Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Η πατριαρχική εξουσία, ως θρησκευτικός μισογυνισμός και κοινωνική ανισότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην προσπάθειά της να σβήσει από τη μνήμη της εργαζόμενης ανθρωπότητας τους αιώνες της μητριαρχίας και της ισοκατανομής, που οδήγησαν με επιτυχία το ανθρώπινο είδος από τις σπηλιές και την κατάσταση του τετράποδου στο σκεπτόμενο δίποδο και από εκεί στον πολιτισμό, έκανε ότι μπορούσε και συνεχίζει να κάνει όσα μπορεί για να υποβαθμίζει τη γυναίκα σε «σκουλήκι που σέρνεται» κρύβοντας την ομορφιά και τη θηλυκότητα της, την στοργικότητα και τον ανθρωπισμό της, την πρακτική σκέψη και τη φαντασία της καταδικάζοντάς την για αιώνες στην διπλή δουλεία ως γυναίκα και ως άνθρωπο.
Κι όταν, ως καπιταλισμός, χρειάστηκε φτηνή ανθρώπινη εργασία, την έβγαλε από το σπίτι-φυλακή, σπρώχνοντάς την σε μια τρίτη δουλεία ως εργαζόμενη, τη μισθωτή δουλεία., μέχρι τη στιγμή που οι εργαζόμενες γυναίκες έσμιξαν στα οδοφράγματα των αγόνων με τους εργαζόμενους άντρες τους διεκδικώντας κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καθιέρωση της κοινωνικής ισότητας για όλους, τότε κάποιοι έβγαλαν το κεφάλαιο από τη δύσκολη θέση προτείνοντάς του, με αφορμή την απεργία των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας που έγινε στην Νέα Υόρκη την 8η Μαρτίου 1857, την καθιέρωση της Ημέρας της Γυναίκας. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο μύλο του καπιταλισμού και του κρατικοκαπιταλισμού και η ημέρα της γυναίκας εκφυλίστηκε από σύμβολο αγώνων ενάντια στον καπιταλισμό και για την κοινωνική ισότητα σε ημέρα λουλουδιών και συμπάθειας των εκφραστών της πατριαρχικής εξουσίας προς τις γυναίκες.
Οι γυναίκες, όμως, πότε ως Λυσιστράτες, πότε ως Πραξαγόρες, πότε ως ‘μάγισσες’ ενάντια στον σκοταδιστικό μεσαίωνα, πότε ως ‘σουφραζέτες’, όπως υποτιμητικά ονόμασαν οι εξουσιαστές τις αγωνιζόμενες ενάντια στην φαλλοκρατική εξουσία και στην κοινωνική αδικία, πότε ως Υπατίες και Μαρίες Κιουρί, αλλά και πότε ως "τα κορίτσια της βροχής" του πλανήτη, έδιναν και δίνουν, ως το δυναμικό και ασυμβίβαστο ‘μισό του ουρανού’ δίπλα-δίπλα με τους εργαζόμενους και αγωνιζόμενους άντρες τους, τους πατεράδες, τους αδερφούς και τα παιδιά τους, τον αγώνα τους για την κοινωνική απελευθέρωση, γνωρίζοντας πώς αυτός ο αγώνας θα τελειώσει με την κατάργηση της πατριαρχικής εξουσίας που ριζώνει στην ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, με την κατάργηση του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι γυναίκες, ως μάνες, κόρες, αδερφές κι ως συντρόφισσες, ως πηγές ζωής, αγάπης και δημιουργίας πολιτισμού, γνωρίζουν πως η πραγματική ημέρα της γυναίκας θα γιορταστεί όταν θεμελιωθεί η κοινωνική ισότητα, η Άμεση Δημοκρατία και η Αταξική Κοινωνία, όταν επιτέλους όλες οι ημέρες θα είναι ίδιες και για όλους, θα είναι ημέρες ελεύθερων ανθρώπων.
Θα αγωνιζόμαστε μέχρι να κερδίσουμε...
