Αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές

[kaytos]

Επίσης ποιος θυμάται μια σειρά για τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ρωμανός Δ' ο Διογένης;! Πρωταγωνιστούσε νομίζω ο  Βασταρδής...

Τό Ρωμανό Διογένη τον θυμάμαι κι εγώ, αν και πήγαινα ... νηπιαγωγείο..Όντως πρωταγωνιστούσε ο Νίκος Βασταρδής (μεγάλη φιγούρα)

 

[PANAXIOS]

και μην ξεχασουμε και τη σειρα..
" οι εμποροι των εθνων"
με την πρωτη τηλεοπτικη εμφανηση του σταθη ψαλτη στην ελλ. τηλεοραση ως ο "τρελος " ή αλλιως "διασκεδαστης" του βασιλια.
(η μοναδικη πιστευω σοβαρη παρουσια αυτου του ηθοποιου στο χωρο του θεαματος....)


Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
"Οι Εμποροι των Εθνών" (1883)

Ο Κ.ΦΕΡΡΗΣ το 1973, γύρισε για τη τηλεόραση το μυθιστόρημα «Οι έμποροι των Εθνών». Ήταν το πρώτο σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, βασισμένο σε λογοτεχνικό έργο. Η τηλεοπτική αυτή σειρά γνώρισε τεράστια επιτυχία.

ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
Μουσικη Σ.ΞΑΡΧΑΚΟΣ
Τραγουδι Ν.ΞΥΛΟΥΡΗΣ
''Ητανε μια φορα''

 

[kaytos]

Με αφορμή την αναφορά στη σπουδαία σειρά των τελών της  δεκαετίας του 70, "Ρωμανός Διογένης",  και ορμώμενος από τη λατρεία μου για τα ιστορικά θέματα, παραθέτω τα ακόλουθα:

Ήταν Πρωτοχρονιά του 1068 όταν ο 39χρονος Καππαδόκης, εκπρόσωπος της στρατιωτικής αριστοκρατίας, Ρωμανός Διογένης στεφόταν Aυτοκράτωρ Ρωμαίων, φιλοδοξώντας να αναβιώσει τη δόξα και τη χαμένη δύναμη της Aυτοκρατορίας, σχεδιάζοντας να απαλλάξει τα Θέματα της Μικράς Ασίας από τις επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων.Γνώριζε ότι δε μπορούσε να υπολογίζει  στα αξιόμαχα στρατεύματα των προηγούμενων Στρατηγών-Αυτοκρατόρων ή την υποστήριξη των πολιτικών της Βασιλεύουσας, οι οποίοι για δεκαετίες υπέσκαπταν τη στρατιωτική ισχύ της Αυτοκρατορίας και εχθρεύονταν ανοιχτά κάθε εκπρόσωπο της Στρατιωτικής Αριστοκρατίας της Μικράς Ασίας.

Ο προηγούμενος Aυτοκράτωρ, Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας, είχε πεθάνει σε προχωρημένη ηλικία στις 21 Μαΐου 1067, αφήνοντας έναν ανήλικο διάδοχο, τον γιό του Μιχαήλ, και την 40χρονη, όμορφη και χυμώδη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα, ανιψιά του πρώην Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου, η οποία ασκούσε την αντιβασιλεία προς χάριν του γιού της. Η Αυγούστα είχε απομείνει τώρα μόνη, ανασφαλής, μέσα σε ένα περιβάλλον  δολοπλόκων πολιτικών, του οποίου ηγείτο ο πολυπράγμων (ιστορικός-λόγιος-φιλόσοφος) Μιχαήλ Ψελλός, για να κυβερνήσει μία τεράστια Αυτοκρατορία της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από εχθρικές επιδρομές. Στο πρόσωπο του αρρενωπού Ρωμανού Διογένη είδε  έναν ιδανικό σύντροφο, ο οποίος θα ανελάμβανε με πυγμή τα διοικητικά, στρατιωτικά και βεβαίως, τα συζυγικά καθήκοντα. Ψηλός, ξανθός, εύρωστος, με φωτεινό, διακριτικά υπεροπτικό βλέμμα και αριστοκρατικό παρουσιαστικό, ο Ρωμανός ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άνδρας. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια στρατιωτικών της Καισάρειας στην Καππαδοκία και το 1064, ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια), είχε αποκρούσει τις επιδρομές των Πετσενέγων, απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη). Δεν είχε κρύψει ποτέ την αντιπάθειά του για τον σάπιο και απόλεμο πολιτικό κόσμο της Βασιλεύουσας ο οποίος διασπάθιζε τα χρήματα του Θησαυροφυλακίου, αδιαφορώντας αν οι Σελτζούκοι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα. Αυτά ήταν χρήματα που προέρχονταν από τους φόρους εκείνων των χωρικών που έβλεπαν τις καλύβες τους να πυρπολούνται και τα παιδιά τους να οδηγούνται αλυσοδεμένα στα τούρκικα σκλαβοπάζαρα. Τώρα βέβαια, διοχετεύονταν σε αμεσότερες κρατικές ανάγκες, όπως οι επαύλεις των συγκλητικών και η κάλυψη των πολυτελών αναγκών τους.

Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής Αριστοκρατίας, ο Καίσαρας Ιωάννης Δούκας, αδελφός του εκλιπόντος Αυτοκράτορος, και ο πρωθυπουργός και Υπέρτιμος των Φιλοσόφων, Μιχαήλ Ψελλός, είχαν πολλούς λόγους να μισούν θανάσιμα τον Ρωμανό. Ο πρώτος ήταν άνθρωπος μειωμένης πνευματικής οξυδέρκειας την οποία υποκαθιστούσε με ανεξάντλητα αποθέματα κακίας. Θεωρούσε τον Ρωμανό έναν σφετεριστή, ο οποίος είχε στερήσει τον θρόνο από την δυναστεία του. Ο μακαρίτης ο αδελφός του αντιπαθούσε τις στρατιωτικές υποθέσεις και απέφευγε τους πολέμους. Τώρα, είχε εμφανιστεί αυτός για να προκαλέσει πολεμικό πανικό, να ξεσηκώσει στρατιές και να κηρύξει πολέμους.

Ο Ψελλός αντίθετα, ήταν ένας ευφυέστατος άνθρωπος. Είχε μελετήσει βαθιά την ανθρώπινη φύση, διέκρινε αμέσως τα ταλέντα, τις αδυναμίες και τα πάθη που κυβερνούσαν έναν άνθρωπο. Με όπλα την ψυχολογία, την κολακεία και την ραδιουργία, έχοντας θέσει την αδιαμφισβήτητη προσωπική του αξία στην υπηρεσία της ματαιοδοξίας και της υστεροφημίας του, είχε ξεκινήσει από παραδυναστεύων αυλοκόλακας για να εξελιχθεί σε  χειραγωγό ανδρείκελων της εξουσίας. Γνώριζε καλά τους ανθρώπους σαν τον Ρωμανό: ματαιόδοξοι στρατιωτικοί οι οποίοι κέρδιζαν κάποιες εφήμερες δόξες και κατόπιν τις χρησιμοποιούσαν σαν επιχειρήματα για να παρουσιαστούν σαν γνώστες της «στρατηγικής τέχνης» ή «σωτήρες της Αυτοκρατορίας», ενώ στη πραγματικότητα διαιώνιζαν αχρείαστους πολέμους. Κατά την γνώμη του οι Τούρκοι αποτελούσαν μία πολύ μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη προοπτική θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την ίδια την Κωνσταντινούπολη, εγχείρημα στο οποίο είχαν αποτύχει τόσοι και τόσοι άλλοι πριν από αυτούς. Μόνο οι στρατιωτικοί, μέσα στην κοντόθωρη λογική τους, προσηλωμένοι μονίμως στις σφαγές και την μεγαλομανία, ισχυρίζονταν ότι διέβλεπαν την καταστροφή. Ο ίδιος ο Ψελλός δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις από τη ζωή, ούτε προσέβλεπε τόσο βαθιά στο μέλλον.Είχε ήδη περάσει τα 50. Δεν του έμεναν ακόμα πολλά χρόνια ζωής. Την αγαπημένη του σύζυγο την είχε χάσει πριν από χρόνια. Το μόνο που τον ενδιέφερε τώρα ήταν η μοίρα της μονάκριβης κόρης του. Όλα του τα πλούτη τα αφιέρωνε σε εκείνη.

Αμφότεροι πάντως, είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του στο θρόνο, παρά το γεγονός ότι ο Καππαδόκης στρατηγός ήταν ανέκαθεν ύποπτος συνωμοσίας και ο κυριότερος εκπρόσωπος της στρατιωτικής αριστοκρατίας, η οποία για τα τελευταία 40 χρόνια επιχειρούσε να επανέλθει στην εξουσία. Το πρόβλημα όμως, ήταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία, ακόμα χειρότερα, του είχε χαρίσει δύο παιδιά - το μεγαλύτερο από αυτά αγόρι, και ο πιθανότερος διάδοχος του θρόνου μετά τον Ρωμανό! Όμως το θέμα δεν ήταν απλό. Ο Ψελλός φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, πολύ πιθανόν, εδραιωμένος και ακλόνητος πια  να επιχειρούσε την εκκαθάριση όσων θεωρούσε παρείσακτους, και ο Ψελλός ήταν πρώτος στη λίστα. Είχε ήδη εξοριστεί σε μοναστήρι, στον Ολυμπο της Βιθυνίας,  μία φορά στο παρελθόν και από τότε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά. Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνισή του. Αλλά η υπομονή ήταν αρετή και ο Ψελλός διέθετε τέτοιες αρετές. Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του, και από ραδιουργίες, το μυαλό του δεν είχε όμοιό του...?

 

[Andras37Athina]

Εμένα μου άρεσε ο Δημήτρης Μυράτ στου ρόλο του Μιχαήλ Ψελλού

 

[kaytos]

Εμένα μου άρεσε ο Δημήτρης Μυράτ στου ρόλο του Μιχαήλ Ψελλού

Πού τα θυμάσαι ρε θηρίο;Τη σκηνή με την τύφλωση του Ρωμανού τη θυμάσαι;

 

[Rascal26]

Με αφορμή την αναφορά στη σπουδαία σειρά των τελών της  δεκαετίας του 70, "Ρωμανός Διογένης",  και ορμώμενος από τη λατρεία μου για τα ιστορικά θέματα, παραθέτω τα ακόλουθα:
...?

