Το γεγονός οτι έχουμε τρία κακουργήματα, με θύματα ανήλικα παιδιά, σε διάστημα λιγότερο των 60 ημερών, σε μία χώρα μικρή όσο η Ελλάδα, και κοντά δέκα, στο διάστημα των τελευταίων 12 μηνών, στην ίδια χώρα, θα έπρεπε να σου λέει κάτι. Ναι, ότι λές υπήρχε πάντοτε, όχι όμως στη συχνότητα και αναλογία που υπάρχει σήμερα.
Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό. Το Μπούλινγκ δεν ήταν ποτέ καμπανάκι αυτοβελτίωσης. Και, κατα περιπτώσεις οδηγούσε σε πραγματικές τραγωδίες, με αυτοκτονίες εφήβων. Η διαφορά ήταν οτι αυτοί που έκαναν μπούλινγκ τρώγανε το ξύλο της αρκούδας, αργά η γρήγορα, είτε απο τους ανθρώπους γύρω απο τα θύματα, είτε απο τις οικογένειές τους, και εκεί κάπου τελείωνε το παραμύθι. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, όσοι μπορούσαν, συμμετείχαν. Ποιός δε θυμάται το σπασικλάκι στην αυλή του γυμνασίου ή λυκείου, που το βάζανε στη μέση και το ξεβρακώνανε, δέρνανε, ακόμα και κψλοδαχτυλιάζανε (γιατί δεν τολμούσαμε να το πάμε παραπέρα, θα μας τα ξεριζώνανε οι πατεράδες μας) και όλοι οι υπόλοιποι απλά σπάγαμε πλάκα.