Κάθε αγορά συνήθως έχει ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο οι εταιρείες που ασχολούνται και προσφέρουν τα αγαθά ή τις υπηρεσίες τους μπορούν να αντλήσουν και αυτό το ποσό γίνετε το μήλο της Έριδος ή καλύτερα το αντικείμενο του ανταγωνισμού. Κάθε εταιρεία προσπαθεί με κάθε τρόπο, πολλές φορές χωρίς φραγμούς να αντλήσει το μεγαλύτερο ποσοστό της "πίτας". Και αυτό το πετυχαίνει με δύο τρόπους. Αυξάνοντας τα έσοδα και μειώνοντας τα έξοδα. Η επιτυχία στον καπιταλισμό όμως πολλές φορές είναι αντιστρόφως ανάλογη με την κοινωνική πολιτική ή την ηθική που εφαρμόζει στις πολιτικές της η κάθε εταιρεία.
Η μετάγγιση λοιπόν ενός καπιταλιστικού μοντέλου διαχείρισης σε ένα κράτος σίγουρα θέτει ερωτηματικά κατά πόσο είναι δυνατόν ένα "ανήθικο" σύστημα που σκοπό έχει μόνο το κέρδος να μπορέσει να φέρει καλό σε ένα λαό και αν είναι η ορθή λύση.
Ο κρατικός καπιταλισμός ως σύστημα διακυβέρνησης βασίζεται στους νόμους της αγοράς, στους ίδιους νόμους και κανόνες που λειτουργούν πολυεθνικοί κολοσσοί όπως η Google και η Αpple αλλά και πιο παραδοσιακές επιχειρήσεις όπως οι εφοπλιστικές δραστηριότητες. Ο κρατικός καπιταλισμός ΔΕΝ είναι το definition του καπιταλισμού όπως τον ξέρει το ΚΚΕ ή τον διαλαλεί το ΠΑΜΕ ούτε αντιπροσωπεύει όλες τις μορφές του καπιταλισμού. Δεν θα αναλωθώ σε αναλύσεις σε αυτό το κεφάλαιο για να εξηγήσω τί εστί Google, Apple, έλληνες εφοπλιστές ή πόσο μάλλον ποιο είναι το μείγμα διακυβέρνησης που στηρίζεται από αυτό το τρίπτυχο. Αν κάποιος αναγνώστης θέλει μπορεί να ψάξει και θα δει ότι μιλάμε για το cream de la cream της παγκόσμιας επιχειρηματικότητας και υπαλληλικής ικανοποίησης.
Εκεί που θά'θελα να εστιάσω το παρόν κεφάλαιο είναι στο θέμα του ότι ο κρατικός καπιταλισμός, βασισμένος στη κορυφαία μορφή καπιταλιστικής νόησης δίδει τη μεγαλύτερη βαρύτητα σε κάποιος συγκεκριμένους πυλώνες για να στηρίξει το όλο εγχείρημα. Και ένας από αυτούς, ίσως ο σημαντικότερος όλων είναι η ηθική. Και η ηθική είναι θέμα αντικειμενικά αντίληψης, μόρφωσης και υποκειμενικά δυστυχώς και χαρακτήρα.
Για να λειτουργήσει η Ελλάς ΑΕ χρειάζεται ηγέτες. Ανθρώπους που ξέρουν από μέσα και άριστα τη λειτουργία του καπιταλισμού. (Για αυτό και οι πολιτικοί μας είναι άχρηστοι). Άνθρωποι που ενώ είναι πρώτοι σε αυτό που κάνουν για δικό τους κέρδος, αισθάνονται ένα εσωτερικό, προσωπικό κάλεσμα να κάνουν κάτι καλό για τον τόπο τους. Δε θα το αποκαλούσα πατριωτισμό. Θα το αποκαλούσα ηθική υποχρέωση που αισθάνονται οι ίδιοι μιας και έχουν χορτάσει και από χρήματα και από επιτυχίες. Τους πεινασμένους (πολιτικούς) ο κρατικός καπιταλισμός δεν τους χρειάζεται ούτε τους έχει ανάγκη.
Εκεί, μέσα στο χαρακτήρα του ατόμου είναι που η ηθική μεταμορφώνει το σύστημα του καπιταλισμού από αγοραίο σε κρατικό. Εκεί οι ηγέτες, γιατί το σύστημα είναι πολυμετοχικό, μεταπλάθουν έννοιες όπως το κέρδος της αγοράς σε όφελος του λαού κ.τ.λ
Άτομα λοιπόν σαν τον Ανδρέα Βγενόπουλο είναι πιθανοί ηγέτες με ήθος. [ ΤΟΝΙΖΩ ότι τον βάζω σαν ιδεατό παράδειγμα γιατί πάει και αυτός γυρεύοντας] Γιατί από τη μία έχει χορτάσει από τιμές, χρήματα και δόξα και από την άλλη τελευταία δείχνει ότι έχει μια εσωτερική ανάγκη (ηθική?) να κάνει κάτι καλό για τον τόπο του. Και ιδεολογικά είναι από τους πρώτους που μίλησε για κρατικό καπιταλισμό.
στο Μεταξ ή στην καλύτερη