Δεν ήξερα πως ο "Ρωμανός ο Διογένης" είχε γυριστεί σήριαλ. Γενικά, όμως την εποχή εκείνη, (σήμερα έχουμε ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις) έκαναν πολύ καλές μεταφορές έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Δυστυχώς, σήμερα δεν μας δείχνουν καμία επανάληψη. Εκείνο που πολύ θα ήθελα να δω είναι οι "Πανθέοι", αλλά έχω ακούσει ότι δεν υπάρχει πια. Από τις σύγχρονες παρόμοιες "μεταφορές", κατά τη γνώμη μου πιο πετυχημένη ήταν η "Αίθουσα του Θρόνου", αν και στο τέλος το σενάριο τα έκανε όλα σαλάτα. (Ναι έχω μια εμμονή με τον Τάσο Αθανασιάδη).
Από σειρές που παίζονται φέτος, ναι είμαι το συρμού, το παραδέχομαι, το μόνο που βλέπω είναι το "Παρά πέντε", αν και μου την δίνουν οι κοιλιές που κατά καιρούς κάνει και οι κάθε 2 εβδομάδες επαναλήψεις.

 

[bumsen1453]

Πού τα θυμάσαι ρε θηρίο;Τη σκηνή με την τύφλωση του Ρωμανού τη θυμάσαι;

Δυστυχώς αυτά έγιναν πραγματικά... Αν δεν τον είχαν προδώσει όλοι τόσο πολύ, μπορεί να υπήρχε ακόμα Βυζάντιο...

 

[kaytos]

Δεν ήξερα πως ο "Ρωμανός ο Διογένης" είχε γυριστεί σήριαλ. Γενικά, όμως την εποχή εκείνη, (σήμερα έχουμε ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις) έκαναν πολύ καλές μεταφορές έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Δυστυχώς, σήμερα δεν μας δείχνουν καμία επανάληψη. Εκείνο που πολύ θα ήθελα να δω είναι οι "Πανθέοι", αλλά έχω ακούσει ότι δεν υπάρχει πια.

Δεν μπορεί να έχει εξαφανιστεί...Όλο και σε κάποιο αρχείο θα υπάρχει...

 

[PANAXIOS]

Δεν μπορεί να έχει εξαφανιστεί...Όλο και σε κάποιο αρχείο θα υπάρχει...

και ομως ....και αυτη η σειρα οπως και οι "εμποροι των εθνων" που εγραψα στην προηγουμενη σελιδα πρεπει να ειναι απο τις σειρες που χαθηκαν πριν  χρονια  απο τα αρχεια της ΕΡΤ (μαλλον στην πρωτη τετραετια του ΠΑΣΟΚ) γιατι πανω σε γραμμενες βιντεοκασετες γραφανε καινουρια βιντεο...

 

[kaytos]

