληνες πολίτες.
Η Ελληνική Κοινωνία είναι όμηρος αυτών των «καλόπαιδων», των καθοδηγητών τους, του δημοσιογραφικού συρφετού και των ξένων κέντρων που προωθούν τις ιδέες τους και απεργάζονται τον θάνατο του Ελληνισμού. Ο ομφάλιος λώρος της αριστεράς, τρομοκρατικής ή «πασιφιστικής» με το καθεστώς έχει γίνει θηλιά στο λαιμό του Ελληνισμού και πρέπει να κοπεί άμεσα. Μόνο η Χρυσή Αυγή έχει την θέληση να επιβάλλει την θέληση του Ελληνικού Λαού που φτύνει κατάμουτρα και τους δήθεν επαναστάτες και το καθεστώς που δήθεν μάχονται.
Κώστας Αλεξανδράκης
Ο Μπακούνιν, ο Φούντας και... οι φλούφληδες
Τρίτη, 5 Φεβρουαρίου 2013 - 20:20
Share on facebook Share on print Share on favorites Share on google More Sharing Services 29
Ο Μπακούνιν, ο Φούντας και... οι φλούφληδες
Καθείς κρίνεται από τις πράξεις του και από τους σκοπούς που εξυπηρετούν αυτές. Η επαναστατικότητα ορίζεται διαχρονικά με την ρηξικέλευθη στάση του επαναστάτη απέναντι στην υφιστάμενη κατάσταση. Εκεί παρουσιάζεται και η εξ’ αρχής παραδοξότητα της χρήσεως των λέξεων «επαναστάτης» και «αναρχικός» στην ίδια πρόταση, αφού οι κεντρικές ιδέες του αναρχικού περί ισότητας, αντιρατσισμού και ασύδοτης ελευθερίας, αποτελούν τα κύρια εργαλεία προπαγάνδας των πιο ισχυρών γραναζιών του συστήματος. Άλλωστε η ιστορική αρχή του αναρχισμού, γεγονός που εξηγεί και τις βαθιές δομικές ομοιότητες των δύο αυτών πολιτικών ιδεοληψιών, έγκειται στην πραμάτεια του William Goldwin πάνω στον ακραίο πολιτικό φιλελευθερισμό.
Ξεπερνώντας τις αρχικές παραδοξότητες και ομοιότητες του αναρχισμού με τον φιλελευθερισμό, που παρεμπιπτόντως αποτελεί την επίσημη ιδεολογία της μνημονιακής συγκυβέρνησης, φτάνουμε και στον πυρήνα μίας άλλης παραδοξότητας, που έχει μακράν μεγαλύτερη σημασία με φόντο την επικαιρότητα, όπως διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ και την πίεση της επικαιρότητας. Ασχέτως του ιδεολογικού προσδιορισμού και των όποιων κάθετων διαφωνιών έχουμε με τα όσα πρεσβεύει ένας εκάστοτε αριστερός, ως γνήσιες επαναστατικές ψυχές αναγνωρίζουμε την ανδρεία που έχουν επιδείξει μερικοί εξ’ αυτών, εξυπηρετώντας ιδέες έστω και στρεβλές.
Στην αναζήτηση για τις ρίζες του αναρχισμού μπορεί να βρει κανείς τον Μιχαήλ Μπακούνιν. Πέραν των βιογραφικών του στοιχείων τα οποία είναι ήσσονος σημασίας, αξίζει να αναφέρουμε ότι προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια και ότι από όλες τις ελληνικές πραμάτειες σχετικά με το έργο του, λείπουν οι αντισημιτικές αναφορές του και οι επιθέσεις του προς τον Μάρξ, τον οποίο είχε κατηγορήσει ως εγκάθετο των Ροτσιλντ. Καθόλου περίεργη, φυσικά, η εν λόγω ιστορική «λεπτομέρεια», αφού θα δημιουργούσε αρκετές ιδεολογικές αναταράξεις στον λεγόμενο «αναρχικό χώρο», ο οποίος είναι πλήρως ελεγχόμενος από μυστικές υπηρεσίες.
Την επαύριο της σύλληψης των ληστών της Κοζάνης και των αποκαλύψεων για άμεση ή έμμεση σύνδεση τους με τρομοκρατικές οργανώσεις και βομβιστικές επιθέσεις ακούστηκαν από τον καθεστωτικό τύπο πολλές ανοησίες, όπως ότι «υπάρχουν καθοδηγητές που παραπλανούν τα «παιδιά», εξωθώντας τα στην βία, ενώ ο αναρχισμός δεν πρεσβεύει τέτοια πράγματα». Αντιλαμβανόμαστε εμφανώς την αγωνία του καθεστώτος μην τυχόν και ξεφουσκώσει περαιτέρω ο ένοπλος βραχίονας του καθεστώτος. Αντιλαμβανόμαστε ότι το σύστημα ωθεί νέους ανθρώπους στην πλάνη του αναρχισμού, ώστε να τους χρησιμοποιεί εμμέσως για τους βρώμικους σκοπούς του.
