Με Μπατσίνα νόμιζα πως είχα γω να κάνω,
Η έλλειψή της όμως με χει κάνει να τα χάνω.
Έτσι το ξανασκέφτηκα και θα σας εξηγήσω,
για το πώς αναθεώρησα θα σας εξιστορήσω.
Για τη γλυκιά Ζανέτ είναι η ιστορία,
που σε σκέψεις με έβαλε στην οδό Τριγγέτα τρία.
Στο δώμα καθώς περίμενα με ανυπομονησία,
μπαίνει κάθε φορά και με πιάνει να τρίβω εγώ τα τρία.
Σε τακουναρες πάντοτε μα λίγο με φοβίζει,
μήπως πέσει απότομα και άσχημα χτυπήσει.
Αμέσως τότε την καλώ να έρθει πιο κοντά μου,
τακούνια βγάζει τότε ευθύς κι ερχεται στην αγκαλιά μου.
Το ένα χέρι το παίρνω και πιάνω τα μαλλάκια,
το δεύτερο συνέχεια πάνω στα καπουλακια.
Τα στήθη της υπέροχα, στητα σαν κυπαρίσσια,
κάνω ένα πέρασμα από εκεί κι αρχίζουν τα γαμησια.
Εγώ καλός δεν είμαι εκεί, μα η παρτενέρ αξίζει,
Πάντα πρόθυμη πολύ, στο τέλος σε στραγγίζει.
Στάσεις αλλάζει πάμπολλες, σε φτιάχνει, σε καβλώνει,
Στα τέσσερα όταν στήνεται, αμέσως σε τελειώνει.
Το ωραίο νομίζεις πέρασε, μα για μένα τώρα αρχίζει,
στην αγκαλιά της είμαι ξανά και με νανουρίζει.
Το κενό μου γέμιζε και περί αυτού ο λόγος,
Έτσι λοιπόν κατέληξα πως είναι ψυχολόγος.
Το λουλούδι αφήνω αυτό εδώ, για να την ευχαριστήσω,
Ωραία πολύ πέρασα δεν ξέρω πως να δείξω.
Και στη δουλειά αν κάποιος σ' έχει στεναχωρήσει,
Διαβάζοντας το ποίημα αυτό θα το 'χεις λησμονήσει.
Ζανέτ βάλε φώτο, έχουμε στερητικό σύνδρομο.