...Τα δύο πρώτα χρόνια της βασιλείας του Ρωμανού χαρακτηρίζονται από πολιτική και στρατιωτική αποτελμάτωση. Στην πρώτη εκστρατεία τού 1068 στην Συρία, της οποίας ηγήθηκε προσωπικά ο Ρωμανός, αφού εκπαίδευσε ο ίδιος το στράτευμά του, ανεκατελήφθη η Ιεράπολη (Γιαραμπλούς) και ενισχύθηκαν κάπως τα ανατολικά σύνορα, με την τοποθέτηση φρουράς στα επίμαχα σημεία, αν και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.  Κατά τό διάστημα πoυ ο Ρωμανός είχε εμπλακεί στίς πολεμικές επιχείρησεις κατά των Αράβων στήν βόρεια Συρία, οι Τούρκοι δέν έχασαν τόν καιρό τους καί εισέβαλαν στήν περιοχή της Μελιτηνής (Σημερινή Μαλάτυα), στις όχθες του Ευφράτη,  καταστρέφοντας τήν ενδοχώρα. Ο διοικητής των δυνάμεων αυτής της περιοχής, ονόματι Αυσινάλιος, ήταν ανίκανος καί άτολμος. Δεδομένου καί του χαμηλού ηθικού του βυζαντινού στρατού, ο οποίος δέν μαχόταν μέ αποφασιστικότητα όταν στην ηγεσία δε βρισκόταν  ο ίδιος ο αυτοκράτορας, τά στρατεύματα πoύ στάθμευαν στήν Μελιτηνή άφηναν ανενόχλητους τους Τούρκους ιππείς νά λεηλατούν καί τελικά νά καταλάβουν καί τή σημαντική πόλη του Αμορίου της Φρυγίας. Ο πληθυσμός της πόλεως αυτής σφαγιάστηκε ανηλεώς καί τότε μόνο ο βυζαντινός διοικητής στράφηκε κατά των εισβολέων. Αλλά επειδή όπως μνημονεύει καί ο Σκυλίτζης "βέλτιον λέοντα άρχειν ελάφων ήπερ λεόντων έλαφον" οι Βυζαντινοί στρατιώτες κατατροπώθηκαν στήν ορεινή  διάβαση του Τζαμανδού, από υποδεέστερες εχθρικές δυνάμεις καί υποχώρησαν έντρομοι. Ο Ρωμανός απογοητευμένος από τήν ανεπάρκεια των διοικητών του επέστρεψε στή Βασιλεύουσα, τόν Ιανουάριο του 1069. O Έλληνας Βασιλέας χωρίς νά πετύχει κάποια αποφασιστική νίκη, κατάφερε νά αναχαιτίσει μερικώς τήν ορμή των Σαρακηνών καί των Σελτζούκων. Σέ όσες μάχες προΐστατο ο ίδιος οι εχθροί τρέπονταν σέ φυγή, ενώ η κατάληψη των πόλεων της Ιεραπόλεως καί του Αρτάχ έφεραν κάποια ανακούφιση στούς κατοίκους της Κιλικίας καί της Αντιοχείας. Η επιστροφή του στήν Κωνσταντινούπολη συνοδεύτηκε από αλλαζονική συμπεριφορά εκ μέρους του εναντίον της ηγεσίας του Πολιτικού Κόμματος, του οποίου προίστατο ο Ψελλός, καί της συζύγου του Ευδοκίας. Απασχολήθηκε μέ τά διοικητικά θέματα του κράτους γιά δύο μήνες, αλλά οι ακούραστοι Σελτζούκοι επανέλαβαν τίς επιδρομές τους στήν Ανατολία, μέ συνέπεια,  ο Ρωμανός νά ετοιμαστεί γιά νέα εκστρατεία. Αναχωρεί λοιπόν ο Αυτοκράτορας από τήν Πρωτεύουσα τόν Απρίλιο του 1069, έχοντας επιπλέον νά αντιμετωπίσει καί τήν ανταρσία του ικανότατου μισθοφόρου Νορμανδού Ροβέρτου Κρισπίνου, ο οποίος στασίασε καί άρχισε νά ληστεύει τούς φοροεισπράκτορες καί τούς κατοίκους του θέματος των Αρμενιακών. Ο Ρωμανός διέπλευσε τήν Προποντίδα καί κατευθύνθηκε πρός τό Δορύλαιο (Εσκή Σεχίρ). Στή νέα εκστρατεία συμμετείχε ο Μιχαήλ  Ατταλειάτης, καθώς και , με βαριά καρδιά,  ο Ψελλός.Στην εκστρατεία αυτή, σημείωσε  κάποιες τοπικές νίκες, αλλά ο κύριος όγκος των τουρκικών δυνάμεων εξακολουθούσε να διαφεύγει και να λυμαίνεται την Κιλικία και την Καππαδοκία, αρνούμενες να παρασυρθούν σε μία μάχη εκ παρατάξεως, κάτι που άλλωστε αποτελούσε πάγια τακτική των ιππέων της στέππας. Έτσι, η προσπάθεια του Ρωμανού με τον ογκώδη και δυσκίνητο στρατό, να προσπαθεί να εγκλωβίσει μικρά και ευέλικτα τμήματα 2-4000 ιππέων-τοξοτών ελαφρά οπλισμένων, έμοιαζε με την προσπάθεια λιονταριού να πιάσει ποντίκια.Παρόλα αυτά, ο Σουλτάνος των Σελτζούκων Τούρκων, Αμπού αλ Ντάουλα Αμπού Σετζάρ Αλπ Αρσλάν, έχοντας κληρονομήσει, μαζί με το γεωστρατηγικό προσανατολισμό του Αραβικού κόσμου και το δέος του για την στρατιωτική δύναμη του Βυζαντίου, υπέγραψε πρόθυμα μία συνθήκη ειρήνης. Πρώτιστος αντικειμενικός σκοπός του, άλλωστε, εκείνη την εποχή, ήταν η καθυπόταξη των Φατιμιδών Αράβων της Κοίλης Συρίας και η εδραίωση της εξουσίας του επί των Ιρανικών φύλων της Κεντρικής Ασίας.Απώτερος στόχος, βέβαια, ήταν η εξαπόλυση σύσσωμου του Ισλαμικού κόσμου εναντίον των "απίστων", πράγμα λογικό, αφού οι Σελτζουκικές φυλές αποτελούσαν νεοπροσύλλητα μέλα του Ισλάμ, μιας θρησκείας που επιδοκιμάζει τη χρήση του ξίφους για τη διάδοσή της. Η Μικρά Ασία δεν αποτελούσε άμεσο στόχο του Σουλτάνου και το τελευταίο πράγμα που επιθυμούσε εκείνη τη στιγμή ήταν ένα ανοικτό μέτωπο εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία, στα μάτια των ξένων ηγεμόνων, που δε γνώριζαν τις εσωτερικές έριδες και την κατάπτωση, εξακολουθούσε να αποτελεί τη στρατιωτική υπερδύναμη του Ανατολικού κόσμου. Ένας από τους όρους της συνθήκης ήταν βέβαια και η παύση των επιδρομών στις αυτοκρατορικές επαρχίες. Ο Σουλτάνος όμως, παρά τον τίτλο του, αδυνατούσε να ελέγξει τις διάσπαρτες τουρκομανικές φυλές οι οποίες ζούσαν σύμφωνα με τις παραδόσεις των απείθαρχων νομαδικών φύλων της Κεντρικής Ασίας. Υπάκουγαν στην εξουσία του Σουλτάνου μόνο όταν εξαναγκάζονταν ή όταν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Οι επιδρομές λοιπόν, συνέχιζαν ανεξέλεγκτες, υπό την ηγεσία ημιανεξάρτητων Τουρκομάνων ηγεμόνων.

Η αποτυχία του Ρωμανού να πατάξει αποφασιστικά τους Σελτζούκους έδωσε την ευκαιρία στην, ούτως ή άλλως εχθρικά διακείμενη, οικογένεια των Δουκών και στους υποστηρικτές αυτών να αρχίσουν να συνωμοτούν  ανοικτά εναντίον του. Η θέση του στον θρόνο ήταν τόσο επισφαλής, ώστε το 1070 αδυνατούσε πλέον να εγκαταλείψει το παλάτι. Τον Φεβρουάριο του 1071 απέστειλε πρεσβεία στον Σουλτάνο για την ανανέωση της συνθήκης. Ο Αλπ Αρσλάν προκειμένου να επικεντρώσει την προσοχή του εναντίον των Σιιτών Φατιμιδών της Αιγύπτου και της Συρίας, δέχθηκε την ανανέωση της συνθήκης και τον επόμενο κιόλας μήνα ξεκινούσε την πολιορκία της πρωτεύουσας των Αράβων, το Χαλέπι, τη μεγάλη πόλη της Βόρειας Συρίας και μία από τις αρχαιότερες του κόσμου.