Όμως τι έλεγε σχετικά με το ζήτημα ο προαναφερθέντας «πατέρας» του αναρχισμού; Αξίζει πραγματικά να παραθέσουμε την γνώμη του περί του ζητήματος. Πέραν του ότι ο αναρχικός αυτός υπήρξε θιασώτης της «δικτατορίας των αρχών αναρχισμού», δηλαδή μιας δικτατορίας την οποία θα επιβάλλουν αυτοί που «συμμαχούν στο όνομα των αρχών μας» (σ.σ. του αναρχισμού δηλαδή), ο Μπακούνιν προκρίνει την βία ως μέσο επιβολής των ιδανικών του, αφού όπως έλεγε ότι «η επανάσταση είναι πόλεμος κι όποιος λέει πόλεμος εννοεί καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων». Ο δε πολιτικός του αντίπαλος ο Μαρξ, πρόσταζε την «δικτατορία του προλεταριάτου» για καταπίεση των όποιων «αντιδραστικών», μέχρι να έλθει ο «σοσιαλισμός». Αυτά περί των «πλανεμένων παιδιών» και της ανησυχίας του πατρικού καθεστώτος για τον βραχίονα του, τον αναρχισμό…
Αναγνωρίζοντας, λοιπόν, τον αναρχισμό ως μια πολιτική ιδεολογία βίας και ξεπερνώντας τις παλινωδίες δημοσιογράφων και δημόσιων κλόουν που σπεύδουν να δικαιολογήσουν μέχρι και δολοφονίες αν αυτές προέρχονται από τον αριστερό πόλο του καθεστώτος, μπορούμε να δούμε υπό ένα νέο πρίσμα την όλη υπόθεση. Αυτό της συνέπειας λόγων και πράξεων, μιας αρετής που επίσης οφείλουμε να αναγνωρίζουμε στους πολιτικούς μας αντιπάλους όταν την διαθέτουν. Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να μνημονεύσουμε δύο ανθρώπους του λεγόμενου «αναρχικού χώρου». Ο πρώτος θα είναι για μια ακόμη φορά ο Μπακούνιν, ο οποίος απαρνήθηκε την αριστοκρατική του καταγωγή, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλάκις για την δράση του και έδρασε για τις ιδέες του μέχρι τον θάνατο του. Ο δεύτερος αναρχικός που οφείλουμε να αναφέρουμε είναι ο Λάμπρος Φούντας, ο οποίος υπήρξε τρομοκράτης που πέθανε με το όπλο στο χέρι, ασχέτως με το ότι διαφωνούμε με τους λόγους που τον οδήγησαν στις πράξεις του, όπως και με τις ίδιες του τις πράξεις. Όμως η συνέπεια λόγων και πράξεων αποτελεί μία σπάνια, στις μέρες μας, αρετή που οφείλουμε να αναγνωρίζουμε.
Και βλέπουμε τώρα την σύγχρονη «νέα γενιά τρομοκρατών», όπως αποκαλείται από τον δημοσιογραφικό συρφετό. Και τι αντικρίζουμε; Φλούφληδες ανάλογοι της σύγχρονης αριστεράς. Πραγματικά προκαλεί κατάθλιψη και η σύγχρονη αριστερά και ο ένοπλος βραχίονας της με την κατάντια που τους διέπει. Η ποιότητα του ηττημένου, άλλωστε, είναι αυτή που αποδίδει την δόξα στον νικητή. Από την αριστερά του Ζαχαριάδη και του Βελουχιώτη, φτάσαμε στην αριστερά της Παπαρήγα, του Τσίπρα και του Κουβέλη. Από τον Λάμπρο Φούντα, φτάσαμε στους τρομοκράτες των βορείων προαστίων που τρέχουν να κλαφτούν για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» τους όταν η «επανάσταση» πάρει τον στραβό τον δρόμο. Από τον Μπακούνιν πήγαμε στους μπούληδες και τους φλούφληδες που με την στήριξη του «μπαμπά» και τις «πλάτες» των δημοσιογράφων στήνουν γιάφκες και δολοφονούν αθώους Έλληνες πολίτες.
Η Ελληνική Κοινωνία είναι όμηρος αυτών των «καλόπαιδων», των καθοδηγητών τους, του δημοσιογραφικού συρφετού και των ξένων κέντρων που προωθούν τις ιδέες τους και απεργάζονται τον θάνατο του Ελληνισμού. Ο ομφάλιος λώρος της αριστεράς, τρομοκρατικής ή «πασιφιστικής» με το καθεστώς έχει γίνει θηλιά στο λαιμό του Ελληνισμού και πρέπει να κοπεί άμεσα. Μόνο η Χρυσή Αυγή έχει την θέληση να επιβάλλει την θέληση του Ελληνικού Λαού που φτύνει κατάμουτρα και τους δήθεν επαναστάτες και το καθεστώς που δήθεν μάχονται.
Κώστας Αλεξανδράκης