Πράγματι...
Αλλά μην ξεχνάς ότι η Γερμανία υπέστη την συντριπτικότερη ήττα ever σε πόλεμο, βρέθηκε υπό τετραπλή κατοχή (αγγλική, αμερικάνικη, ρώσικη, ως και οι ξεφτίλες οι γάλλοι το έπαιζαν νικητές) , συρρικνώθηκε εδαφικά, (μεγαλύτερη έξοδος και από τη μικρασιατική ακόμη...) και φυσικά διχοτομήθηκε...
Υπό αυτές τις συνθήκες μέχρι και τη γενοκτονία των Ινδιάνων της Ν. Αμερικής θα μπορούσαν να παραδεχθούν...
Ουαί τοις ηττημένοις...
Ο ξεφτυλισμός της Γερμανίας δεν σταματάει σε αυτά που γράφεις παραπάνω. Τουλάχιστον μέχρι την επανένωση ίσχυαν και τα ακόλουθα:
Η Γερμανική Αστυνομία δεν μπορούσε να αγγίξει Αμερικανούς Στρατιώτες, ακόμη και όταν αυτοί κυκλοφορούσαν ως πολίτες.
Ακόμη και σε απλό τροχαίο (εμπλοκή οχημάτων με Αμερικανούς Στρατιώτες σε πολιτική περιβολή και σε πολιτικά οχήματα), εάν δεν παρουσιαζόταν η USMP, η Γερμανική Αστυνομία ούτε που πλησίαζε.
Τα Αμερικανικά Καρακόλια, οπλοφορούσαν ενώ κυκλοφορούσαν μέσα στο Γερμανικό κοινό.
Όλα τα Αμερικανικά πολιτικά οχήματα είχαν ιδιαίτερες και ειδικές πινακίδες, όχι Γερμανικές. Η Γεραμνική Τροχαία, δεν είχε καν δικαίωμα να τους σταματήσει για απλό έλεγχο.
Ο Αμερικανικός Στρατός, έκανε επιδεικτικά βόλτες στις πόλεις, αλλά και ασκήσεις σε διάφορα σημεία της επαρχίας χωρίς να παίρνει άδειες κλπ, με πλήρη εξάρτηση (όπλα κλπ) και σύμβολα που ανέφεραν λέξεις, όπως δυνάμεις κατοχής κλπ.
Το γιατί η Γερμανία δεν έχει πυρηνικό οπλοστάσιο, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το εξηγήσω.
Γενικά, το οπλοστάσιο της Γερμανίας, ποιοτικά και ποσοτικά ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο των Αμερικανών.
Και άλλα πολλά...
Υ/γραφο: Η ποινικοποίηση άρνησης ιστορικών γεγονότων είναι ό,τι πιο φασιστικό ισχύει σε μη φασιστικά κράτη (Γερμανία, Αυστρία και Γαλλία, οι οποίοι ποινικοποίησαν και την άρνηση της γενοκτονίας των αρμενίων...)..Η ιστορία δεν γράφεται με δικαστικές αποφάσεις...
Ναι αλλά καμιά φορά βοηθάει για να αποφεύγουμε ανεγκέφαλους....
Κοντές μπαλιές και γρήγορες, δεν υπάρχει θέμα αμφισβήτησης του ολοκαυτώματος, είτε μας αρέσει ή όχι.
Η ποινή κανονικά δεν έπρεπε να αναφέρεται σε "άρνηση ιστορικών γεγονότων", αλλά σε "προσβολή της δημόσιας νοημοσύνης".
Υ/γραφο 2: Στην μεταπολεμική Γερμανία, εφαρμόστηκε ένας νέος τύπος ελέγχου από τους νικητές...Λέγεται συλλογική και διαχρονική ενοχή και είναι άκρως αποτελεσματικό...
Να προσθέσω και κάτι ακόμη. Χρηματοδότηση και ανάπτυξη του ηττημένου για να στηθεί το τοίχος (όχι του Βερολίνου...χαχαχα), ίσως και δέος απέναντι στον νέο εχθρό και τους συμμάχους αυτού, που ξεπρόβαλαν εκείνη την εποχή.