Αυτά τα λόγια γράφτηκαν από το μικρό ιδρυτή του Συλλόγου μας, Ανδρέα Γιαννόπουλο, σε μία σελίδα του ημερολογίου του στις 9 Νοεμβρίου 1995, λίγο πριν φύγει από κοντά μας. Λίγα λόγια διαφορετικά από αυτά που συνήθως διαβάζουμε σε σελίδες παιδικών ημερολογίων, περιεκτικά, ουσιαστικά, βαθιά ανθρώπινα, έκφραση της ευαισθησίας και του μεγαλείου της ψυχής του.
Ο δεκάχρονος Ανδρέας ήταν ένα ξανθό αγοράκι με μάτια γαλανά, συνεσταλμένο, με πολύ χιούμορ και πολλές ευαισθησίες για τον κόσμο γύρω του. Ένα παιδί που ποτέ δεν έχασε το θάρρος και την αισιοδοξία του, υποστήριζε με πάθος τις αρχές του και έπαιρνε πάντα το μέρος των αδυνάτων. Αγαπούσε τους φίλους του, το μπάσκετ και το χορό. Σήμερα πια, αν και δε βρίσκεται κοντά μας, η παρουσία του και πολλές φορές η βοήθειά του τις δύσκολες στιγμές, είναι αισθητή. Τα μάτια του, το λαμπερό του πρόσωπο αλλά και το χαμόγελο, που μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν χαραγμένο στο πονεμένο του προσωπάκι, έχουν μείνει αναλλοίωτη εικόνα στα μάτια όλων μας. Ο ίδιος έγραφε στο ημερολόγιό του «... ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά : αλβανάκια, άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο ....». Το κουράγιο και η υπομονή που έδειξε στις δύσκολες στιγμές που πέρασε, το μεγαλείο της ψυχής του και το φωτεινό του χαμόγελο μας ευαισθητοποίησαν και μας ένωσαν σε μια κοινή προσπάθεια με σκοπό να κάνουμε πραγματικότητα το όραμα του, να αγγίξουμε το όνειρό του.
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», ο Σύλλογος που οραματίστηκε ο μικρός ιδρυτής μας Ανδρέας, δημιουργήθηκε, υπάρχει και προσπαθεί με κάθε τρόπο και με όλες τις δυνατότητες που του παρέχονται να «ΔΙΝΕΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ» σε παιδιά που η ζωή τους το στέρησε, στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ο Σύλλογος λοιπόν του Ανδρέα, είναι πλέον Σύλλογος όλων μας, ο Σύλλογος των παιδιών.
Στόχος του είναι η κατοχύρωση, προστασία και προώθηση των δικαιωμάτων των παιδιών που μένουν στον ελλαδικό χώρο, ανεξάρτητα από υπηκοότητα.
Μπορούμε να κρατήσουμε το όραμα του Ανδρέα ζωντανό και να χαρίσουμε το χαμόγελο σ’ ένα παιδί. Ένα χαμόγελο κοστίζει πού λίγο, αξίζει όμως όσο ένας θησαυρός.
Αγκαλιάστε λοιπόν τη «Μεγάλη Ιδέα» του Μικρού Ανδρέα, γιατί πραγματικά «ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» είναι πηγή ζωής …
δεν ξερω για εσας μαγκες αλλα αν θελετε τη γνωμη μου αξιζει να κανετε ενα κοπο να ασχολειθειτε λιγο με παιδια...ειτε συνεισφεροντας με μια κληση που κοστιζει οσο μισος καφες ειτε να πατε σε ενα τζαμπο και παρετε δυο μπιχλιμπιδια να τα πατε...ξερω πως ολα τα ορφανοτροφεια(ασχημη λεξη πολυ...) δεν ειναι ιδια και πεφτει σε καποια πολυ εκμεταλλευση και το ξερω απο τηνγυναικα μου που διδασκε σε ενα αλλα την καλη πραξη την κανουμε για την ψυχη μας...ξερω καποιοι θα ασχοληθουν καποιοι θα πουν στα παπαρια μου δεν βγαινει το εικοσαρι για την φυλης αλλα προσπαθω να σας φυτεψω τον σπορο...αν δεν το κανετε σημερα θα το κανετε αυριο που θα μπορειτε γιατι θα σας τρωει μεσα σας...
