Είναι μία ακραία ιστορία νεοελληνικης τρέλας. Από την άλλη πλευρά, και για να φανεί το μέγεθος της ασυναρτησίας του ελληνικού εν γένει δημόσιου τομέα, ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας:ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας οφειλέτης ασφαλιστικού οργανισμού όπως ο συγκεκριμένος παππούς, για τον οποίο ο αρμόδιος για την είσπραξη του χρέους του κλείνει τα μάτια,για λόγους προφανώς κοινωνικής ευαισθησίας, εάν γίνει καταγγελία από κάποιον σε βάρος του αρμοδίου για το ότι δεν εισπράττει τα οφειλόμενα, ο αρμόδιος πάει κατηγορούμενος για παράβαση καθήκοντος, διότι δεν μεριμνά να εισπραχθούν τα 150 ευρώ και εξ αυτού του λόγου προκαλείται ζημία σε βάρος του ΙΚΑ, το οποίο σημειωτέον είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, παραπέμπεται σε πειθαρχικά συμβούλια, διασύρεται και τραβιέται για να αποδείξει ότι δεν τα τσάκωσε. Τώρα που πήρε διάσταση και δημοσιότητα το θέμα, εγκαλείται ο αρμόδιος για έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας. Τελικά, όλα έχουν να κάνουν με το τι είδους δημοσιότητα παίρνει ένα ζήτημα.
για αυτο κρυψε τον μεγενθυτικο φακό μην στον πάρουνε