Αυτός θυμάμαι δε γλίτωσε τελικά τύποι
Υπάρχουν στιγμές αδυναμίας τύπε, όλοι ενδίδουν κάποια στιγμή ...
ειδικά κατά την ... πρώτη νεότητα ...
1994 ... διάβαζα σε ένα καινούργιο αναγνωστήριο της οδοντιατρικής στο γουδή ...
Στο κατέβασμα (ήταν στον 6ο) ήμουν με μία της ιατρικής στο ασανσέρ μόνοι μας ...
έκανε κάτι κουλά το ασανσέρ .... χέστηκε πάνω της άρχισε να τραυλίζει
και με ... πήρε αγκαλιά ....
έτσι , δυστυχώς, αποκτήσαμε οικιότητα ...
ένα άλλο βράδυ , που διάβαζα μέχτι τις 01.30 στο αναγνωστήριο της ιατρικής
(αυτό ήταν 24/365 , ενώ το άλλο που ανέφερα ήταν μόνο εργάσιμες ώρες)
βρεθήκαμε πάλι εκεί ... κουβέντα ... σουβλάκια με μπύρες και σπίτι της για πήδημα
(ήταν από επαρχία).
Μετά από αυτό το ολίσθημα , διαπίστωσα ότι με τις 4-5 βίζιτες το μήνα που είχα εξασφαλίσει από ένα σπίτι που είχα πουλήσει , δεν ήμουν αρκετά θωρακισμένος
απέναντι σε τέτοια ολισθήματα ...
Οπότε αποφάσισα και έβαλα στη ζωή μου και τα μπουρδέλα.
4-5 βίζιτες το μήνα και 6-7 μπουρδέλα, με έκαναν πιο ισχυρό χαρακτήρα.