Με τον αντίπαλό του απασχολημένο σε μία τέτοια δύσκολη πολιορκία, ο Ρωμανός μπορούσε τώρα να εκστρατεύσει μέχρι την Αρμενία και να ανακαταλάβει τα συνοριακά οχυρά που είχαν καταλάβει οι Τούρκοι και μετατρέψει σε ορμητήριά τους για τις εισβολές στα Θέματα της Ανατολίας. Κατόπιν, με τα ανατολικά του σύνορα εξασφαλισμένα, θα ήταν σε θέση να εκστρατεύσει βαθιά μέσα στην καρδιά του Σουλτανάτου, μέχρι τον Ευφράτη, και να απαλλαγεί από τον τουρκικό κίνδυνο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως, θα διέθετε το τακτικό πλεονέκτημα των κινήσεων, αφού ο Αλπ Αρσλάν θα ήταν απομακρυσμένος και ευάλωτος.

Την άνοιξη του 1071 αποφάσισε να διακινδυνεύσει τα πάντα σε μία εκστρατεία μεγάλης κλίμακος και αποφασιστικής σημασίας. Έτσι, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 13 Μαρτίου 1071, την ίδια μέρα που στο Δυτικό μέτωπο έπεφτε και το τελευταίο προπύργιο της Βυζαντινής εξουσίας, το Μπάρι, στα χέρια του ικανότατου Νορμανδού τυχοδιώκτη Ροβέρτου Γυισκάρδου (πανούργου), ο βασιλικός δρόμωνας με τα αυτοκρατορικά εμβλήματα απέπλευσε από την Κωνσταντινούπολη για να περάσει στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου, όπου θα συγκεντρωνόταν το όλο το στράτευμα.

Σύμφωνα με τις  μεσαιωνικές πηγές, στις οποίες υπάρχει πάντα το στοιχείο της υπερβολής, ο αριθμός της στρατιάς κυμαινόταν από 100.000 έως 1.000.000 άνδρες. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες της Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή, καθώς και τα ιστορικά μεγέθη των στρατών της εποχής, ο αριθμός των 100-120.000 μαχίμων αγγίζει πολύ περισσότερο την πραγματικότητα. Σε αυτόν τον αριθμό όμως, δεν συμπεριλαμβανόταν το πλήθος των μηχανικών, εφοδιαστών και λοιπού βοηθητικού προσωπικού, το οποίο εξυπηρετούσε τα μεταγωγικά, τις πολιορκητικές μηχανές, και οτιδήποτε αφορούσε τη διοικητική μέριμνα του στρατεύματος, και θα έκανε το στράτευμα να φαντάζει υπέρογκο. Ο Ρωμανός δεν μπορούσε να κρύψει την υπερηφάνειά του για το γεγονός ότι η στρατιά που είχε συγκροτήσει και εκπαιδεύσει με τιτάνιο προσωπικό αγώνα, αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις που είχε συγκεντρώσει η Αυτοκρατορία από τα χρόνια του Βασίλειου Β'. Για να το πετύχει αυτό, είχε περικόψει τις περιττές και άσκοπες παροχές των αμέτρητων κρατικών αξιωματούχων της Βασιλεύουσας, επιβάλλοντας τους βαριά φορολογία και ξεσηκώνοντας ακόμα περισσότερο το εναντίον του μένος. Με τη βοήθεια της Θεοτόκου όμως, μία νίκη επί των Σελτζούκων θα ματαίωνε τα συνωμοτικά σχέδια της δυναστείας
των Δουκών και θα εδραίωνε τη θέση του ως Αυτοκράτορα στα μάτια του λαού των επαρχιών ο οποίος υπέφερε από τις συνεχείς λεηλασίες...

Ουφ, βαρέθηκα, θα ρίξω μια ματιά σε τίποτα χρήσιμο (πχ  thread για στριπτηζάδικα!!!)

 

[kaytos]

Ιστορίας  συνέχεια  (και όποιος αντέξει)

...Ο σουλτάνος, δέν είχε αφήσει  περιθώρια γιά ανάπαυλα στό Ρωμανό. Τόν Δεκέμβριο του 1070 είχε εξαπολύσει τούς ταχύτατους ιππείς του καί κατέλαβε τίς πόλεις Μάντζικερτ καί ʼρτσε της Αρμενίας. Επόμενος στόχος του, ήταν μια άλλη Αρμενική πόλη, η Έδεσσα (Ούρφα), αλλά ο Ρωμανός είχε ήδη αποφασίσει νά κτυπήσει τόν εχθρό στά εδάφη του αντί νά τόν καταδιώκει σέ  έδαφος της Αυτοκρατορίας.

Με την έναρξη της εκστρατείας, το ηθικό των στρατιωτών  ήταν εξαιρετικά χαμηλό. Το πνεύμα  ηττοπάθειας, με το  οποίο είχε  διαποτιστεί τόσο καιρό το στράτευμα, όντας ανεκπαίδευτο, απόλεμο και παραμελημένο από την πολιτική ηγεσία για πολύ μεγάλο διάστημα, και έχοντας υποστεί αλλεπάλληλες ήττες,, εξακολουθούσε να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.Οπουδήποτε και αν κοιτούσε γύρω του, ο Ρωμανόςγέμιζε απόγνωση και απελπισία. Ξένοι μισθοφόροι, Νορμανδοί, Κουμάνοι, Πετσενέγοι, ύποπτοι να αυτομολήσουν  με την πρώτη ευκαιρία. Και επιπλέον, γνώριζε καλά ότι η μαχητικότητα της στρατιάς  τελούσε σε άμεση εξάρτηση από την μαχητικότητα και την νομιμοφροσύνη των αξιωματικών του ? και  από αυτούς, λίγους μπορούσε να εμπιστεύεται.

