...Θυμάμαι ήμουν πολύ πιτσιρικάς - τέλος Γυμνασίου - όταν η ΚΝΕ ήρθε σε συνεννόηση με το Δήμο Καισαριανής ώστε να της παραχωρείται για κάποια χρόνια ο χώρος του Σκοπευτηρίου για το Φεστιβάλ της το Σεπτέμβρη, με αντάλλαγμα να καθαρίσει το χώρο προκειμένου να γίνει εκεί ένα μεγάλο πάρκο. Αν κανείς ήταν τότε εκεί, θα θυμάται τα εκατομμύρια πλαστικούς κάλυκες από φυσίγγια της Σκοπευτικής Εταιρείας που μαζεύαμε για μέρες. Με τα χρόνια η ΚΝΕ έφυγε από εκεί, το πάρκο διαμορφώθηκε αλλά δε συντηρήθηκε, οι δημοτικές αρχές άρχισαν να αναδεικνύονται μεταξύ συνδυασμών που το χαρακτηριστικό τους ήταν τα οικονομικά συμφέροντα που κουβαλούσε μαζί του ο κάθε επικεφαλής (ο Καμπάκας στην καισαριανή ή ο Κόνσουλας στο γειτονικό Βύρωνα είναι μεγαλοεργολάβοι...). Τελικά, το πάρκο αφέθηκε στην τύχη του και - κυρίως - δε δημιούργησε ποτέ μια τοπική κουλτούρα 'πάμε Κυριακάτικη βόλτα στο Σκοπευτήριο'.
...Τελευταία έδωσε η τύχη και μοιράζω τη ζωή μου μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου. Το Βερολίνο είναι μια πόλη με πληθυσμό μικρότερο της Αθήνας, έκταση μιάμιση φορά εκείνη του Παρισιού, και με το περίφημο Tiergarten να δεσπόζει μέσα στον αστικό ιστό. Δεδομένου ότι το διάλειμμα 12.30 - 14:00 είναι το πλέον αδιαπραγμάτευτο πράγμα για ένα Γερμανό, μου έκανε εντύπωση ότι εκείνες τις ώρες (δε μιλάμε για Κυριακές...) το Tiergarten είναι γεμάτο κόσμο ο οποίος απλά κάνει εκεί τη βόλτα του διαβάζοντας ένα βιβλίο, βολτάροντας με το σκύλο του, ή πετάει κατευθείαν τα ρούχα του όταν ξεφύγει μια ακτίνα ήλιου και πέσει στο έδαφος (άλλη τραγωδία αυτή...)
Συμμετείχα πολλές φορές σε αναδάσωση στον Υμηττό και την Πεντέλη. Φέτος, και σε εκείνη στα Καλύβια. Επιτρέψτε μου να βγάζω φλύκταινες όταν ακούω δημάρχους να ωρύονται ότι 'χιλιάδες στρέμματα δάσους γίνονται μπετόν'. ΚΑΜΜΙΑ δημοτική αρχή δεν έχει κάνει έως τώρα μια σοβαρή μελέτη βιωσιμότητας ενός μεγάλου χώρου πρασίνου. Στην καλύτερη περίπτωση, η 'αξιοποίηση' εξαντλείται σε μερικά φωτισμένα πλακόστρωτα (των οποίων τις σπασμένες λάμπες σπάνια αλλάζουν...), και στη δημιουργία ενός 'δημοτικού αναψυκτηρίου', με πλαστικές καρέκλες και καθίσματα, και τιμές Da Cappo οι οποίες δικαιολογούνται με 'το φυσικό περιβάλλον τριγύρω'. Όταν τα πράγματα στενεύουν (τα πάρκα γίνονται χωματερές ή τεκέδες) τότε αρχίζουν να κλαίγονται για 'κρατική ενίσχυση'.
Η ταπεινή μου γνώμη, λοιπόν, είναι η ακόλουθη: Ας σώσουμε ότι μπορούμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να σώσουμε. Αν από χίλια στρέμματα καμμένου δάσους μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε τη σωτηρία των 700, πουλώντας τα άλλα 300, ας το κάνουμε. Με τρεις όρους: 1. Να δώσουν όλοι πίσω τα κλεμμένα (συμπεριλαμβανομένης της Εκκλησίας) 2. Να γίνει η αναδάσωση βάσει μιας σοβαρής μελέτης, η οποία θα περιλαμβάνει και τη διαχείριση του χώρου 3. Να γίνει σαφές ότι, για ό,τι απομείνει για να γίνει ξανά δάσος, όποιος απλώσει τη χερούκλα του θα του την ξεριζώσουμε από τον ώμο!
καλα να παθουμε αξιζουμε περισσοτερα
