ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΙΣ
Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 24-09-2008 από τη "ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"
Ταλαιπωρία στο Ισραήλ
Κύριε διευθυντά
Είμαι Ελληνοϊσραηλινός υπήκοος. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ισραήλ, και σε ηλικία 9 ετών μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά μου ήρθαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα. Στην ηλικία αυτή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί θα έπρεπε να αλλάξω σελίδα στη ζωή μου, να αφήσω όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, συγγενείς, συμμαθητές και να έρθω να ζήσω σε μία άγνωστη για μένα ώς τότε χώρα.
Με το πέρασμα των χρόνων, κατάλαβα πως προερχόμουν από μία μεικτή, θρησκευτικά, οικογένεια. Κάποιοι Ιουδαϊστές και κάποιοι άλλοι Χριστιανοί. Στην τελευταία κατηγορία ανήκα και εγώ, και με αυτό το δόγμα μεγάλωσα, χωρίς φανατισμό και ακρότητες.
Πριν από λίγες ημέρες, αποφάσισα να περάσω μέρος των διακοπών μου στο Ισραήλ, να επισκεφθώ φίλους, συγγενείς και να ταξιδέψω εντός της χώρας. Την ημέρα της επιστροφής με περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη στο αεροδρόμιο του Tελ Αβίβ, μία εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη, και ίσως είναι η αιτία να σβήσω τον προορισμό αυτόν από τις επιλογές μου.
Οι επιβάτες που εισέρχονται στο κυρίως κτίριο του αεροδρομίου, πρέπει να απαντήσουν σε κάποιες ερωτήσεις του προσωπικού ασφαλείας, και ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δώσουν, και την ιθαγένειά τους, περνάνε σε ένα δεύτερο στάδιο αξιολόγησης για το πόσο δεν αποτελούν περίπτωση τρομοκρατίας.
Οι επιβάτες με ισραηλινά διαβατήρια περνάνε ένα εντελώς τυπικό έλεγχο, χωρίς πολλές ερωτήσεις, ενώ οι επιβάτες άλλων χωρών κρίνονται από το προσωπικό ασφαλείας και ανάλογα περνάνε σε άλλους ελέγχους. Καθότι κάτοχος ισραηλινού διαβατηρίου και εγώ, πίστευα πως θα είχα την ίδια μεταχείριση με τους υπόλοιπους ισραηλινούς επιβάτες.
Κατά τη διάρκεια του ερωτηματολογίου, υπάλληλος της ασφάλειας είδε πως φορούσα σταυρό και κομποσκοίνι, και κάπου εκεί αρχίζει το μαρτύριο. Απίστευτες ερωτήσεις προσωπικών δεδομένων, σχετικά με τη θρησκεία μου, λεπτομέρειες για τις κινήσεις μου στο Ισραήλ, και μισή ώρα αργότερα, άλλοι υπάλληλοι της ασφάλειας πήραν σειρά. Ανοιξαν τις αποσκευές, πέταξαν από μέσα όλα μου τα υπάρχοντα σε κοινή θέα, άρχισαν να περνάνε από ειδική συσκευή και το παραμικρό αντικείμενο, και όταν τόλμησα να ρωτήσω τους λόγους που κρίθηκα ύποπτος, δεν έλαβα καμιά απάντηση.
Λίγα λεπτά αργότερα, τους άκουσα να κάνουν ειρωνικά σχόλια για τη θρησκεία μου, να θεωρούν τους Ελληνες τρομοκράτες και διάφορα άλλα. Μου ζήτησαν να ανοίξω το laptop που είχα για επαγγελματικούς λόγους μαζί μου και να τους δείξω τα προγράμματα, αυτό με εξόργισε και αρχικά αρνήθηκα, αλλά όπως μου εξήγησαν αν δεν το έκανα, δεν θα μου επέτρεπαν την επιβίβαση στην πτήση.
Μου αφαίρεσαν την μπαταρία μου είπαν πως θα σταλεί άλλη ημέρα με μεταφορέα, στον τόπο κατοικίας μου.
Ως σήμερα, σχεδόν 10 ημέρες μετά, δεν έχω παραλάβει κάτι. Οταν τους εξήγησα πως χρειάζομαι την μπαταρία γιατί είναι απαραίτητο στην εργασία μου, απλά με αγνόησαν.
Πέρασα σωματικό έλεγχο σε ξεχωριστό χώρο, η υπομονή μου είχε φτάσει στα όρια της. Νιώθω ντροπή και αγανάκτηση. Τελικά για ποία θρησκευτική ελευθερία μιλάμε; Αναρωτιέμαι, αν κάτι παρόμοιο είχε συμβεί σε έναν Ελληνα Ιουδαίο εντός ελληνικών συνόρων, ποία θα ήταν η αντίδραση; Είναι τελικά το Ισραήλ χώρα με θρησκευτικές ελευθερίες; Ελπίζω να είμαι ο τελευταίος που υπέστη αυτόν τον εξευτελισμό και ο κόσμος να είναι προετοιμασμένος για παρόμοιες συμπεριφορές στο μέλλον, όταν ταξιδεύει στη χώρα αυτή.
