Θα σου πω πού το πάω.
Σε καμία περίπτωση, δεν το λέω για τον νηματοθέτη (δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο και εύχομαι να είναι καλά και ευτυχισμένος ό,τι κι αν κάνει) αλλά με αφορμή τον νηματοθέτη.
Πάντα, πρέπει να βλέπουμε και πίσω από τα λόγια και τις πράξεις κάποιου.
Π.χ. σου λέει η άλλη ότι θέλει να σου δώσει κώλο. Της βάζεις δάχτυλο με λιπαντικό. Πονάει. Σταματάει. Ξαναπροσπαθείτε την επόμενη φορά. Τα ίδια. Και στο τέλος, δε σου δίνει κώλο ποτέ. Τι συμπέρασμα βγάζεις; Ότι δε θέλει να σου δώσει κώλο. Είναι σαν να λες ότι θέλεις να μάθεις π.χ. ισπανικά. Πηγαίνεις στο πρώτο μάθημα, δεν ξαναπατάς και τα παρατάς. Ε, δεν ήθελες να μάθεις ισπανικά. Άλλο πράγμα ήθελες. Δεν έχω ακούσει καμία γυναίκα που να μην πόνεσε, που να μην φοβήθηκε, όταν άρχισε να δίνει κώλο. Προφανώς, ήθελαν να ευχαριστήσουν τον "σύντροφό" τους και για αυτό, υπέμειναν αυτό το "μαρτύριο" (γιατί στην αρχή τουλάχιστον, περί μαρτυρίου πρόκειται!)
Π.χ. σε κοιτάζει η γκόμενά σου και κλαίει. Γιατί κλαίει; Κάποια σκέψη κάνει και της προκαλείται κλάμα. Ποια είναι αυτή; Μήπως θέλει να σου πει κάτι και δεν μπορεί; Τι; Μήπως σε αγαπάει πολύ και φοβάται ότι σε χάνει; Γιατί; Μήπως σε μισεί; Σε απεχθάνεται; Μήπως της θυμίζεις έναν πρώην της που αγαπάει ακόμα; Της θυμίζεις τον πατέρα της που έχει πεθάνει; Εγώ, πάντως, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια να κοιτάζει κάποιον στα μάτια και να κλαίει επειδή τον γουστάρει. Μου φαίνεται πολύ υπερβολικό. Εσένα;