Ο δεκάχρονος Ανδρέας ήταν ένα ξανθό αγοράκι με μάτια γαλανά, συνεσταλμένο, με πολύ χιούμορ και πολλές ευαισθησίες για τον κόσμο γύρω του. Ένα παιδί που ποτέ δεν έχασε το θάρρος και την αισιοδοξία του, υποστήριζε με πάθος τις αρχές του και έπαιρνε πάντα το μέρος των αδυνάτων. Αγαπούσε τους φίλους του, το μπάσκετ και το χορό. Σήμερα πια, αν και δε βρίσκεται κοντά μας, η παρουσία του και πολλές φορές η βοήθειά του τις δύσκολες στιγμές, είναι αισθητή. Τα μάτια του, το λαμπερό του πρόσωπο αλλά και το χαμόγελο, που μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν χαραγμένο στο πονεμένο του προσωπάκι, έχουν μείνει αναλλοίωτη εικόνα στα μάτια όλων μας. Ο ίδιος έγραφε στο ημερολόγιό του «... ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά : αλβανάκια, άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο ....». Το κουράγιο και η υπομονή που έδειξε στις δύσκολες στιγμές που πέρασε, το μεγαλείο της ψυχής του και το φωτεινό του χαμόγελο μας ευαισθητοποίησαν και μας ένωσαν σε μια κοινή προσπάθεια με σκοπό να κάνουμε πραγματικότητα το όραμα του, να αγγίξουμε το όνειρό του.
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», ο Σύλλογος που οραματίστηκε ο μικρός ιδρυτής μας Ανδρέας, δημιουργήθηκε, υπάρχει και προσπαθεί με κάθε τρόπο και με όλες τις δυνατότητες που του παρέχονται να «ΔΙΝΕΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ» σε παιδιά που η ζωή τους το στέρησε, στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ο Σύλλογος λοιπόν του Ανδρέα, είναι πλέον Σύλλογος όλων μας, ο Σύλλογος των παιδιών.
Στόχος του είναι η κατοχύρωση, προστασία και προώθηση των δικαιωμάτων των παιδιών που μένουν στον ελλαδικό χώρο, ανεξάρτητα από υπηκοότητα.
Μπορούμε να κρατήσουμε το όραμα του Ανδρέα ζωντανό και να χαρίσουμε το χαμόγελο σ’ ένα παιδί. Ένα χαμόγελο κοστίζει πού λίγο, αξίζει όμως όσο ένας θησαυρός.
Αγκαλιάστε λοιπόν τη «Μεγάλη Ιδέα» του Μικρού Ανδρέα, γιατί πραγματικά «ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» είναι πηγή ζωής …
δεν ξερω για εσας μαγκες αλλα αν θελετε τη γνωμη μου αξιζει να κανετε ενα κοπο να ασχολειθειτε λιγο με παιδια...ειτε συνεισφεροντας με μια κληση που κοστιζει οσο μισος καφες ειτε να πατε σε ενα τζαμπο και παρετε δυο μπιχλιμπιδια να τα πατε...ξερω πως ολα τα ορφανοτροφεια(ασχημη λεξη πολυ...) δεν ειναι ιδια και πεφτει σε καποια πολυ εκμεταλλευση και το ξερω απο τηνγυναικα μου που διδασκε σε ενα αλλα την καλη πραξη την κανουμε για την ψυχη μας...ξερω καποιοι θα ασχοληθουν καποιοι θα πουν στα παπαρια μου δεν βγαινει το εικοσαρι για την φυλης αλλα προσπαθω να σας φυτεψω τον σπορο...αν δεν το κανετε σημερα θα το κανετε αυριο που θα μπορειτε γιατι θα σας τρωει μεσα σας...
