Ξέρω ένα δημώδες παλιό ακριτικό (επί εποχής Διγενή).
Σας το παραθέτω θέλοντας να συμβάλω στον προβληματισμό σας:
Ήταν ψηλός και όμορφος
Με πούτσο σαν στυλιάρι
Μα ο χάρος βγήκε παγανιά
Και του κοψε το νήμα
Τώρα τον κλαίει η μάνα του
Τον κλαίνε και τα’ αδέλφια
Τον κλαίν κι οι φίλοι οι στερνοί
Κι όλοι οι χαροκαμένοι
Μα υπάρχουν και οι κοπελιές
Που τον ψηλό δεν κλαίνε
Μα μόνο κλαίν τον πούτσο του
Κλαίν για τις αναμνήσεις
Κι έμεινε για να λέγεται
Και για να τραγουδιέται
Στα χρόνια που επέρασαν
Και σ’ οσα θε να περάσουν
Πως πήγε ο νιός και πέρασε
Πως τον επήρε ο χάρος
Κι αν έφυγε κι αν πέρασε
Για ένα θα τον θυμούνται
Για κείνον τον πούτσο τον μακρύ
Τον πούτσο σαν στυλιάρι
Τον πούτσο που τότε εκλαίγανε
Τον πούτσο που ακόμα κλαίνε
------------
Ξέρω και ένα άλλο, με ρεφρέν
"Όλο τυχαία μ' ακουμπάς
κι όλο βαθειά τον βάζεις
Με μία νότα ξεκινάς
και όπερα καταλήγεις
Και πιάνοντας την εικόνα σου
μέσα στο γλύστριμά της
τον πούτσο τον εκλαίγανε
που ψέυτικος τους βγήκε
Γιατί ήταν το αγόρι δροσερό
με τρυφερή ανάσα
που όταν γλυκά μ΄ακούμπαγε
άλλαζε τον ρυθμό μου
Να γιατί όλοι θρηνούν
κι όλοι τον πούτσο κλαίνε
------
Αυτά και με τις υγείες μας
Ματς χχχ