Ολοκλήρωσα την σχεδόν 2000 σελίδων ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που έγραψε ο κύριος πρωταγωνιστής της, Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Το έργο του είναι γλαφυρή περιγραφή των κυριότερων γεγονότων του πολέμου αλλά και της δράσης του συγγραφέα, σαν δημοσιογράφος του εαυτού του. Η γραφή του είναι λογοτεχνική και διαβάζεται ευχάριστα και με ενδιαφέρον. Είναι σαν να παρακολουθείς τα έργα του πίσω από τον ώμο του. Βραβεύτηκε κατά την γνώμη μου και όχι άδικα για το βιβλίο με το βραβείο Νόμπελ. Κάποιοι ίσως να θεωρούν ότι το βραβείο, είναι ουσιαστικά βραβείο για την νίκη του απέναντι στον Χίτλερ. Ο ίδιος ήταν κυριολεκτικά ένας αντιΧίτλερ.
Σε αυτόν τον πόλεμο ήταν εκείνος που υποστήριξε την νίκη της Δημοκρατίας απέναντι στον Φασισμό και τον Ναζισμό. Προέβλεψε ως ο πιο διορατικός πολιτικός της εποχής του, την αναμέτρηση της Δημοκρατίας μετά την νίκη επί του Ναζισμού, με την άλλη μορφή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης, τον Κομμουνισμό. Αν και αντιΧίτλερ όπως τον αποκάλεσα, είχε ένα βασικό κοινό με τον Χίτλερ, τον αντικομμουνισμό…
Όσον αφορά για την Ελλάδα, αυτός ήταν ο ηθικός αυτουργός που καλώς (ή κακώς για μερικούς) η χώρα μας έχει την κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Όπως ήταν και ο ηθικός αυτουργός για τα Δεκεμβριανά από τα οποία ξεκίνησε ο εμφύλιος.
Ίσως αντί για τον Μεγάλο της Ιστορίας να γίνονταν ο μοιραίος πολεμοκάπηλος της Ιστορίας αν στις εκλογές του 1945 δεν είχε ηττηθεί. Καθώς από τα συμφραζόμενα στο βιβλίο του, ίσως ο πόλεμος να παρατείνονταν με δική του προτροπή, αυτή την φορά μεταξύ της Βρετανίας και της Σοβιετικής Ένωσης συμπαρασύροντας και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ευτυχώς όμως οι Βρετανοί κουρασμένοι από τον πόλεμο, τον καταψήφισαν.
Πάντως σε αυτόν οφείλεται η σημερινή δημοκρατική μορφή πολιτεύματος που επικρατεί στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Αλλά το κυριότερο σε αυτόν οφείλεται η μακρά περίοδος ειρήνης που απολαμβάνουμε αν και παρεμβάλλεται ο «Ψυχρός πόλεμος» τον οποίο είχε ήδη προβλέψει μετά την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Παραθέτω ένα προσωπικό ανέκδοτο από τα μαθητικά μου χρόνια. Στο φροντιστήριο των αγγλικών, η καθηγήτρια έκανε την ερώτηση στα αγγλικά «ποιος ήταν ο νικητής του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου;». Όλα τα παιδιά είχαμε σαστίσει, καθώς υποθέταμε ότι η νίκη ήταν μία συλλογική προσπάθεια από συμμάχους και ηγέτες και δεν ξέραμε να δώσουμε μία ξεκάθαρη απάντηση. Και τότε ξαφνικά η καθηγήτρια είπε μάλλον με κάποιο στόμφο «Winston Churchill!»
