[size=17pt]Ο Σταύρος στα ίχνη της Ντόρας[/size]
Του Τάσου Κωστόπουλου
Διαβάζοντας την ιδρυτική διακήρυξη του πρωταγωνιστή της κίνησης, διαπιστώνεις ότι, παρ’ όλο που αυτή θυμίζει περισσότερο γλυκανάλατη έκθεση ιδεών παρά πολιτικό κείμενο, περιέχει ωστόσο μια σειρά προγραμματικά στοιχεία που αποκαλύπτουν και το πραγματικό κοινωνικοπολιτικό και ιδεολογικό προφίλ του «Ποταμιού» – το προφίλ μιας ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης, δεξιάς κίνησης.
Αν παραμερίσουμε κάποια πιασάρικα αλλά άχρωμα λαϊκιστικά πυροτεχνήματα (μείωση του αριθμού των βουλευτών, «την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα»), τα απλώς αυτονόητα (περισσότερα λεωφορεία το πρωί, ανακύκλωση των σκουπιδιών αντί για το ρίξιμό τους στα δάση και τη θάλασσα) ή ακόμη και φαιδρά (περισσότεροι εθελοντές αιμοδότες – με ποια μέθοδο άραγε;), οι συγκεκριμένες προτάσεις που προκύπτουν είναι οι εξής:
● «Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια», ώστε οι κυβερνήσεις «να μη φοβούνται το πολιτικό κόστος» των αντιδημοφιλών επιλογών τους.
● Απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο.
● Δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ.
● Να πάψουμε ν’ «αναμασάμε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες φοροδιαφυγής», που παρεμποδίζουν την οικονομική δραστηριότητα.
● Να καταργήσουμε (; ) τις γεννήσεις με καισαρική, για να πάψουμε να «έχουμε τις περισσότερες στον δυτικό κόσμο» – ή μήπως να μην καλύπτονται πλέον αυτές από τα ασφαλιστικά ταμεία;
● Για το ζήτημα του χρέους, η διακήρυξη περιορίζεται στην αφ’ υψηλού διαβεβαίωση ότι «θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές – αυτό είναι εύκολο», συνδέει όμως αυτό το «εύκολο» με την αδιαπραγμάτευτη αποδοχή των επιταγών της Ε.Ε.: «Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας», εξ ου και θα πρέπει «να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους».
● Η οικονομική πολιτική, τέλος, εξισώνεται με απλή ικανοποίηση των επενδυτών: «Πώς θα ξαναχτίσεις την οικονομία; Ποιοι θα επενδύσουν; Πώς θα έρθουν πίσω τα λεφτά; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο και πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που κυβερνούν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα επενδύουν σε αυτή τη χώρα και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν τρομοκρατούν και τους επόμενους».
Οπως κάθε νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, η διακήρυξη συμπληρώνεται με κάποιες δειλές προοδευτικές εισηγήσεις για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης (δημιουργία κέντρων μεθαδόνης, ούτε λέξη όμως για διαχωρισμό των ουσιών ή αποποινικοποίηση της απλής χρήσης) και την ενσωμάτωση μιας μερίδας των μεταναστών (με ταυτόχρονη διευκρίνιση ότι «δεν χωράνε όλοι»). Δεν θα μπορούσε, τέλος, ν’ απουσιάζει η θεωρία «των δύο άκρων» – και δη στη χονδροειδέστερη δυνατή εκδοχή της: «Το αμάξι δεν έχει φρένα, δεν έχει τιμόνι, έχουμε βγει στον διεθνή αυτοκινητόδρομο», αποφαίνεται ο κ. Θεοδωράκης, «και αυτά [τα κόμματα] μαλώνουν αν θα ακούμε δημοτικά ή σοβιετικά εμβατήρια».
Του Τάσου Κωστόπουλου
Διαβάζοντας την ιδρυτική διακήρυξη του πρωταγωνιστή της κίνησης, διαπιστώνεις ότι, παρ’ όλο που αυτή θυμίζει περισσότερο γλυκανάλατη έκθεση ιδεών παρά πολιτικό κείμενο, περιέχει ωστόσο μια σειρά προγραμματικά στοιχεία που αποκαλύπτουν και το πραγματικό κοινωνικοπολιτικό και ιδεολογικό προφίλ του «Ποταμιού» – το προφίλ μιας ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης, δεξιάς κίνησης.
Αν παραμερίσουμε κάποια πιασάρικα αλλά άχρωμα λαϊκιστικά πυροτεχνήματα (μείωση του αριθμού των βουλευτών, «την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα»), τα απλώς αυτονόητα (περισσότερα λεωφορεία το πρωί, ανακύκλωση των σκουπιδιών αντί για το ρίξιμό τους στα δάση και τη θάλασσα) ή ακόμη και φαιδρά (περισσότεροι εθελοντές αιμοδότες – με ποια μέθοδο άραγε;), οι συγκεκριμένες προτάσεις που προκύπτουν είναι οι εξής:
● «Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια», ώστε οι κυβερνήσεις «να μη φοβούνται το πολιτικό κόστος» των αντιδημοφιλών επιλογών τους.
● Απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο.
● Δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ.
● Να πάψουμε ν’ «αναμασάμε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες φοροδιαφυγής», που παρεμποδίζουν την οικονομική δραστηριότητα.
● Να καταργήσουμε (; ) τις γεννήσεις με καισαρική, για να πάψουμε να «έχουμε τις περισσότερες στον δυτικό κόσμο» – ή μήπως να μην καλύπτονται πλέον αυτές από τα ασφαλιστικά ταμεία;
● Για το ζήτημα του χρέους, η διακήρυξη περιορίζεται στην αφ’ υψηλού διαβεβαίωση ότι «θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές – αυτό είναι εύκολο», συνδέει όμως αυτό το «εύκολο» με την αδιαπραγμάτευτη αποδοχή των επιταγών της Ε.Ε.: «Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας», εξ ου και θα πρέπει «να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους».
● Η οικονομική πολιτική, τέλος, εξισώνεται με απλή ικανοποίηση των επενδυτών: «Πώς θα ξαναχτίσεις την οικονομία; Ποιοι θα επενδύσουν; Πώς θα έρθουν πίσω τα λεφτά; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο και πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που κυβερνούν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα επενδύουν σε αυτή τη χώρα και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν τρομοκρατούν και τους επόμενους».
Οπως κάθε νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, η διακήρυξη συμπληρώνεται με κάποιες δειλές προοδευτικές εισηγήσεις για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης (δημιουργία κέντρων μεθαδόνης, ούτε λέξη όμως για διαχωρισμό των ουσιών ή αποποινικοποίηση της απλής χρήσης) και την ενσωμάτωση μιας μερίδας των μεταναστών (με ταυτόχρονη διευκρίνιση ότι «δεν χωράνε όλοι»). Δεν θα μπορούσε, τέλος, ν’ απουσιάζει η θεωρία «των δύο άκρων» – και δη στη χονδροειδέστερη δυνατή εκδοχή της: «Το αμάξι δεν έχει φρένα, δεν έχει τιμόνι, έχουμε βγει στον διεθνή αυτοκινητόδρομο», αποφαίνεται ο κ. Θεοδωράκης, «και αυτά [τα κόμματα] μαλώνουν αν θα ακούμε δημοτικά ή σοβιετικά εμβατήρια».
παιζουν τα ρεστα τους