Ο αρχηγός των Νορμανδών μισθοφόρων, ο ικανός πολεμικά τυχοδιώκτης  Ρουσέλ ντε Μπαγιέλ ,ήταν γενναίος και αποτελεσματικός στη μάχη, αλλά αναξιόπιστος κι αυτός, όπως όλοι οι Φράγκοι. Ο Μάγιστρος, Αρμενικής καταγωγής, Ιωσήφ Ταρχανιώτης ήταν εμπειροπόλεμος, αλλά με καλές σχέσεις με τους Δούκες.Οι αξιωματικοί τους οποίους μπορούσε να εμπιστεύεται ήταν τρεις παλιοί  γνώριμοί του, οι οποίοι ήταν πάντοτε πιστοί στο πρόσωπό του: ο Μάγιστρος  Νικηφόρος Βασιλάκιος, ο Δομέστικος (=Αρχιστράτηγος) των Σχολών (=Τάγματα) της Δύσης Νικηφόρος Βρυέννιος και ο Καππαδόκης στρατηγός Θεόδωρος Αλυάτης. Αυτοί, επικεφαλής των εμπειροτέρων ανδρών από τα Θέματα της Αυτοκρατορίας, θα αποτελούσαν την κύρια δύναμη  στον επικείμενο αγώνα.

Από την έναρξη της εκστρατείας, και κατά τη διάρκειά της, οι κακοτυχίες και τα άσχημα προμηνύματα αποτελούσαν συντροφιά της στρατιάς, πράγμα που ενέτεινε την ανησυχία του Ρωμανού και τον έκαναν να δείχνει απόμακρη και επιθετική συμπεριφορά  στους στρατιώτες του. Μέχρι την άφιξη της στρατιάς στην Αρμενία, που αποτελούσε και τον αντικειμενικό σκοπό της εκστρατείας, το ηθικό παρέμεινε χαμηλό, τα νεύρα τεντωμένα, και ο Ρωμανός βυθισμένος σε άσχημες σκέψεις, τόσο για τα μελλούμενα, όσο και γι? αυτά που άφηνε πίσω του. Και η αλήθεια ήταν ότι, ξεκινώντας την εκστρατεία, ο Ρωμανός  άφηνε εκτεθειμένα  τα νώτα του, τόσο στην Κωνσταντινούπολη, όσο και στις επιλογές του μέσα στο στράτευμα.

Αναχωρώντας για την εκστρατεία, ο Ρωμανός δεν είχε λάβει  μέτρα εναντίον των ραδιούργων Μιχαήλ Ψελλού και Ιωάννη Δούκα, με μόνη εξαίρεση την εξορία του τελευταίου στην Βιθυνία και την  παρουσία του μεγαλύτερου γιού του, του Ανδρόνικου, στο στράτευμα, τον οποίον κρατούσε δίπλα του στην εκστρατεία, ώστε να τον εποπτεύει και να εξασφαλίζει και την νομιμοφροσύνη του πατέρα του.Του ανέθέσε, μάλιστα, και την διοίκηση της οπισθοφυλακής του στρατεύματος, την οποία αποτελούσαν  εφεδρικά στρατεύματα, αμφιβόλου μαχητικότητας.

Στίς αρχές Μαΐου 1071, η στρατιά  έφθασε στήν Καισάρεια όπου συνεκλήθη πολεμικό συμβούλιο. Εκεί κατετέθησαν πολλά επιχειρήματα από στρατηγούς, γιά νά μήν διεκπεραιωθεί η εκστρατεία σέ εχθρικό έδαφος αλλά νά ακολουθήσουν τήν ίδια αμυντική τακτική πού ακολουθούσαν στις προηγούμενες εκστρατείες. Ο Ρωμανός όμως επέμενε νά προχωρήσουν, δεδομένου ότι η αμυντική τακτική των προηγούμενων ετών ήταν ατελέσφορη. Ο κύβος ερίφθη καί η στρατιά προχώρησε μέσω Σεβάστειας καί Κολωνείας πρός τήν Θεοδοσιούπολη (Ερζερούμ), ενώ ο Ρωμανός ήλπιζε ότι αυτή η κίνηση θά ανάγκαζε τόν Τούρκο σουλτάνο νά έρθει σέ διαπραγματεύσεις πρός σύναψη συμφώνου ειρήνης.

Τα τέλη Ιουνίου  βρίσκουν τη στρατιά  στη Θεοδοσιούπολη (σημερινό Ερζερούμ),  τελευταίο σταθμό πριν το Ματζικέρτ, όπου ο Ρωμανός διευθέτησε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Οι πιο πρόσφατες πληροφορίες των αγγελιαφόρων ήθελαν τον Σουλτάνο να βρίσκεται στο Χαλέπι, κινούμενος ταχύτατα βόρεια, προς την Αρμενία επικεφαλής μίας δύναμης περίπου 15.000 ανδρών, για να αντιμετωπίσει την απροσδόκητη εισβολή.Έκτοτε δεν είχε λάβει καμία περαιτέρω πληροφορία για τις κινήσεις του, αλλά η απόσταση που έπρεπε να καλύψει ήταν τουλάχιστον 600 χιλιόμετρα, τη στιγμή που για τον ίδιο απαιτούνταν  150. Είχε το χρόνο να ξεκουράσει τη στρατιά και να φθάσει  στο Ματζικέρτ πριν τον αντίπαλό του.

