Πριν 2 μέρες, με απλά μαθηματικά, έδειξα ότι η πιθανότητα να αποκτήσει ένα παιδί ψυχολογικά, μόνο και μόνο από τον παράγοντα πως μεγαλώνει σε γκέι οικογένεια (και κανέναν άλλον παράγοντα), είναι 22.5%, έναντι 2.5% όταν μεγαλώνει σε στρέητ οικογένεια. Δηλαδή χωρίς να συνυπολογίζω τον παράγοντα bullying από άλλα παιδιά, ή τον παράγοντα ότι για ένα μικρό παιδί αρκεί και μόνο η διαπίστωση πως η οικογένεια του είναι εντελώς διαφορετική από όλων των υπόλοιπων παιδιών για να νιώσει μειονεκτικά (=ανασφάλεια=ψυχολογικά), η πιθανότητα βγήκε και πάλι πολύ μεγάλη. 1 στα 5 παδιά.
Και έρχεσαι και μας λες τι ακριβώς; Ότι ένας γκέι έχει το ίδιο δικαίωμα με έναν στρέητ να υιοθετεί παιδιά; Ναι το έχει. Αλλά ίσα δικαιώματα έχουν και τα παιδιά. Και το ένα θα καταλήξει σε νορμάλ οικογένεια, ένω το άλλο σε πειραματική, που θα βλέπει τους μπαμπάδες του να πηγαίνουν κάθε βράδυ μαζί για ύπνο. Πως το διευθετείς αυτό; Ο θεσμός της υιοθεσίας υπάρχει για το καλό παιδιών πρωτίστως, και δευτερευόντως για το καλό των γονιών.
Και κάτι ακόμα πάνω στο θέμα. Η θεμελιακή αρχή της δημοκρατίας είναι ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται πρέπει να έχουν την έγκριση της πλειοψηφίας. Δηλαδή, πριν από την επίσης δημοκρατική αρχή της ισότητας στην τεκνοθεσία (που όμως αντιβαίνει στη δημοκρατική αρχή της ισότητας των τέκνων όπως είπαμε), προέχει η θεμελιακή αρχή της πλειοψηφικής έγκρισης. Και ρε φίλε, η πλειοψηφία δεν το θέλει. Τόσο απλά.
Εδώ βέβαια έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία θα μου πεις, αλλά όταν τα θέματα αυτά δεν έχουν τεθεί προεκλογικά, τότε δεν πρόκειται περί εξαπάτησης; Εγώ λέω ναι. Όταν ο κουλις κάνει προεκλογικό σόου στο φράχτη του Έβρου, για να πείσει ότι μόνο με κούλι έχουμε ασφαλή σύνορα, και μετά νομιμοποιεί λαθρομετανάστες, δεν είναι εξαπάτηση; Ε το ίδιο πράγμα ειναι.
Μετά πάμε στον Μπέζο. Τι ακριβώς ειπε δηλαδή που είναι άξιο αναφοράς; Προσέφερε επιχειρήματα υπέρ; Όχι. Έφερε κάποιο παράδειγμα χώρας που ο δικαιωματισμός πέτυχε ή μοιάζει να πηγαίνει καλά; Όχι (γιατί δεν υπάρχει). Μας είπε, έστω, αν ο ίδιος θα προτιμούσε να τον είχαν μεγαλώσει δυο μπαμπάδες; Ούτε. Τίποτα δεν είπε. Ένας κενός λόγος, ίσα για να κουνήσει τη γνάθο του και να μη μουδιάσει. Και μάλιστα τη στιγμή που το βάρος της απόδειξης υποτίθεται πως πέφτει στους "υπερ".
Και όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα ("Δεν επρεπε να γινουν οι αλλαγες περι προικας, μοιχειας;"), το οποίο μάλλον θέτεις για να πείσεις ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές και τώρα: Πρώτον, πραγματικά έωλη επιχειρηματολογία. Είμαι βέβαιος ότι όταν καταργήθηκαν αυτοί οι νόμοι/θεσμοί, η επιχειρηματολογία θα ήταν κάπως πιο ουσιώδης από το "ναι, και κάποτε οι γυναίκες δεν ψήφιζαν", ή "ναι, και κάποτε είχαμε σκλάβους". Δεύτερον, μην κάνεις το λάθος να συγκρίνεις αγωνιστές του παρελθόντος με χρηματιζόμενους φιλελέ δικαιωματιστές του σήμερα. Δεν έχουν καμία σχέση. Παραθέτω απόσπασμα από άρθρο για να γίνω πιο κατανοητός:
"Την τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου η Δύση έριξε στη μάχη ένα νέο ιδεολογικό όπλο, που αναδείχθηκε υπερόπλο: τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η έννοια αυτή υπήρξε βεβαίως προγενέστερη, αλλά στην εποχή Θάτσερ και Ρήγκαν εστίασε περισσότερο στα ατομικά δικαιώματα και λιγότερο ή καθόλου στα συλλογικά. Έως τότε αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εννοούνταν κυρίως όσοι (πρόσωπα, κόμματα, συνδικάτα) αγωνίζονταν για την αξιοπρέπεια (ακόμα και την απελευθέρωση) της εργασίας, εναντίον του ρατσισμού, κρατικού και κοινωνικού, εναντίον των υπολειμμάτων της αποικιοκρατίας και υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πολλών λαών.
Επί Ρήγκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα άρχισαν, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, να μετατοπίζονται προς την κατεύθυνση της ελευθερίας του λόγου και του ατόμου, στα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα. Βρίσκοντας εύφορο έδαφος στο γεγονός ότι στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τα προσωπικά δικαιώματα υφίσταντο βάναυση μεταχείριση, η “υπόθεση ανθρώπινα δικαιώματα” θέριεψε, πίεσε πολύ την Σοβιετική Ένωση, καθώς και τους δορυφόρους της και συνέβαλε στην πτώση του σοσιαλισμού, που σοσιαλισμός δεν ήταν πια."