ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ.Εχουμε και ολες τις πυροβολημενες πρεζουδες(αττενσιον χορ) του ινσταγκραμ-φειςμπουκ να κοιτανε κατω ή ψηλα σε καθε φωτο που ανεβαζουν κανοντας διαγωνισμο γραφικοτητας ολο το καλοκαιρι..την ειδανε μοντελα..ωραια προτυπα ο ελληνικος λαος..αγνο ανοθευτο ελληνικο κομπλεξ..αν βγεις εξω και δν ανεβασεις φωτο δεν περνας καλα..γνωστο αυτο..εντωμεταξυ το 80% με φιλες..προτιμουν το πλακομουνι απο το να δωσουν σημασια σε κανα καλο παιδι..φτανουν τα 40 και μετα γαμιουνται με οτι βρουν..πετυχημενες ελλεινιδικες συνταγες αυτες..α ρε πως καταντησε η κοινωνια..ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ..ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ
Μάλλον είσαι μικρός. Αν είσαι γεννημένος το 1988, είσαι πολύ μικρός.
Η ελληνική κοινωνία έγινε βόθρος στο γύρισμα της δεκαετίας , γύρω στο 1990. Ίσως και λίγο νωρίτερα.
Αυτή τη σκατένια εποχή την έζησα ως teenager και νέος , φοιτητής.
Θεωρώ ότι έχω καλή εικόνα , γιατί είχα και κάποιες εικόνες νυχτερινής ζωής και από πρώιμες φάσεις της δεκαετίας του 80,
έστω και αν τότε είχα βγει ως πιτσιρίκος.
Το 1986 θυμάμαι , στην πιανετα τέρα , που ήταν ντίσκο , στο παλιό αεροδρόμιο απέναντι , έμπαιναν όλοι , χωρίς ουρά.
Είχε τεράστια πίστα με φωτορυθμικά και χόρευαν όλοι !!!!
Φυσικά δεν είχε .... φαγητό , σαλάτες και άδειες πιατέλες ΜΕ ΣΚΑΤΑ. που παριστάνουν το φαγητό .
Τα ίδια ήταν και στη μπαρμπαρέλα και στη βίντεο , εκείνα τα χρόνια.
Οι νέοι τότε, ΧΟΡΕΥΑΝ ΕΚΕΙ, ΕΚΑΝΑΝ ΧΑΒΑΛΕ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ.
Παρόμοια ήταν και στην ατομίκ , που είχα πάει βρέφος με τους γονείς μου , κάπου το 1980 !
Στη αυτοκίνηση (αργότερα 1987,1988,1989) και στο herodium club απέναντι , στο agora center, ήταν το ίδιο πνεύμα, μέχρι που έκλεισε για καλοκαίρι,
λίγο πριν το καλοκαίρι του 1990.
Όταν ξανάνοιξε, φθινόπωρο του 1990 .... είχε ατέλειωτη ουρά ... πολλούς πορτιέρηδες με ... cb (ούτε μπάτσοι να ήταν),
ο όρος ντισκοτέκ είχε διαγραφεί και είχε αντικατασταθεί από το πομπώδες CLUB-RESTAURANT.
Η πίστα είχε ξηλωθεί , το ίδιο και τα μεγάλα φωτορυθμικά στη μέση. ΕΙΧΑΝ ΜΠΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΑ.
Ο κόσμος είχε αλλάξει . Δεν ήταν πια αποκλειστικά πιτσιρικάδες. Έπαιζαν και γκριζομάλληδες.
Κάθονταν στα τραπέζια και τους έφερναν μεγάλες πιατέλες με σκατά (σαν αυτές που φωτογραφίζουν τώρα οι καριόλες στο fb).
Εφόσον δεν υπήρχε πίστα, δεν ξεχώριζαν αυτοί που χόρευαν συνεχώς, από αυτούς που δεν χόρευαν γιατί είναι προβληματικοί.
Το περισσότερο που μπορούσε να κάνει κανείς, είναι να κουνιέται επιτόπου, χωρίς να μετακινεί τα πόδια,
σαν να έχει πάρκινσον ή να είναι σπαστικός ή να έχει παρεγκεφαλιδική αταξία !!!!!
Εννοείται κανείς δεν πρότεινε σε γκόμενες να χορέψουν μαζί του ... άλλωστε είχαν πάρει ύφος όλες σαν να τις είχαν πάει εκεί με το ζόρι , να είχαν πιεί ξύδι που τις ξύνισε ολόκληρες και είχαν χεστεί πάνω τους και έτσουζε ο κώλος τους,
οπότε δεν μπορούσαν να κινηθούν .
Αν έκανε κανείς τη μαλακία να μιλήσει σε άγνωστη , τον κοίταγαν με ύφος
"ξέρεις ποια είμαι εγώ ρε ; ο ωνάσης έπλενε το αμάξι του πατέρα μου,
ο νιάρχος του καθάριζε τη βάρκα και ο ιβ σαούντ του γυάλιζε τα παπούτσια"
Ήταν η εποχή της γκλαμουριάς των τιποτένιων και της λάσπης.