Όσο περίμενε τον εχθρό, ο Ρωμανός αποφάσισε να διαιρέσει τον στρατό σε δύο τμήματα.Το πρώτο το έθεσε  υπό τις διαταγές του Ιωσήφ Ταρχανιώτη, ο οποίος θα κατελάμβανε το Χλίατ (Αχλάτ), περίπου 50 χιλιόμετρα  νότια του Ματζικέρτ. Το Χλίατ, ένα από τα κυριότερα ορμητήρια των τουρκικών επιδρομών,  φυλασσόταν μόνο από  τοπική φρουρά. Με την κατάληψή του, ο ο Ρωμανός ήλπιζε να αποκλείσει τη δυνατότητα πρόσβασης του Σουλτάνου προς το Ματζικέρτ και ταυτόχρονα θα προφύλασσε το δεξιό πλευρό της στρατιάς από αιφνιδιαστικές επιθέσεις, την ώρα που ο ίδιος, επικεφαλής του δευτέρου τμήματος, θα  κατελάμβανε το Ματζικέρτ (σημερινό Μαλαζγκέρτ).

Η δύναμη του Ταρχανιώτη περιείχε στις τάξεις της τους πλέον έμπειρους στρατιώτες: 20.000 ιππείς και βαρύ πεζικό, καθώς και τους  Νορμανδούς σιδερόφρακτους ιππότες του Ρουσέλ (Ρουσέλιος για τους Βυζαντινούς), ένα σύνολο 27000 περίπου ικανών μαχητών.

Οι ενστάσεις των αξιωματικών για τη διαίρεση του στρατεύματος, απορρίφθηκαν ως αβάσιμες.Αφενός η μικρή φρουρά του Χλιάτ θα υπέκυπτε γρήγορα. Αφετέρου, η απόσταση Χλιάτ-Ματζικέρτ ήταν μικρή και ο Ταρχανιώτης είχε  τον χρόνο να το καταλάβει και να επιστρέψει πάλι στο Ματζικέρτ για να λάβει μέρος στη  μάχη.

Μετά τη διαίρεση του στρατεύματος, ο Αυτοκράτορας ανέλαβε το υπόλοιπο στράτευμα  και κατευθύνθηκε προς το Ματζικέρτ, στο οποίο έφτασε στις 15 Αυγούστου 1071. Θεωρώντας ότι κατείχε πλέον το στρατηγικό και πλεονέκτημα έναντι ενός ολιγάριθμου αντιπάλου, για τον οποίο θεωρούσε ότι βρισκόταν ακόμη μακριά, στρατοπέδευσε έξω από τα τείχη της πόλης, αναμένοντας ειδήσεις από το απόσπασμα του Ταρχανιώτη.

Την ίδια ώρα , 50χιλιόμετρα νότια του Ματζικέρτ το απόσπασμα του Ταρχανιώτη είχε φθάσει στο Χλίατ. Η φρουρά, έντρομη απέστειλε αγγελιαφόρους στό στρατόπεδο του Αλπ Αρσλάν στήν Ιεράπολη γιά νά του αναγγείλουν τό τρομερό νέο. Ο Σουλτάνος αιφνιδιάστηκε από τήν έξοχη στρατηγική κίνηση του αντιπάλου του καί κατάλαβε ότι αν έχανε τά αρμενικά εδάφη, τή στιγμή πού αυτός ήταν στήν Συρία, θά διαλυόταν τελείως η δύναμή του, τό κύρος του θα κατέρρεε καί τό κράτος του δέν θά βρισκόταν σε επισφαλή θέση. Η αντίδρασή του ήταν ακαριαία. Έστειλε παντού αγγελιαφόρους, ζητώντας από τούς μουσουλμάνους της Βαγδάτης, του Ισπαχάν, τούς Κούρδους του Βορείου Ιράκ, τούς Μουσουλμάνους της Συριακής ερήμου, βοήθεια γιά ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) κατά των απίστων. Αμέσως ξεκίνησε μία  κεραυνοβόλα πορεία γιά νά καλύψει τήν απόσταση πού τόν χώριζε από τά αυτοκρατορικά στρατεύματα, κατά τήν διάρκεια της οποίας έσκασαν από τήν εξάντληση πολλά άλογα. Στίς 20 Αυγούστου μέ ξαφνική έφοδο, ο Ρωμανός κατέλαβε τό Μαντζικέρτ ενώ  τήν ίδια ώρα οι Ρουσέλ καί Ταρχανειώτης λιποτακτούσαν καί εγκατέλειπαν τόν άτυχο αυτοκράτορα, ο οποίος αγνοούσε τήν προδοσία τους. Η αριστοκρατία της πρωτεύουσας, φαίνεται    πως έκανε καλά τή δουλειά της, έχοντας πλέον ως μοναδικό σκοπό της, τήν εξόντωση όχι των εισβολέων αλλά εκείνου πού προσπαθούσε νά σώσει τήν πατρίδα του.Οι Ρουσέλ και Ταρχανειώτης
εγκατέλειψαν το Χλιάτ, χωρίς ποτέ να ειδοποιήσουν τον Ρωμανό για τις κινήσεις τους και χωρίς ποτέ να επανενωθούν με το κύριο σώμα του στρατού.Τα ίχνη τους, εμφανίζονται  πολύ αργότερα στην Μελιτηνή (Μαλάτυα), 150 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά! Οι πιθανότητες να αιφνιδιάστηκαν και να κατανικήθηκαν από τουρκικές δυνάμεις, είναι μηδαμινές, αν όχι μηδενικές. Ακ
όμη και σε αυτή την περίπτωση όμως, θα μπορούσαν να αποστείλουν έναν αγγελιαφόρο στο Ματζικέρτ για να ενημερώσει τον Ρωμανό για την κατάσταση.

