Παρόλο που δεν είμαι γιατρός, ας με επιβεβαιώσει κάποιος γιατρός από τα μέλη (σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι). Οι ενδονοσοκομιακές λοιμώξεις, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και συνήθως είναι από τα πιο δύσκολα προβλήματα. Αυτό μάλιστα που τις κάνει πιο έντονες, είναι η αλόγιστη χρήση νοσοκομειακών αντιβιοτικών (μην νομίζετε ότι δίνουν σε χειρουργημένους ασθενείς amoxil). Γνωστή μου δούλευε ως ιατρικός επισκέπτης και προωθούσε αντιβιοτικά νέας γενιάς σε νοσοκομεία. Όλοι οι γιατροί της έλεγαν ότι τις αντιβιώσεις που πουλούσε, προτιμούσαν να τις βάζουν σε δύσκολα περιστατικά, δηλαδή σε στελέχη μικροβίων τα οποία είναι ανθεκτικά στα υπάρχοντα αντιβιωτικά.
Αυτό το πρόβλημα έχει να κάνει με κάθε είδους νοσοκομείο, δημόσιο ή ιδιωτικό. Επίσης, λόγω και προσωπικών εμπειριών, τα δημόσια νοσοκομεία έχουν όλα τα μηχανήματα για σωστή θεραπεία αλλά δεν έχουν τον ξενοδοχειακό εξοπλισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής: Τα ιδιωτικά μαιευτήρια αναλαμβάνουν μόνο τις εύκολες περιπτώσεις. Αν υπάρχει πρόβλημα σοβαρό είτε δεν σε αναλαμβάνουν, είτε αν υπάρξει πρόβλημα κατά την διάρκεια του τοκετού (πχ. αιμορραγία), σε στέλνουν στο Αλεξάνδρα (αν προλάβουν).