[size=8pt]Από την στιγμή που δεν μπορείς να γνωρίζεις το πραγματικό παρασκήνιο, τότε που τα αντικείμενα έφυγαν από την Ελλάδα, δύσκολο να απαντήσεις εάν το ΥΠΠΟ πράττει ορθά ή όχι.
Γενικά πάντως, δεν μου αρέσει που τα βλέπω σε δημοπρασία.[/size]
Κάπως έτσι.
Το σφάλμα έγινε όταν οι τύποι (το 1991 ή 92 νομίζω) φόρτωσαν καμιά 10ριά (μήπως ήταν και παραπάνω?) container από το Τατόϊ και τα έστειλαν στην Αγγλία. Για να μη ξεχνιόμαστε, πρωθυπουργός (τότε) Μητσοτάκης, υπ. Οικονομικών (έχει την ευθύνη των τελωνείων) Παλαιοκρασάς. Ναi, o ίδιος που τώρα πρόσφατα πήγε κει έφυγε απ τη ΔΕΗ.
Για τα σπίτια, τα χωράφια, τα κτήματα, τα οικόπεδα κλπ, δεν υπάρχει πλέον θέμα, η διαμάχη έχει λυθεί δικαστικώς και τελεσίδικα, και μάλιστα ο Κοκός έσπευσε να εισπράξει τα 4,5 δις δρχ (περίπου) που του επεδίκασε το (διεθνές) δικαστήριο που τελείωσε την υπόθεση απο την Εφορία Αχαρνών. Αποζημιώθηκε (όσο έπρεπε κατά το δικαστήριο) για το κομμάτι της περιουσίας του που του "στέρησε" το δημόσιο, και το θέμα έχει λήξει.
Για τα κινητά, το πράμα είναι κάπως πιo μπερδεμένο:
Και είναι μπερδεμένο για τους εξής λόγους:
Όταν ένα δημόσιο πρόσωπο δέχεται ένα δώρο (επίσημα ή όχι, δεν έχει σημασία) και το δώρα αυτό του δίνεται ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΑΣ που κατέχει όταν του δίνεται, το δώρο ανήκει στο πρόσωπο προσωπικά, ή στο "θεσμό"?
Π.χ. υπουργοί εθνικής αμύνης σε επίσημες επισκέψεις τους σε ξένα κράτη (και ιδίως σε εργοστάσια όπλων) παίρνουν πολλές φορές ως επίσημο δώρο ένα όπλο, συνήθως ένα περιποιημένο μοντέλο από αυτό που παζαρεύουν να αγοράσουν.
Γυρνάνε πίσω με το όπλο στη βαλίτσα.
Σε ποιόν ανήκει το όπλο? Στον υπουργό κ. τάδε, ή στο υπουργείο? ʼλλοι τα κρατάνε, και άλλοι τα δίνουν στις υπηρεσίες τους.
Σαφώς, ηθικότεροι και ορθότεροι είναι αυτοί που τα δίνουν, οπότε το αντικείμενο καταλήγει κάποια στιγμή στο πολεμικό μουσείο ως έκθεμα, με λεζάντα "Δώρο του Υπ. Εθν. Αμ. της Γαλλίας πρός τόν ¨ελληνα Υπ Εθν. Αμ. κ. τάδε, κατά την επίσκεψή του στη Γαλλία το 1955".
Αν το πάρει σπίτι του τι γίνεται?
Κατά τη γνώμη μου τίποτα. Δικό του είναι, ότι θέλει το κάνει. Βάζοντας τον εαυτό μου σε αυτή τη θέση, σκέφτομαι ότι αν κάποιος μου χάριζε μια καραμπίνα FN με όλα τα καλούδια επάνω της, σκαλιστή, σε δρύϊνο ή δερμάτινο κουτί κλπ, (και επειδή μου αρέσουν τα αντικείμενα του είδους) θα το κράταγα.
Τώρα αν η κ. Ερντογάν έρθει επίσκεψη με τον άντρα της και μου φέρει ένα σετ χειροποίητα κεντητά πετσετάκια απο τα χεράκια των παιδιών των οργανοτροφείων που εποπτεύει, μάλλον θα τα έδινα στο μουσείο λαϊκής τέχνης.