Ο Ταρχανιώτης ήταν ένας έμπειρος, γενναίος στρατηγός, επικεφαλής ενός ισχυρού αποσπάσματος  27.000 βετεράνων, δύναμης ίσης με  τον στρατό του Αλπ Αρσλάν. Η εξαφάνισή του χωρίς κανένα ίχνος ενισχύει τις φήμες περί εσκεμμένης προδοσίας εκ μέρους του. Η εικασία αυτή επιβεβαιώνεται από την εξέλιξη των γεγονότων που θα επακολουθούσαν. Το γεγονός πάντως, ήταν ότι το πιο εμπειροπόλεμο τμήμα της στρατιάς  είχε εγκαταλείψει το Ρωμανό λίγες ημέρες πριν τη μάχη?

ʼντε να ετοιμαστούμε  και για καμιά βόλτα!!!

 

[Andras37Athina]

Πού τα θυμάσαι ρε θηρίο;Τη σκηνή με την τύφλωση του Ρωμανού τη θυμάσαι;

Πολύ προβληματικά τα special effects στη συγκεκριμένη σκηνή, όπως και γενικότερα στις σειρές και στα έργα της εποχής εκείνης. Ο Βασταρδής μετά την "τύφλωσή του", φαινόταν λές και του είχες πασαλείψει τη μούρη και τα μάτια με τυριά και τομάτες από πίτσα.

 

[kaytos]

Πολύ προβληματικά τα special effects στη συγκεκριμένη σκηνή, όπως και γενικότερα στις σειρές και στα έργα της εποχής εκείνης. Ο Βασταρδής μετά την "τύφλωσή του", φαινόταν λές και του είχες πασαλείψει τη μούρη και τα μάτια με τυριά και τομάτες από πίτσα.

Ψιλοβαριέμαι προς το παρόν, μα κάποια στιγμή θα γράψω και την γτελευταία "πράξη"  του δράματος, ελπίζω μόνο να μην ξενερώνουν τα μέλη...

 

[lambros]

Ο Βασταρδής μετά την "τύφλωσή του", φαινόταν λές και του είχες πασαλείψει τη μούρη και τα μάτια με τυριά και τομάτες από πίτσα.

Σοβαρα? Πως δεν πηρε χαμπαρι αυτη τη σκηνη η ...κορη του για να την εφαρμοσει σε καποιο απο τα σηριαλ που συγγραφει?
Και μαλιστα ετσι οπως εχει τη λοξα να θελει να πρωταγωνιστει στις σεξουαλικες σκηνες στο ρολο της "μοιραιας ερωτικης γυναικας", το τυρι και τη τοματα θα τα πασαλειβε πανω της!

 

[abcdef]

Οι απαράδεκτοι
Kojak
Miami Vice
The Saint
The Persuaders

 

[Andras37Athina]

Σοβαρα? Πως δεν πηρε χαμπαρι αυτη τη σκηνη η ...κορη του

Μιλάμε για ΤΟ ζώον. Αλλήθωρη, ηλίθια, χοντρή, πατσαβούρα, αλλά και αρρωστάκι, δεδομένου ότι γράφει σήριαλ για την πάρτη της, κρατώντας και πάλι για τη πάρτη της το ρόλο της μοιραίας γυναίκας, που κλέβει κάτι μαλακοκάβληδες από πραγματικές μουνάρες-γυναίκες.

Απορώ για τα ζώα που παραγγέλνουν, ή αγοράζουν τις σειρές της, καθώς και με τα ζώα που κάθονται και τις παρακολουθούν.

 

[donsanto]

[καλα φιλε ποιοσ εισαι ....γραπσε κι αλλα να γουσταρουμε...μετα απο καμια ωολτα να διαωαζουμε και λιγο απο ιστορια... να κανουμε και ξεχωριστο ποστ μονο για σενα ...δεν κανω πλακα γουσταρω!!!!

 

Ε.R (Στην Εντατική). Ισως η πιο αληθοφανής σειρά που έχει ποτέ γυριστεί.

 

[Fazer600]

Μιας κι εγώ μεγάλωσα στη δεκαετία του 80 έβλεπα ανελλιπώς τις εξής σειρές:
Σκανδαλιές στο γυμνάσιο Ντεγκράσι
Ο Θησαυρός της Βαγίας (με μια ομάδα παιδιών που έψαχναν ένα θησαυρό των Γερμανών.Απο λογοτεχνικό βιβλίο ήταν)
Περιπολικά εν δράση (κάθε Κυριακή στην ΕΡΤ)
Οικόγένεια Σάλιβανς
Ορκιστείτε παρακαλώ
Dukes
Ο ιππότης της ασφάλτου
Πατήρ υιός και πνεύμα (Κωνσταντίνου-Φραγκούλη-Παπαδόπουλος)

Έβλεπα και άλλες περιστασιακά!

 

[kaytos]

[καλα φιλε ποιοσ εισαι ....γραπσε κι αλλα να γουσταρουμε...μετα απο καμια ωολτα να διαωαζουμε και λιγο απο ιστορια... να κανουμε και ξεχωριστο ποστ μονο για σενα ...δεν κανω πλακα γουσταρω!!!!

Ωραία τα λες, εσύ βολτούλα κι εμείς να γράφουμε