Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Βαλβέρδε το είπε και μόνος του: "Ίσως να έπρεπε κι εμείς να μην παίξουμε τόσο επιθετικά για να μην δεχθούμε γκολ στην κόντρα". Καταλαβαίνετε πως το "ίσως" στην αρχή της πρότασης είναι απλώς διακοσμητικό, μπαίνει εκεί από την πάγια τακτική των προπονητών να μην τα λένε και πολύ σταράτα, να αφήνουν ερμηνείες, να μην “βγάζουν” τίτλους στις δηλώσεις τους.
Φυσικά και είναι σωστό αυτό που δήλωσε ο Βαλβέρδε, όπως σωστές είναι κι οι περισσότερες κριτικές που διάβασα σε εφημερίδες και sites. Εξίσου λογική είναι η σκέψη πως "αυτά" δεν τα κάνει ο Βαλβέρδε. Στην πρώτη θητεία του στον Πειραιά τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, ελάχιστες φορές παρέκκλινε από αυτά. Ο Ολυμπιακός είχε βασικούς τον Πατσατζόγλου, δίπλα του τον Ντούντου και πιο μπροστά τους τον Μπελούτσι. Σαφής σεβασμός στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, στην ανάγκη για σκληράδα στο κέντρο, για τρεις χαφ, για ασφάλεια στα μετόπισθεν, όχι άμυνα εκτεθειμένη.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός πήγε να κερδίσει το ματς χωρίς κόφτη. Το ότι έπαιξε ο Ντούντου μπροστά από τα στόπερ δεν λέει απολύτως τίποτα. Τον Βραζιλιάνο κάποιοι τον λένε 6άρι, κάποιοι 8άρι. Κάποιοι κεντρικό μέσο, κάποιοι αμυντικό μέσο. Κάποιοι Ντούντου και κάποιοι Ντουντού. Όπως κι αν τον χαρακτηρίζεις, όποια άποψη κι αν έχεις, όπως κι αν τον προσφωνείς, ένα πράγμα δεν αλλάζει. Είναι βαρύς. Όχι όταν είναι σε κακή κατάσταση, όπως πέρσι. Γενικώς, και στα καλά του, βαρύς είναι.
Έχει μέτρα με την μπάλα, έχει πατήματα στην περιοχή, έχει σουτ, έχει και μικρή και μεγάλη πάσα, είναι δυνατός στην προσωπική μονομαχία, αλλά δεν παύει να είναι βαρύς. Δεν έχει έκρηξη, δεν καλύπτει διαγώνια, δεν βοηθάει π.χ τα ακραία μπακ, δεν θα κυνηγήσει παίκτη. Στον χώρο του, ναι, θα μαρκάρει. Μόνο εκεί όμως, δεν θα τρέξει για όλους, δεν θα δώσει ασφάλεια στην άμυνα και περισσότερες επιθέσεις με τα κλεψίματά του.
Με Ντούντου, Ιμπαγάσα και Φουστέρ στον άξονα, ναι, ήρθε πίεση στον Ηρακλή, ευκαιρίες και ένα γκολ, αλλά κι οι άλλοι ποδοσφαιριστές είναι. Δεν είναι ανίκανοι, να τους αφήνεις ανενόχλητους να κάνουν ό,τι θέλουν και να περιμένεις να μην το πληρώσεις. Το μόνο που χρειαζόταν ο Ηρακλής ήταν κάποιον να πλαισιώσει τον Κομπαγιάσι και κάποιον να πάει πάνω στα στόπερ. Ο πρώτος ήταν ο Σολτάνι, ο δεύτερος ο Βέλλιος και το γήπεδο άρχισε να γέρνει.
Δικαιολογίες υπάρχουν κι έχουν βάση. Ο Ουρτάδο δεν είχε εικόνα ποδοσφαιριστή που μπορεί να μείνει στο χορτάρι και στο 2ο ημίχρονο, οκ. Μέσα ο Ιμπαγάσα, λοιπόν, παίζεις χωρίς κόφτη να πάρεις το ματς. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται πως συνεχίζεις μετά για μισή ώρα με εικόνα "όσα έρθουν κι όσα πάνε". Είναι τραυματίας ο Παπαδόπουλος, οπότε λύση στον πάγκο δεν έχεις. Μπορείς, όμως, να βάλεις δεξιά τον Γκαλίτσιο, να φέρεις για μισή ώρα τον Τοροσίδη στα χαφ, να βρεις τη σκληράδα που χρειάζεται για να φύγεις με το τρίποντο.