Μιχάλης Ταράσης / Μοσχάτο
Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 24-09-2008 από τη "ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"
Ταλαιπωρία στο Ισραήλ
Κύριε διευθυντά
Είμαι Ελληνοϊσραηλινός υπήκοος. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ισραήλ, και σε ηλικία 9 ετών μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά μου ήρθαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα. Στην ηλικία αυτή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί θα έπρεπε να αλλάξω σελίδα στη ζωή μου, να αφήσω όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, συγγενείς, συμμαθητές και να έρθω να ζήσω σε μία άγνωστη για μένα ώς τότε χώρα.
Με το πέρασμα των χρόνων, κατάλαβα πως προερχόμουν από μία μεικτή, θρησκευτικά, οικογένεια. Κάποιοι Ιουδαϊστές και κάποιοι άλλοι Χριστιανοί. Στην τελευταία κατηγορία ανήκα και εγώ, και με αυτό το δόγμα μεγάλωσα, χωρίς φανατισμό και ακρότητες.
Πριν από λίγες ημέρες, αποφάσισα να περάσω μέρος των διακοπών μου στο Ισραήλ, να επισκεφθώ φίλους, συγγενείς και να ταξιδέψω εντός της χώρας. Την ημέρα της επιστροφής με περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη στο αεροδρόμιο του Tελ Αβίβ, μία εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη, και ίσως είναι η αιτία να σβήσω τον προορισμό αυτόν από τις επιλογές μου.
Οι επιβάτες που εισέρχονται στο κυρίως κτίριο του αεροδρομίου, πρέπει να απαντήσουν σε κάποιες ερωτήσεις του προσωπικού ασφαλείας, και ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δώσουν, και την ιθαγένειά τους, περνάνε σε ένα δεύτερο στάδιο αξιολόγησης για το πόσο δεν αποτελούν περίπτωση τρομοκρατίας.
Οι επιβάτες με ισραηλινά διαβατήρια περνάνε ένα εντελώς τυπικό έλεγχο, χωρίς πολλές ερωτήσεις, ενώ οι επιβάτες άλλων χωρών κρίνονται από το προσωπικό ασφαλείας και ανάλογα περνάνε σε άλλους ελέγχους. Καθότι κάτοχος ισραηλινού διαβατηρίου και εγώ, πίστευα πως θα είχα την ίδια μεταχείριση με τους υπόλοιπους ισραηλινούς επιβάτες.
Κατά τη διάρκεια του ερωτηματολογίου, υπάλληλος της ασφάλειας είδε πως φορούσα σταυρό και κομποσκοίνι, και κάπου εκεί αρχίζει το μαρτύριο. Απίστευτες ερωτήσεις προσωπικών δεδομένων, σχετικά με τη θρησκεία μου, λεπτομέρειες για τις κινήσεις μου στο Ισραήλ, και μισή ώρα αργότερα, άλλοι υπάλληλοι της ασφάλειας πήραν σειρά. Ανοιξαν τις αποσκευές, πέταξαν από μέσα όλα μου τα υπάρχοντα σε κοινή θέα, άρχισαν να περνάνε από ειδική συσκευή και το παραμικρό αντικείμενο, και όταν τόλμησα να ρωτήσω τους λόγους που κρίθηκα ύποπτος, δεν έλαβα καμιά απάντηση.
Λίγα λεπτά αργότερα, τους άκουσα να κάνουν ειρωνικά σχόλια για τη θρησκεία μου, να θεωρούν τους Ελληνες τρομοκράτες και διάφορα άλλα. Μου ζήτησαν να ανοίξω το laptop που είχα για επαγγελματικούς λόγους μαζί μου και να τους δείξω τα προγράμματα, αυτό με εξόργισε και αρχικά αρνήθηκα, αλλά όπως μου εξήγησαν αν δεν το έκανα, δεν θα μου επέτρεπαν την επιβίβαση στην πτήση.
Μου αφαίρεσαν την μπαταρία μου είπαν πως θα σταλεί άλλη ημέρα με μεταφορέα, στον τόπο κατοικίας μου.
Ως σήμερα, σχεδόν 10 ημέρες μετά, δεν έχω παραλάβει κάτι. Οταν τους εξήγησα πως χρειάζομαι την μπαταρία γιατί είναι απαραίτητο στην εργασία μου, απλά με αγνόησαν.
Πέρασα σωματικό έλεγχο σε ξεχωριστό χώρο, η υπομονή μου είχε φτάσει στα όρια της. Νιώθω ντροπή και αγανάκτηση. Τελικά για ποία θρησκευτική ελευθερία μιλάμε; Αναρωτιέμαι, αν κάτι παρόμοιο είχε συμβεί σε έναν Ελληνα Ιουδαίο εντός ελληνικών συνόρων, ποία θα ήταν η αντίδραση; Είναι τελικά το Ισραήλ χώρα με θρησκευτικές ελευθερίες; Ελπίζω να είμαι ο τελευταίος που υπέστη αυτόν τον εξευτελισμό και ο κόσμος να είναι προετοιμασμένος για παρόμοιες συμπεριφορές στο μέλλον, όταν ταξιδεύει στη χώρα αυτή.
Μιχάλης Ταράσης / Μοσχάτο