Είναι θέμα ενδιαφέροντος.
Επομένως το σε ποιόν ανήκουν τα κινητά που δημοπρατούνται, κατ αρχήν ανήκουν σε αυτόν που τα κατέχει (στον Κοκό μάλλον δηλαδή), και μόνο αν κάποιος αποδείξει ότι το τάδε αντικείμενο με εγκληματικό τρόπο αποκτήθηκε απ τον κατέχοντα (ή σαφώς αποτελεί είδος εθνικής κληρονομιάς ? οπότε θα όφειλε ΜΟΝΟΣ του να το παραδώσει) μπορεί να στραφεί κάποιος κατά της δημοπρασίας. Να το κάνω πιο λιανά: Αν μέσα στα πράγματα του Γεωργίου είναι και ένα κομμάτι από το αέτωμα της Ακρόπολης (που κάποιος του το έκανε δώρο, δε λέω ότι το έκλεψε ο ίδιος), τότε αυτό πρέπει να ξαναπάει στην Ακρόπολη, και καλώς φωνάζει ο Βουλγαράκης. Επίσης, αν μέσα στα πράγματα είναι ας πούμε και μια επιστολή του Ελ. Βενιζέλου προς τον Γεώργιο που κανονικά θα έπρεπε να είναι στο πολιτικό αρχείο των ανακτόρων, πάλι πρέπει να επιστραφεί.
Τώρα αν μέσα στα πράγματα είναι και ένα χρυσοποίκιλτο πορσελάνινο καθικάκι που το χάρισε ο Κινέζος πρεσβευτής στην τότε βασίλισσα για να χέζει πιο καλά ο νεαρός διάδοχος, έ στ΄ αρχίδια μας, ας το πουλήσουν. Δεν αποτελεί εθνικό κειμήλιο ή κάτι τέτοιο το σκεύος.
Οπότε δε μπορούμε να μιλάμε, γιατί δεν ξέρουμε.
Ένα είναι βέβαιο:
Όλο αυτό το σόϊ, ήταν ΑΡΠΑΓΕΣ. Δεν πλήρωναν ποτέ τίποτα, και ότι τους χάριζαν, ΠΟΤΕ δεν το έδιναν παραπέρα για «εθνική» αξιοποίηση (μουσεία κλπ). Έστω κι αν τους ήταν εντελώς άχρηστο. Κράταγαν τα πάντα.
Επομένως ξεκινώντας απ αυτή τη σκέψη, ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ μέσα στα πράγματα του Γεωργίου να υπάρχουν και αντικείμενα που είτε είναι στην κατηγορία του μαρμάρου της Ακρόπολης (όρα συλλογή αρχαίων Μητσοτάκη: που τα βρήκε αυτός?) οπότε για αυτά πρέπει να σταματήσει η δημοπρασία και να επιστραφούν, είτε είναι αδιάφορα (καθικάκια, πετσετάκια κλπ), οπότε ας τα πουλήσουν, δικά τους είναι.
Τώρα: Το γιατί φωνάζει ο Βουλγαράκης, και τι θα βγει απ αυτό, είναι μια άλλη ιστορία.... όλες αυτές οι δουλειές γίνονται και όταν εμείς τις μαθαίνουμε μαθαίνουμε ΜΟΝΟ ΟΣΑ ΑΚΡΒΩΣ πρέπει να μάθουμε... Τίποτα παραπάνω. ʼρα ούτε στο Βουλγαράκη πάει κανένα «μπράβο» για τη φασαρία του. Είτε τη δουλειά του κάνει (γι αυτό είναι Υπ. Πολ., για να προστατεύει την κληρονομιά), είτε κι αυτός στο κόλπο είναι...
Το κακό είναι ότι η έκφραση «θα δείξει» δεν έχει εφαρμογή εδώ. Τίποτα δε θα μαθευτεί, όταν τελειώσει η υπόθεση.
Αυτά.