Και στο φινάλε, και κανέναν να μην έχεις, και τίποτα να μην μπορείς να αλλάξεις στα πρόσωπα, και πάλι η ευθύνη είναι υπαρκτή. Αν προηγείσαι, αν είσαι ακόμα ανέτοιμος, αν δεν έχεις κόφτη, ε, τότε τουλάχιστον μαζεύεσαι. Δεν είναι μόνο δικαιολογίες όλα αυτά. Είναι ταυτόχρονα και οι λόγοι που επέβαλαν στον Ολυμπιακό να μαζευτεί. Αφού δεν έχεις παίκτη να σου δώσει ασφάλεια μπροστά από την άμυνα, αφού δεν βάζεις εκεί τον Τοροσίδη, τότε είναι που επιβάλλεται να κλείσεις τις γραμμές σου. Να βρεις ασφάλεια στη διάταξη, στην τακτική συμπεριφορά, αφού δεν την βρίσκεις στα προσόντα ενός παίκτη.
Φυσικά και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου με μια ήττα κι ένα κακό κοουτσάρισμα, αν και δεν κρύβω πως ο Βαλβέρδε με προβλημάτισε αρκετά, δεν μας είχε συνηθίσει σε "τέτοια". Αυτό, όμως, που μου δημιούργησε τις περισσότερες αρνητικές σκέψεις ήταν η εικόνα του Ουρτάδο. Τον ποδοσφαιριστή δεν τον ξέρω, όπως ξέρω τον Ριέρα, τον Γκαρσία, τον Μπουμσόνγκ, τον Γκοβού, τον Ιμπάγασα, κτλ. Γι' αυτό και δεν έγραψα λέξη και δεν είπα κουβέντα στο ραδιόφωνο.
Τρελός, να κρίνω με ασφάλεια έναν ποδοσφαιριστή από έναν 45λεπτο στις 28 Αυγούστου, δεν είμαι. Θα τον δούμε και μετά την διακοπή, να σχηματίσουμε καλύτερη άποψη. Όμως, είτε είναι καλός, είτε κακός, είτε μέτριος, ο σωματότυπός του δεν θα αλλάξει. Ο Ισπανός έδειξε να είναι ο τύπος του βαρύ αμυντικού χαφ. Δυνατός, καλός ψηλά, με σώμα παρόμοιο με αυτό του Στολτίδη. Χωρίς χαμηλό κέντρο βάρους, χωρίς τρεξίματα σαν αυτά που θα έδινε π.χ ο Πέρες, σαν αυτά που έδινε κάποτε ο Καρεμπέ.
Το ότι δεν είχε προπονήσεις με τον Ολυμπιακό δεν λέει και πολλά. Φυσικά και το παίρνεις ως ελαφρυντικό για κάποιες λάθος πάσες, κάποια ασυνεννοησία, τέτοια πράγματα. Όμως, τα τρεξίματά σου δεν επηρεάζονται από το αν γνωρίζεις καλά τους συμπαίκτες σου ή όχι. Άλλωστε, ο Ουρτάδο έκανε κανονικά προετοιμασία με την Εσπανιόλ. Βέβαια, η ετοιμότητά του δεν είναι στο 100%, αλλά ούτε και στο 30%. Ακόμα κι όταν θα φτάσει στο 100%, δεν μου μοιάζει με τον τύπο αμυντικού χαφ που χρειάζονταν στο λιμάνι.
Με δεδομένη την παρουσία του Ντούντου δίπλα του, ο μέσος που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός ήταν κάποιος με δυνατότητα να καλύψει πολλούς χώρους, να κυνηγήσει τους αντιπάλους παντού, όχι μόνο στον χώρο ευθύνης του. Μακάρι οι εικόνες που θα έχουμε από αυτόν στη συνέχεια να με διαψεύσουν, αλλά ο Ουρτάδο δεν μου φάνηκε να είναι ο ποδοσφαιριστής που ήθελε ο Ολυμπιακός, να έχει τα στοιχεία που έλειπαν.